Alle inzendingen over collega OR taartbodem OR verdwenen

Zij die verdwenen, verdwenen in het niet. Ontheemde zielen naar waar geen mens hen meer ziet. Zij verloren stem en een vaste plaats in het leven. Geen teken van leven; over hen wordt nog slechts in herinneringen geschreven.…

Kom, pak mijn hand dan trek ik je uit het moeras zie je aarzeling begrijpelijk omdat ik er zo lang niet voor je was door zwakte ontzield kon ik de druk van buiten niet weerstaan maar ik ben terug je Verdwenen Zelf ik til je op houd je stevig vast laat je nooit meer gaan…

zegt t niet omdat we het niet mogen weten om het raadsel in stand te houden het geheim te bewaren en ons te laten zweten omdat we het niet mogen weten om ons met onze kop in t zand de gevolgen van ons onbenul te laten ervaren alsof er nix verdwijnt wat wij niet zien en we jaren later schrikken en wenen om en van wat er is verdwenen…

als je alleen bent en alleen zijn duurt lang dan staar je zomaar uren uit het raam je staat daar en fluistert zachtjes zijn naam want hij verdween, er was plotseling iemand leuker er was iemand veel knapper en misschien een collega van dezelfde afdeling een stuk en grappiger bovendien maar het geeft niet, zoiets kan gebeuren hij was geen…

Zo graag solidair met onderdrukten, alleen -- niet met collega's...…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

dat is andere koek je wilt er zijn - altijd en overal - om en voor de ander altijd ben je in de weer voor je idealen het algemeen belang steeds weer - en meer - probeer je te sturen - bereikbaar te maken - het doel van jouw streven je haast - rent en vliegt jezelf vooruit mentaal gaat het - vaak net - fysiek zeker denk je…

Mijn collega hij heet Willem maar noemt zichzelf Wim, dus noem ik hem Wilhelmus - bij wijze van balans.…

de dood maakt witte letters in het zwart en gelezen bij het laatste beetje licht schrijf ik in het kort dit dicht * achter gesloten deuren tatoeëert mijn hart de namen van mijn naasten, het gemis schreit het leven vaarwel, de laatste klant, 'k zal me moeten haasten geen lijnen meer om in te kleuren slechts wat witte en roze linten…

Het leven lang Heeft men over Mij, mijn werk, Over wie ik was en Wie ik werd Eindeloos Gewikt en gewogen - En hoe vreemd toch, Waar de kinderen In de klas louter Lovend hun oordeel Uitten, werd ik Door het werk en De mensen die in Mijn werk werkten, Die zich soms Collega's lieten Noemen, dagelijks Gewogen, en altijd…

- net zo oud als ik Een collega - in haar slaap De hond - binnenkort Mijn ouders - gelukkig nog gezond Ik zelf - ooit…

Wij wensen je veel sterkte niet alleen bij de uitvaart maar vooral daarna als ook je werkleven doorgaat en wij van tijd tot tijd zullen vragen "hoe gaat het met je" Je collega's!…

vijf jaar na dato zegt de olijkste collega nog steeds goeiesmorgens gelukkig werkt er op mijn kantoor geen juffrouw Jannie…

voor mij een tunnel de duisternis achter mij een tunnel de duisternis aan het einde van de tunnel een licht een poort hij vervaagt loopt weg verder en verder een schok ik val neer pijn wanhoop door mijn tranen een vaag licht uitdovend het ebt weg er is alleen nog duisternis geen voor geen achter geen links geen rechts geen…

ik zag je in het duister daar waar niets te zien is slechts mijn fantasie ik zag je daar waar ik niet meer wilde denken aan wat en wie doch mijn dromen werden wat ik wilde vol verlangen met gedachten die verstilden zonder woorden maar met beelden ik dacht aan toen aan ons leven en de vreugde die we deelden doch ophield te bestaan…

niet omhelst door dromen in eenzaamheid voel jij gelaten wat er ooit was een liefde in handen niet meer dan een wens ontglipt aan het leven verdween jouw lach…

het huis van onze liefde dat hier ooit heeft gestaan is spoorloos verdwenen de liefde is gegaan gegaan waar heen zal niemand weten misschien opgelost in de nacht of gestolen door een ander terwijl ik hier op je heb gewacht…

Een sterke jongen die mij laat slaan Het geweld is al lang verdwenen Woede lost op Met het vuur aan de schenen Het hoofd getekend in een strop Netjes voor de dag verschenen Vriendelijk lachend, met een brok in je keel, geef je het op…

Die elk geluk oversteeg Kloppend hart in m'n lijf Gevuld met dikke tranen Vlinders die er verdrinken En zich in de hemel wanen Gedachten blijven komen Ik voel me zo erg bezeerd Je beeld zo dichtbij en echt In mijn ziel geprojecteerd Mijn dagen zijn lang en stil Druppels die regen wenen Een schaduw valt over mij Nu de liefde is verdwenen…

Nee ik zal je nooit laten gaan Diep in mij zal je voort bestaan Ik zag je natte traan, ik voelde je om mij heen Zachtjes wou ik je hand pakken en kussen Maar je verdween..…

Maar dat moment wordt overschaduwd, Door het moment dat jij verdween.…

De één na de ander verdwijnt als met de Noorderzon. De zon als enige alleen maar aan de horizon, maar klimt elke dag opnieuw omhoog.…

ingedroogd propje uit een gewassen broekzak valt een gedicht alle woorden weggespoeld programma dertig graden Tanka…

Verdwenen, vertrokken ver weg Ik roep en schreeuw het uit Maar de stilte blijft Verdwenen zijn de Engelen…

Hij roept me Ik kom dichterbij Een warm gevoel Met elke stap Ik voel het in de stroming Elke herinnering gaat langs me Als de zachte lentewind Die grassprietjes doet kietelen aan je kuiten De stroming wordt sterker Ik word zwakker Hij kijkt naar me Ik ga steeds langzamer Grote stappen zettende, met zware benen Als beton word ik naar benden…

vanzelfsprekend ben ik niet meer degene van tien jaar geleden tien jaar geleden onder de waanzin van een ander heeft van mij een vreemde vrouw gemaakt een andere moeder een andere oma zij hebben mij gebukt zien gaan zien vechten tegen leugens en pijn nu de tijd van waarheid is gekomen hoop ik dat ik die vrouw van vroeger weer…

soms groet ik 's nachts de mensen die in het niets verdwenen vermist noch doodverklaard wie zoekt de verlorene de naamloze mens op bodems van vele zeeën bedolven onder aarde koud en zwart mijn doorwaakte ik denkt aan de vergetenen het kind de vrouw de man de ontelbaren ze keren niet weer hoezeer ik groet denk…

Maar zijn collega uit Schaarsbeek Die er anders naar keek Had niets te verbergen. Zoals je er naar wil kijken Zal het zich laten blijken.…