Alle inzendingen over antennes

ze ontmoetten elkaar op een dak langs een drukke straat het was zoals dat dikwijls gaat liefde op het eerste gezicht over hun huwelijk stond in de krant geen enkel bericht hun dak was niet erg schoon de ceremonie was niet frappant maar de receptie was buitengewoon…

de gedachte was lakenhal staat er niet voor niets op klein deurtje poppenhuisje je weet het gewoon niet of en wat daar achter school nu heimelijk schuilt kijk naar dat silhouet heel droog is je schaduw wie weet van die open mond jij ziet geen geluid horen wij antennes wie weet wat daar puilt…

ik weet wat mooi wordt in begin en verder zoek ik met penseel antennes leiden naar goudgeel.…

’t onrustig bloed ontstijgt spelonken de dag houdt amper zich aan ’t scherm nog vast in sneeuw behoedt een hand de levenswegen voor dat er zwarte schaduw dreigt antennes grijpen naar de golven de aderen vangen vreemde wereld op in sporen vormt zich licht tot beeld dit medium is geworden tot een god.…

de kinderen dansen kijk, ze zijn er weer een specht die tikt hun tijd voorbij de honden janken daar, in de hoek van deze grote tuin waar wij eens spraken ze zingen, ze springen raken de lente gevoelige antennes ik zie ze wel kinderen dansen tuin wacht ik wacht waar wij eens spraken…

Waar zijn de dichters die gelijk profeten hun geest antennes richten naar omhoog en sondes sturen door de hemelboog waar toekomst wordt gezaaid door ijskometen? Die zij als fakkeldragers van het licht dat Michel Nostradamus deed verschijnen in cryptisch enigmatische kwatrijnen vertalen voor het huidig tijdsgewricht?…

Laten we ons eens levendig voorstellen, dat we samen met al wat leeft, mysterieuze antennes zijn. Van onze cosmos. Dat we samen open ogen zijn. Van onze wereld. Dat we hier op aarde werden geboren, om door het toeval uitverkoren, waar te moeten nemen. Om alleen maar bewust te zijn. Om mogelijkheden te zien. Om samen bij te dragen.…

Koffer in de hand Met daarin alles Wat hij nog bezat, Druilerige dinsdag in November, het regent Eenzaamheid en verdriet, Kale bomen langs de gracht Steken als magere antennes Omhoog zonder ooit met welk leven Dan ook contact te maken, Al helemaal niet Met die man hieronder Die zich de laatste mens Op de wereld waant -…

Uit ontelbare vervuilde neusgaten blaast ze kwaadsappige dampen over haar daken vol televisie-antennes en duiven, waarboven de hemel licht wordt en weer donker, sterren balanceren een paar minuten op de spits van een kerktoren, carillons mengen hun valse stemmen in de oorverdovende musique concrète van auto's, ambulances, pneumatische boren…

Ik zal een mondiale paraplu van uit het donkere heelal openen om je in je onbezorgde slaap te beschermen, misschien hoor de zon graven in de modder, of luister je naar de fluister snaren, antennes van de natuur, waarvan het kleinste tot het grootste zich over holle spiegels water buigen met ons als kleine mens op de achtergrond.…

Als dode antennes grabbelen ze naar het luchtledige. Zielige tentakels van een ontzielde spin. Geen familie van de wolfsspin. Eerder van een iel schrijvertje. Maar ik schrijf toch!, verzet ik mij toch nog. Over wat allang voorbij is!, knal je eruit. Een wereldreis? Of een dagje Urk, stokvis, maar kom in godsnaam tot leven!..…

Dat verzen vibreren in een dichterlijke vrijheid op hetzelfde moment klampen klanken aan geveerde antennes vast, sijpelende traandruppels blazen iedere vorm van slapeloosheid weg, het slip ontwerpt een land van glooiende heuvels en vleselijke eilanden.…

Jarenlang was radio het toverwoord, en stonden er antennes, van vele tientallen meters koord, aan hoge masten, van ver kon Kootwijk worden gehoord. Er werd gezonden en ontvangen, op de lange en daarna de korte golf, daarna kwamen er andere belangen.…