Alle inzendingen over aanspraak door vreem

Maar stuur toch in: wat aanspraak doet ons goed. Wij zien uw brief vol wanhoop tegemoet. ----------------------------------------------- uit: 'Geduldig lijden' van Lévi Weemoedt(1948)…

tegen mij: Jij hebt geluk, want 't is het perfecte weer om werkloos te zijn Krantje pakken Lekker in de tuin Vogeltjes luisteren Zonnetje op je kruin En dan zeg ik tegen hun: Schiet toch op In die krant lees ik alleen maar over de ellende waar ik zelf de dupe van ben geworden M'n gespreksstof is zo goed als op Heb nauwelijks nog aanspraak…

Met onderhuidse Traan Dankzij grote misverstanden Verloor 'k mijn werk Werk dat mij aansprak en dat ik kan; Nieuwe Baan Veel gesprekken en Meer holle frasen Door 'n mythomaan verloren ge- gaan (2000)(gratuit**) 'De waarheid is nauw begrensd, maar de ruimte voor vergissingen is onbeperkt'.…

opgelucht ging ik onder luid applaus naar achteren waar iemand mij aansprak met de mededeling: "Je had spinazie tussen je tanden duidelijk op beeld"! Het onderwerp was goed maar de aandacht was verdeeld......…

Ik zag het gat van de Hallen waar ik ooit bijna een perzik jatte waar een hoer me aansprak als chéri waar ik geld moest lenen om thuis te komen pijn had in mijn voeten dorst mijn denken overheerste omdat ik zo nodig naar Parijs moest Vanwaar ik door kronkelende straten in een nachtelijke file terechtkwam en langzaam uit de stad vertrok…

ogen een slepende gang door het leven vette vlekken op donkere broek witte sportsokken blauwe schoenen wapperneus klapwiekende zeiloren uitpuilende buik een eendensnavel frisse reuk goedkope aftershave de baard van vier dronken dagen hangend kruis in afgezakte broek opmerkelijk de bedrevenheid in beurtlings knipperen beider ogen bij aanspraak…

mannen tranen vries in gutsen ziet licht in neev’len kristallen fonk’len schel de ochtendzon kwetterflirt van vogelen maartse vrij hun baar in ei kwaak van breedsmoelkikkers hemels gezang uit ijle luchten bomen struiken groenen mensen kruipen bleek uit kasten en voitures willen kirren flirten wikken verlegen zoeken wegen voor de aanspraak…

bloeiden er rozen door de tijd en ervaring gehard, voor elke kamerdeur lag de keus van een regenboog of doornenkrans in dromen, er drupten tranen uit elke ruimte die ik binnentrad waar ik schaduw niet van licht kon , scheiden van een onregelmatige hartenklop, in een niet doorbloed verhaal, tot ik jou ontmoette in gewone taal, wat aansprak…

beters in alle voorgaande edities omdat het van hetzelfde witte laken een rood pak is waarvan de doorsnee luisteraar en de gemiddeld lezer er bij het horen en het zien van die twee letters onderhand tussen u en mij gezegd voorwaar meer dan tabak heeft nergens vond ik iets ook niet in voorgaande edities dat mij meer aansprak…

anders beter is het land zonder mensen ....die huisgenoten en buren uitzonderen ....om hun afkomst, geslacht of liefde het land zonder volgelingen ....van gezinshoofden, goeroes en ....mannen met een heilig boek het land van de paradox ....waar vrijheid het systeem is ....zonder armen en zonder rijken het land zonder mensen ....die aanspraak…

Daarvoor was ik niet meer aansprakelijk. De god in mij luistert aan het gonzen van de wolken. Geen berg verzet zich. De hemel buldert heeft vrij spel draait ons bestaan kadul. Het rollen het tollen het is zijn trots. De wereld zijn religie. Voor mij niet meer. Roodpijpenstelen miserie kabbelt de ochtendnevel voorbij.…

Naar links en rechts neigt voor hoofdelijke aansprakelijkheid. ----------- I I ------------- Boven de adellijk blauwe borst torst een prins onbenoemde cellen. Daar geeft de olifantenhuid de aderen nooit bloot.…

alzeker duizend jaar Vogels met om hun keel een ring zoals men ook met slaven omging in werktijd wordt niet gegeten vast ligt dat waarin bij de jacht in eendracht tot overgave is gebeten door eenlingen omhoog wordt gebracht In Urk zijn ze er nog van overstuur waterraven goed voor twintig per uur hadden ze maar gewerkt met vaste aanspraken…

je bent mij uit het oog verloren schreef ooit nog een brief aan de toekomst maar die lag niet meer naast mij ik hunkerde geen zins naar het verleden dat jij afstofte met een bloot geheugen voor pikante details en wild verlangen en waar jij woont zou ik niet willen weten ik herhaal mezelf in een zeldzaam vergeten doorwortel winters zonder aanspraak…

handpalm stopte haar in de borstzak Van mij trui Daar vond zij het prettig Lag ze te knorren Tevreden en wat lui De 2 werden dus 3 3 dames in de dop Ze was een kater In poezenkleren Ze kon vechten Als een vent Je kon als kat Veel van haar leren Haar knuffelgehalte Was ongekend Ze kon ook kletsen Van die verhaaltjes Als ik haar aansprak…

wij die gestrand zijn tegen dit rijke continent zonder ooit onloochenbaar in Afrika te landen wij in huizen in Amerikaans-koloniale stijl die wij omringen met parken en tuinen om aan de aanspraak van het landschap te ontsnappen die op kelims lopen, in Nederlands dialect praten naar Duitse liederen luisteren en Engelse poëzie lezen die 's ochtends…

En hopelijk, ja wie weet Als de lente aanspraak op de wereld maakt Zal ook ik ontwaken. Laten we het hopen. Samen, jij en ik.…

zonder aanspraak dan de oprechtheid van hetgeen ze u doen verstaan? Wel dan!…

Een schoonheid deed stug, toen de schilder haar aansprak op 't feest, want hij wilde 'r vereeuwigen, maar ze vond naakt een bezwaar. Door het loon dat-ie bood werd ze milder. Toen zij bij hem stond te poseren, zei hij tegen haar: 'Doe je kleren nu toch maar weer aan en je hoeft niet te staan. Neem die stoel. Ik zal jou portretteren.'…

VI. Als ik te lang gezeten had bij jou, te weerloos en te dicht tegen je aan, wist ik dat ik vlug wegmoest daarvandaan, want van te grote warmte krijg je gauwer kou. En als ik langer dan een mens verdragen kon gekeken had naar jou, zo mooi en stralend klaar dan ging ik duizelen en werd ik raar zoals van te lang kijken naar de zon…

Omdat zij tevreden met zich zelf was Er was geen kunst aan hoorde de man vaak zeggen…dat was natuurlijk nonsens hij kon het weten ten slotte was hij een kunstenaar ( met een grote K ) Hij keek altijd naar de vrouw Ze was mooi , zo mooi dat hij haar enkel aansprak in de avond onder het licht van de blauwe maan.…

Gelukkig heb ik deze maand vakantie Zodat ik in de sfeer van strijd en kilte De tijd heb voor de twee minuten stilte Die ik in acht neem ter condoleantie Misschien dat ik wat minder doden mag? De stilte past al lang niet in één dag…

ik schilder en trek strepen geen benul, geen gedacht sluit mijn ogen zonder weten en zie een gezicht dat naar mij lacht. ik schilder en strijk strepen met een gezicht in mijn gedachten laat ik mij volledig meeslepen reikhalzend verlangen, eerder... smachten. ik schilder en droom strepen het gezicht krijgt stilaan een gelaat maar ik kan…

Ik had een zwak voor president Wahid, Want dat die stakker met zijn blinde ogen Die zich altijd zo slecht heeft voortbewogen Corrupt geweest zou zijn, geloof ik niet. Een mens met zo ontzettend veel gebreken Verdenk ik immers niet van schurkenstreken.…

ooit was ik de prins op het witte paard die sprookjes uit kon laten komen ook al was het maar in onze dromen jij weet wel dat ik je die illusie nooit heb ontnomen en dus ga ik je vannacht weer zoeken daar in dat kasteel of die verlaten stins en ik zal je vinden en kussen tot het ochtendlicht je ontvoeren naar daarginds daar…

Jarenlang door mijn Tranen heen gesmeekt Dat het op zou houden Het bleef erbij - Noodzaak die voor jou Kennelijk ontbrak Hopend, alleen maar hopend, Niet verwachtend dat het Op zou houden Maar nu ik je losgelaten heb Is zo maar het wonder geschied Werd mijn gebed verhoord Dat het op zou houden - Het hield op - Het is opgehouden…

De witte vlokken stuiven, Die 't veld met dons bekleen; Geen grasje of geen spruitje Dringt weer door 't dekkleed heen: Maar 't groeit, hoe diep bedolven, Toch fris en krachtig voort, Tot het, o Lente! uw stemme Weer suizend fluistren hoort. Laat de Ouderdom de lokken Met rijm en sneeuw belaan, De Liefde blijft er groeien In vrome…

hangend aan de tonen danst mijn lichaam als nooit tevoren zwepen violen mij op ondersteund door de ranke piano klanken nemen ze mij mee naar verre oorden waar zij geen benul hebben van tijd…

tilt me op daagt me uit gooit omhoog vangt me draait me rond zet me neer keer op keer opnieuw hoger en verder bedanst ze mij met druppels die zoeter smaken dan het verlangen naar een zonnige vrede…

Toegegeven: in dit gedicht staan alle Poppetjes op hun plaats, rijmschema klopt Dubbel- en binnenrijm, niks mis mee, ook De metaforen staan als een huis, je ruikt De doorlopende lijn naar M.N., en de nauwe Gang van A., daar zijn deze verzen zeker schat Plichtig aan. Het beeld van de man met de Hamer die alles heel wil maken om het nieuwe…