Alle inzendingen over berusting OR dood OR leven

Gij zag mij heel mijn leven Aan natuur en leedgenoot Onvermoeid ten beste geven, Waar uw wijsheid dit gebood. ’k Dreef nooit handel met de gaven Door uw goedheid mij besteed.…

Het hart is leeg en berust.…

zichzelf in het leven…

Iemand zou nooit komen die iemand schat was jij, toch blijf je altijd in m'n dromen want jij, jij was van mij. Vier maanden heb ik jou gedragen, had me er zo op verheugd. Ik bleef achter met zoveel vragen want weg was opeens alle vreugd. Ik heb nooit je haartjes geroken of je handjes gevoeld, mijn hart was gebroken. Maar ik weet;…

ze woonde in het dal van pais en vree zo ogenschijnlijk innerlijk tevreden obstakels werden, levenswijs, gemeden en ’s middag dronk ze kalm een kopje thee de kater op haar schoot had geen idee van onrust uit een sluimerend verleden de bange blikken, schijnbaar zonder reden hij onderging haar strelingen gedwee ze vond haar weg, manmoedig,…

Kalm legt de diepe zee zich neer naast duin en boterbloemenvelden akkers met aaneengeregen zaad liggen geduldig tussen sloten vol verleden tijd van bovenaf gezien een lappendeken anders lopend was het toch gelijk gebleven in een aangepast patroon…

hier heerst slechts orde in vredig samenzijn in geuren van nieuwe zeep hier hoor je de favoriete zangeres van het moment de afgedane ster zieken in tevredenheid gezonden vol berouw hier vindt men alles toegestaan in berusting…

Wanneer de berusting begint te komen Leef ik niet langer meer in dromen De werkelijkheid dringt tot me door Nu ik mijn gevoelens niet meer smoor Het geeft me vrijheid en geeft me kracht Dat had ik zelf niet eens verwacht De rust valt als een verendek op me neer Het vertrouwen groeit langzaam weer Ik ben er nog niet dat weet ik heel goed…

De rust viel naar binnen onverwacht sluipend waar toch niets was veranderd omdat alles hetzelfde bleef maar het gevoel week weg waar de woede eens wandelde de tafel bleef leeg waar het bord had gestaan de stoel ongebruikt waar de krant was gelezen. de kamer was stil van verdwenen gesprekken de lucht ontwolkt van gevallen regen het pad…

Meer wil ik niet zien. Bang om de teleurstelling Die het zal geven.…

In dit spel van wind en water Schouw ik peinzend heel de dag 'k Vraag niet meer naar toen en later Ik draag wat er komen mag.…

er stroomde veel water langs heel veel water zodat de scherpe randjes behoorlijk zijn afgevlakt de te lange winters temperde het felle vuur in mijn bloed berusting zette zich vast in mijn aderen de krachtige hopen van weleer waarmee ik zó dikwijls de zorgen als vruchten van me afwierp zijn geworden tot keiharde keutels die me dwarszitten…

er stroomde veel water heel veel water dat de scherpe randjes behoorlijk heeft afgevlakt te lange winters temperde het felle vuur in mijn bloed berusting zette zich vast in mijn aderen de krachtige hopen van weleer waarmee ik dikwijls de zorgen als rotte vruchten van mij afwierp zijn geworden tot keiharde keutels die mij soms…

Het monster dat zich in mij heeft genesteld mijn liefde voor jou langzaam ontmantelt kan en wil ik niet in de ogen kijken Ik was even in de ijskast gezet Spijt is zinloos echt warm wordt het niet meer Ik zal het monster niet bevechten…

Ik ben niet bang, houd van heel veel, leven toont me steeds positief geen tegendeel. Leven gaat mijn bevattingsvermogen soms ver te boven, toch blijf ik onbevangen dagelijks in het goede geloven. Dan sta ook ik naar graven te kijken zonder verdriet, zie ik het landschap met diamanten bezaaid in dat wat van boven steeds nederdaalt.…

In berusting van verlies voelt het liefhebben als groeien in verdriet waar men de hoogste toppen van het leven wil bestijgen het dal van tranen ziet waar kluchten witte meeuwen in schier onbewolkte luchten blauw woorden van oeverloze liefde schreeuwen verder laten dragen hemelhoog in dagen van stille berusting zullen woorden zwijgen…

de maan probeert haar schone schijn nog vol te houden en hoog verheven blauw plaats maakt voor diepgrijzend grauw dat zich droef vol tranen zoog Waar wolken zich verweven tot dichte deken van de nacht die zich over het daglicht strekt en haar met duisternis bedekt als tijd de eeuwigheid verruild Mijn stille schaduw vleit zich moe en in berusting…

een traan verlicht je bleke aangezicht voor jij je ogen eeuwig sluit ik kuste je mond en hield je hand nu uitgebrand jij rust weervond de dood is wreed maar wat hij deed deed mij berusten na al jouw leed je laatste feest dat is geweest in onze kring vertedering je schoon gelaat licht op met vlam de geest verlaat zoals hij…

voorbij een plek in het landschap hoorde ik mensen praten over de dood 'berusting daar komt het op aan' sprak een krachtige stem zoals vanzelfsprekend bij mooi weer de blauwe lucht boven het groene land en de laatste streep aan gindse horizon... ik moest even slikken want ik was juist op weg naar gindse horizon…

waar de dood berust in gesloten ogen deze nacht heel zacht tranen ontneemt haar laatste zucht in verborgen dromen die ene liefde voor eeuwig verhult raakt haar hand liefdestranen verlangt zij zacht naar hem die nacht…

Door mij verleden te spiegelen ontwaar ik een oneindige leegte alwaar warmte van de ziel ontbreekt verward vraag ik mij, ben ik dood Dan laat de huid van mijn gelaat los en zie in de oogkassen het onrecht aangedaan tijdens mijn kort bestaan jegens miljoenen stervelingen Ik zag dus maar weerde het niet ik berust in mijn dood zijn Ik…

Quillama godistar berustende suprematie in navolging van bevochten en geschonken eeuwig leven uitbouw van intelligent leven verachting van zonde de GOEDE MENS bestaat waarachtig MANAN!!…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

De wrede dood die mijn huis zo gretig vond, ondanks mijn vurig gebed om erbarmen. Uit welke bron put ik dan nog levenslust, als al wat ik lief had mij word ontnomen, ik eindelijk in mijn droeve lot berust en voel, hier mag een einde aan komen. Het leven is een hardloopwedstrijd, menig deelnemer haalt de eindmeet niet.…

Wat kan ik anders doen dan machteloos berusten nu zij me schrijft over haar lage lusten en dat ze hoopt dat ik sportief aanvaard dat zij en die ellendeling elkander kusten Dat ze het schrijft is 't onomstotelijk bewijs ik schaats riskant op in haar lente dooiend ijs verkleumd en eenzaam bezig aan een hopeloze reis Warm maar sportief gekleed…

ik heb bemind in armoede van hebben en groeipijnen van zijn liep vaak verloren in de doolhof die het leven als verleden tijd in gedachten achterliet in ouder worden kwam eindelijk de rust wat ik heb en wie ik ben vloeien naar een nieuwe morgen als een bron die naar de monding vliedt…

zoals je daar nu ligt onnatuurlijk breekbaar tussen de witte lakens zou ik van je kunnen houden je kijkt me aan zonder iets los te laten maar laat eindelijk wat houvast zien ik beantwoord je blik in stille aanvaarding toen ik wegging bleef de deur open jij kon hem niet meer sluiten en ik heb dat nooit gewild…

Spoel het grauw maar van mijn hart met liters regen, en pak de draad op van mijn bestaan Eindig ons maar in verwijten, laten we denkend aan de eblijn staan Wijs ons na met honderd vingers doe het mooi van gister maar af als zot Zijn we natter nog als buiten, dan schik ik me, dan schik ik me wel jankend in mijn lot.…

Ik pluk verlate bloemen uit eigen rozentuin en oogst van schrale malus de allerkleinste appels de rode berberis omrandt het dunne gras in 't veld waar onkruid nog wil bloeien maar muurbloem wacht op herfst toch tjirpt in stille middagzon de krekel mateloos en is de snelweg verderop nog nauwelijks te horen als ik me neerleg bij de…