Alle inzendingen over celluloid

de ogen open drijvend op de rug naar zee een pop van celluloid…

Het brandende celluloid. 44 jaar in 5 minuten en hier sta ik - stil - over nog eens pakweg 4 minuten is het allemaal voorbij: ik gooi mijn ticket in de lucht als een bruidsboeket.…

aan de Gracht der Prinsen in de Taveerne van Van Puffelen sprak ik eens per week de broze Boze Buurman aan de tap altijd over hetzelfde van dattum wie het met wie hadden gedaan aan de rol op gooise matrassen voor een baan op het celluloid van hem leerde ik dat acteurs zijn als ping-pong-balletjes er zijn er veel van snel wisselende…

In de hangar van het harde licht graait Amos met de graaienden en zie: in de drom een vrouw door Botticelli zelf zo bleek en droef gebootst – de ogen druppels van de glazen zee Langs haar rode lange haren loodst hij de wagen ziet tegen haar borst geklemd het stilgevallen kind van celluloid en op de kar de bolle bruine beer Naast haar…

in de hangaar met het harde licht graait amos met de graaienden en ziet dan in de drom de vrouw zo droef en dromerig gebootst door botticelli de ogen druppels van de zee hij loodst het winkelwagentje langs haar lange haren en schrikt van het dode kind van celluloid tegen haar borst en van de grote glad gesleten donkerbruine…

Dan, in een helder allerlaatst moment komen je in een flits gezichten tegen die als op celluloid vertraagd bewegen. Een rolprent zonder script, incoherent. Wat flarden tot een film aaneengeregen waarin je zelf de hoofdrolspeler bent, een film die nooit een Oscar had gekregen.…

Vanaf de duinen zag ik tegen terugwijkende verten in het wit van de branding jouw vertrouwde gestalte staan en ik bevroor de tijd in celluloid met een knipoog van mijn polaroid. Nu waart de nagedachtenis rond om oude foto's, lege spiegels, gevangen in bundels oud, gebroken licht.…

Het zwarte heden balt zich samen in het wit van de speeltuin uit mijn jeugd, beelden van weleer vertalen zich tot contrastvolle beelden die wederklinken in zwart/wit op celluloid. De harde g klinkt zacht in de speeltuin uit mijn jeugd, lijnenspelen van het verleden wederklinken tot oude mechanismen die prachtige principes zijn.…

de ogen open drijvend op de rug naar zee een pop van celluloid…

Drie weken later was hij dood, niet meer vatbaar voor celluloid. Hoe goed zou het zijn een filmpje van zijn sterven te bezitten als operateur zijn laatste adem af te draaien vertraagd het stollen van zijn blik, het vallen van die hand langs ijzeren bedkant nog eens en nog eens te vertonen.…

de kampioen doet tijdens en vóóraf gewoon vooral heel maf men raapt het balletje op achter in de zaal slentert terug niet naar de tafel maar naar het groene netje kijkt de opponent tijdens één hard moment meedogenloos aan laat het celluloid stuitend traag naar hem toe stuiteren publiek joelt het werkt subiet neem Stef die lachte…

De overledenen die deze wereld pas verlieten wiens beeltenis verankerd staat op celluloid Als voet afdruk in een betonnen vloer voordat de laatste sprong over de rand werd genomen. Die hier waren gekomen en geweest Nog steeds deel van gedachten in een geest.…