Ritmisch verschoof de troubadour
het contragewicht van het leven
zijn zinnen schoten soms vuur
horizon scheen lichter voor even
Hij brandde woorden in neon
van binnen bedekt met velours
het leven werd minder beton
door contrast van zacht parelmoer
Zwaartekracht trok minder zwaar
vreugde nam plaats van verdriet
toekomst leek weer wat…
geen zucht is dieper dan de mijne,
liggen herinneringen ergens daar
waar ik ze heb gelaten, de ruimte
die ik schrijf zijn beloften die
nimmer het echte leven raken
tussen schemering en
wolk is de balans onevenwichtig
dragen kleine contragewichten
het respijt en het ongrijpbare
op weg naar weer een gemiste kans
doch ook deze statige nevel…
gelijk
het contragewicht
aan de sierlijke kraan
welks last zweeft achter de
met vrolijke vensters versierde doeken
strak aan stalen staketsels verankerd
weerhouden
stemmen uit een verre noordelijke haven
me het spiegelvlak te verbreken
me te voegen in het speelveld
van de éénbenige duiker
die wondere wereld waar
donker lichter maakt
er…
dit dicht
Of lezeres, wellicht
Toon eens uw waar gezicht
Al is het niet verplicht
Bied eens úw vergezicht
Op wat ter tafel ligt
Wie weet is 't van uw nicht
Met defect achterlicht
Hoe teder, zo'n lief wicht
Die daaglijks een gedicht
Schreef, als haar burgerplicht
Als een Nienke van Hicht
Die regels schreef, gericht
Als een contragewicht…