Alle inzendingen over beeld OR brons OR huid

Bij het zien van de nu dagelijks gruwelijke beelden op het nieuws of in de krant om een hogere macht met hun daden te eren weet ik nu zeker dat er geen bovennatuurlijke bron van kwaad hoeft te zijn want de mens zelf is al heel goed in staat zich in elke vorm van goddeloosheid te manifesteren…

Als een lichterzwart bedwingen je woorden onherroepelijk mijn huid niets te verzwijgen maar met de stem van een vreemde beelden bevrijden uit het web van mijn dromen de overgave van een eenzame vlieg.…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

warme zomerochtend een laken ontrolt mijn naakte lijf trots sta ik op, nog een beetje stijf door het open raam waait zacht de warme wind zoekt gevoelig mijn huid…

niet alleen ik zie het aan je ogen ik voel het om je heen en als je laag na laag onthult en open voor mij staat word jij, ben jij mijn prooi, een soepel beest dat gromt en kronkelt in de grond vol lust, zich dieper graaft ik dans hooghartig, neem je mee en breng je naar de rand ogen vol spiegels weerkaatsen je fluistert onder je huid…

met open ogen kijk ik naar hem die de wereld in een ander perspectief zette hij betaalde de prijs onze daden brachten hem in wankeling maar hij overwon in verbijstering in verzalving van gekerfde huid het geheim van liefde gekanteld in zijn lichaam in een tafereel van bloedend geluk…

Jouw handen op m'n huid die mij zachtjes strelen en als een piano bespelen teder, dan weer luid met hoge en lage toon dan besef ik het was slechts een droom een droom maar wel wonderschoon…

ik legde je in het afscheid en in het begin vouwde je lijf samen dicht tegen mij aan de warmte deed mij nachten en dagen overslaan nimmer zou ik jou in mijn dromen laten gaan ik geloofde dat de zon mij wakker kraaide en mijn liefde voor jou zacht spinde in mijn heide stille huis werd ik het meisje van zestien en al het innerlijke…

Onze zegen en buit, is het nut en niet de kleur van de huid!…

Lichtfontein is zij, tinteling op koele huid, dorstig mijn lippen. Schoonheid overal, drinkt van de eeuwige bron, naakt en verwonderd. Stemmen in het bloed, schrijven namen in vonken vuur, nu, morgen, voorgoed. In huid, ziel en hart werd alles me ontnomen, geproefd haar vrije uur.…

nu de spiegel me in de ogen kijkt en ik beschaamd mijn blik afwend om de stukjes naakt die mijn huid verhullen vervloek ik dit beeld tot bijgeloof en kras mezelf gelukkig…

of zullen standbeelden ons blijvend doen herinneren: een beeld geven van ons denken van weleer * een in brons gegoten beeld van een koe, aangeboden door de fokkers van het Friese Rundvee.…

jouw hongerige ogen raken welvingen beroeren plooien zij heuvelen en dalen in jouw ogen zal ik meegaan van eb naar vloed en omgekeerd elke beweging zal ik volgen samenvallen met al wat er is aanzwellen zal ik met jou tot bliksem en vuur hartstochtelijk zal de nacht zijn huid na huid wegrukken huid - na huid - na huid tot enkel…

De felle zon brandt diepe rimpels vervaagt jouw zoete blik getergd en somber een uitgedroogde bron verdampt in laatste snik Al zienderogen doof je uit jouw laatste hoop vervlogen mijn tranen stromen met je mee ik wens je regen op je huid…

De felle zon brandt diepe rimpels vervaagt jouw zoete blik getergd en somber een uitgedroogde bron verdampt in laatste snik Al zienderogen doof je uit jouw laatste hoop vervlogen mijn tranen stromen met je mee ik wens je regen op je huid…

Vluchtend in leven zonder alfabet bewandel ik mijn levenspad waar beelden opdoemen met vlinders op mijn huid parels van zweet, zo zout getergd op het ontdekken van een hart dat past.…

Als een mug Vlieg ik om je heen Jou nooit met rust latend Ik wil jou nooit kwijt Jij bent de bron van mijn leven Verlaat mij nooit Zoemend zweef ik om je heen Maar jij moet mij niet Jij slaat mij dood…

Tussen rotsen en een dal verstopt zich een Bron, Die in een schuimende sjaal aangekleed is. Zoals een lief hondenjong is zij vrolijk, zij stroomt Via geheimzinnige bergkloven in hun duisternis. Lang geleden heeft zij haar begin verlaten En de mist overschaduwt het eind.…

toegeëigend, die van de vogels waren eens in het begin, was het water van de vissen ook daar grepen we in, en zonder compromissen de bomen in het bos, we hebben ze vermoord het evenwicht van groen en blauw, gaandeweg verstoord op alles wat ons te pas komt, leggen we beslag en niemand vraagt, wat wel of wat niet mag soms zwijgt de mens, en zoekt de bron…

ingesmeerd met was een ademend vlies je bent ingesponnen met ijzerdraad daarrond stolt een mal in een kist een mantel van gips en zand die in gave brokken uiteenvalt tot je in de ronde oven past in een kuil van waterdicht beton weeg en smelt ik jou een kraan op rupsbanden mikt de haken in de ogen en tilt de kroes uit de oven het kokend brons…

en nog steeds begreep ik niet wat zij bedoelde zoals zij het water keerde liep de zee recht omhoog vielen torens deinden paarse stranden keerde zij het binnenste naar buiten aan een koord trok zij hun oevers om mij heen en opeens was daar die bron het allerdiepste vinden heel even maar zo eenvoudig glinsterend in mijn eigen…

Met een hart van brons luiden klokken om ter schoonst alle weer en wind…

Toen besefte ik pas hoe het begon: het ontwaken van vader en zoon en de ijle schreeuw boven de daken kwamen uit dezelfde bron die er altijd al was…

gestaag sijpelt pijn door alle laagjes huid en verschroeit mijn dromen…

Nog voor ik het kan spellen stromen mijn woorden op papier in een opwelling van soms zo maar even zoals een melodie die de tonen op de gevoelige snaar doen beven zo volg ik mijn bron de rest is mij om ’t even omdat ik de poezie min mijn hele hart klopt er in…

nog staat ze huiverend in haar bronzen blootje wachtend op ritselgroen van omringende bomen een zilveren baan van licht spoelt rondom haar voeten die koud zijn na de lange winter de stilte spreekt haar naam zij luistert roerloos…

jij bent o zo heerlijk zo zacht voor mijn huid zo zoet en zo eerlijk mijn zomer- en winterfruit jij bent o zo fleurig zo op en top roem zo mooi en rooskleurig mijn zomer- en winterbloem jij bent o zo stralend zo puur uit de bron zo warm en bepalend mijn zomer- en winterzon…

Zij verdient een levensecht beeld van brons. Gedachten dwalen af Vogels zingen hun lied Mooier kan het niet. Hoe was het toen zij danste en sprong. Daar klinkt de gong. Voorbij, maar de vogels zingen hun lied.…