Alle inzendingen over adem OR eb OR vloed

De adem die doet leven op het ritme ‘eb en vloed’? Ik spreek Ik ben Maar ben ik werkelijk die stem? Ben ik diegene die jij ziet of toch maar liever niet Een onvervulde verwachting of stijg ik nog in je achting Ben ik wat je wou zijn in je dromen en gedachten Of niet meer of minder dan een ander?…

Eb geworden is…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Ik adem vleugels in de wind en fluister diepe wensen Ze verwaaien in een stemmenzee gedragen vrij van grenzen Door wolken wit en water blauw door stralen licht en ochtenddauw De getijden rond waar eb en vloed belangeloos ontspringen En in mijn hart verschijnen waar ik ze weer hoor zingen…

van een vlinder: Ik keer het tij van eb naar vloed.…

Onze emoties stromen als eb en vloed ze rijzen en dalen als golven in de oceaan…

Kom, golf jouw liefde, overspoel me met jouw vloed -- Eb niet van me weg.…

Dicht en dichter bij in mijn lichaam eb en vloed jij mijn supema(a)n…

Eb en vloed, deining Wij: Liefde, Woede, Vriendschap Ons leven, zo kort…

liefde is als eb en vloed een nimmer aflatend getij dat geeft en neemt lejo…

Het mooiste is mij overkomen Met witte zeeschuim overspoeld Maar ook weer van me weggenomen De eb in plaats van vloed bedoeld…

de zee kent slechts schaduwen van wat er boven hangt of rusteloos op drijven blijft de zee neemt je eindeloos mee als je erin springt en loslaat los je langzaam op in water de gedachten waar je nu nog alle kanten mee heen dobbert worden één met de druppels ruisen slechts nog als de golven van een tijdloos eb en vloed adem in en dan…

Sporadisch vallen tranen Als herkenning Op mijn pad Veel draag ik mee Op mijn schouders Naar de zee Zonder tussenpozen Zonder rust Hoop ik daar verdriet te lozen En dat de zee mijn leven sust Zij zal een meter stijgen Door het huilen dat ik doe En ik zal mijn schouders strelen En ik zal voelen: ik ben moe Dan voel ik zeewind…

gloedvol- vurig warme nachten dagen van vervuld geluk beukt de woeste wilde zee op dijken van het bange wachten angstig wilde hoopgedachten turbulentie in mijn lijf golven die mij overspoelen die mij eens in doodsnood brachten verwarren nu mijn angstig hart ijzig koude noordewinden kruipen door mijn botten heen waardoor de eb de vloed…

De tijd zou weldra daar zijn opdat het weer vloed zou worden. Mijn tanden klapperden er de wassing uit en mijn huid rilde zich opnieuw tot leven.…

Als eb zonder vloed waar is de limiet naar lucht happend en wachtend met tedere liefde in het verschiet afknappend of welwillend smachtend. Verloren tussen duizend tranen ziet zij het verkeersbord stop opnieuw beginnen zonder tanen leven in een notendop.…

Staren over de zee naar eb en vloed, die net als ons samenzijn hetzelfde doet, ondanks open armen krijgt zout en zand geen kans, ondanks gesloten ogen verliest de zee zijn glans, als achter het masker van geluk de zee zijn glans verliest, drijft het masker naar degene die het laatst kiest...…

en vloed geven en nemen…

strand dat glinsterend als kristal de koelte graag ontvangt een witte slinger van plezier spoelt over kiezels en rotspartij kust kleine kreeftjes, en stoeit met het gifgroene wuivend wier, daar waar het zijn einde vind huppelend als een spelend kind spoelt schuimend het water door tot waar een schelp zich verloor stilletjes trekt de vloed…

en vloed geven en nemen…

Dat vloed ertoe doet juist: springvloed die zee springen doet Het land dat zich niet kan verweren verzwolgen, open gescheurd door wind als handlanger kennen niet het mijn en dijn Het is menigmaal zo pijnlijk gebeurd: 'Watersnoodramp' in ons collectief geheugen Vloed springt beukt op vensters, deuren en muren tergt familie…

Zee te zien als kind zee te zien Het schuim van branding van schelpen zilte smaak Eb en vloed vloed en eb dat zich als vastgrijpt Aan nat zand wij schepten wij schiepen Zandkastelen met onze handen, schep en emmer Wij zagen een zwemmer,dood drijven tegen het basalt De zee neemt en geeft het zout aan m'n bestaan.…

ik heb geen maten per minuut en ook geen beker het is meer eb en vloed en ik lig in het water tussen het mateloze schuimbekken van de golven…

vriendschap gaat in fases zoals eb en vloed elkaar afwisselt afstand neemt en zich weer mengt…

Hij kende haar haar eb en vloed Haar kende hij alles wat er toe doet Nu had branding hem op het droge geworpen Blijkbaar was haar springtij hem onbekend.…

mijn voeten op niveau van eb mijn hoofd op dat van vloed de zee maakt het verschil van zandgrond tot zeebodem van ooghoogte tot zeespiegel…

Al, wat ik achterliet, het verstierf met eb en vloed, van de zee. Al, wat mocht bestaan van mij het verging, nadat ik op aarde mocht staan.…

Een dijk van een vrouw ben jij Geen zee gaat je te hoog Jij bent eb en vloed het 'Luctor en emergo'.…

De zee ongrijpbaar in beweging eb en vloed in kleur blauw en groen maar in een cyclisch ritme beroert maanlicht de golven…