Alle inzendingen over coronatijd

de kleinste telg aan de deur kijkt zijn moeder achterom afstand afstand roept hij houd je handen schoon boaz is in quarantaine zoals alle mensen dat zijn om besmetting te voorkomen met het zo gevaarlijke virus met vragende ogen kijkt hij op deze aparte moederdag naar zijn oma en opa omhoog die hij zo graag knuffelen wil een klein knuffeltje…

nu langzaam de deuren weer naar de wereld ons opengaan dekmantelen wij ons aanzien met een schijn van veiligheid tot gezichten zonder mond met daarin ogen van paniek die bang de afstand blikken waaraan wij nu gehouden zijn nu langzaam de deuren weer naar de wereld ons opengaan is er als onzichtbaar korstje het eelt van gebleven angst…

van daken wil ik de belofte horen laten dat de deuren weer langzaam opengaan die het dodelijk gevaar van de pandemie ons de wereld tot een postzegel maakte het is tijd een lied van hoop te zingen te midden van de historische dreiging als bewijs dat licht de tunnel eindigt die ons al zo lang van elkaar berooft omarmd door de liefde van de…

voorzichtig gelukkig gestemd denk ik vandaag aan een ijsje dat op een hoorntje wit gekegeld zich van de zijkanten likken laat ik verheug mij op de dagjesreizen naar de kinderen en hun kroost of de vrienden en vriendinnen die wij vrij weer maken zullen ik droom heel voorzichtig ook van een camping in het najaar waar op het terras de zomer…

het masker van de angst dat het virus ons boezemt willen wij nu gaan sluieren met voor de neus en mond een bedekkend lapje stof dat nog niet zo lang geleden reden was voor het ontslag van een eigenwijze jongen die bij dirk van den broek slechts de schappen vulde het masker van de angst dat corona ons bezorgt willen wij nu gaan verhullen…

ijdel eigenwijs openbaart hij de blond gekuifde president van de verzamelde staten als in de meest slechte film het niet bestaande bewijs dat het virus wat ons dreigt geen natuurlijke afwijking is maar met opzet ons gemaakt door vreemde mogendheden die macht veroveren willen door onzichtbaar op de radar wereldwijd verderf te zaaien uit…

proberend de momenten te vergeten waarop wij dichtbij het einde zien moedigen wij onszelf met elkaar aan het gaat voorbij en we gaan verder opdat wij later niet ontdekken moeten dat wij deze tijd alleen maar overleven kijken wij naar het anders doen en laten als kansen aan voor een nieuw normaal het lot van eindeloos voelend isolement…

de wereld daarbuiten vertellen ze is gevaarlijk giftig en besmettelijk dus blijf ik veilig binnen schuilen waar mij de muren zo benauwen dat iets de angst verleiden moet voor buiten het onzichtbare boze dat mij alle dagen verlangen doet naar het ieder bevrijdend bericht dat er niet meer doden weer zijn doch verdere hoop op de genezing die…

op de dag dat ik alles wensen mag wens ik alle mensen groot en klein eindeloos vol vreugde mooie dagen die vol geluk en echte vrijheid zijn dat wij elkaar aankijken kunnen met een lach in plaats van verwijt over niet passend genomen afstand die ons bang maakt en vrezen doet dagen vol van wederkerig de liefde die even kleurrijk als lentebloemen…

alleen op zijn kamer zittend waar hij zo graag samen was met de liefde van zijn leven staart hij wat buiten passeert de tijd met denken dodend aan wat tussen hen gebeurde tot zij op een dag vertelde dat zij hem verlaten moest na een avond vol van drank zei zij alleen te willen zijn nu haar hart gebroken was door zijn dronken bekentenis…

helderblauw en wit gevleugeld als vogels met een lange hals staan zij in poldergrond genageld met de vleugels lamgeslagen stil zwijgend de boodschap te getuigen van een op apegapen liggend land kortwiekt geketend waggelen zij in het moeras van winst en verlies dat hen langzaam verzwelgen zal als niet diepe zakken en rijk gevuld van het…

na iedere donkere nacht komt een lichte dag maar de onrust blijft zoals ook nieuwsgierigheid naar het gewenste einde terwijl de zorgen doorgaan om nieuwe besmettingen de strijd tegen het virus is als zandkastelen bouwen terwijl magere hein beukt als zware storm op strand die met getijden stromend steeds weer de gaten slaat die jij…

blauw keer ik terug naar jou schalt de radio op twee de muziek waarop wij dansen terwijl de wereld buiten zich langzaam opmaakt voor een nieuwe start als wij onze deuren openen om de warmte te proeven van het elkaar ontmoeten dat ontsnapt aan het virus de zo gehoopte toegift is met opgeheven vuisten zwaaiend naar het monster omarmen…

op de loer liggend met giftige harpoenen als druipende tanden die ons bijten moeten luistert lachend virus de stuurlui aan de wal die altijd ongeduldig het beter weten claimen voor opgehokt de mensen die toch beloond moeten voor het geoefend geduld als meeuwen schreeuwend vertroebelen zij drammend de dreunende boodschap die met wijsheid…

nu thuis te moeten zijn is de onbegrepen kunst van wie zwerven moet om in de vitale menigte zich telkens vol te lopen aan het losbandig leven de volle vrijheid geniet hij eenzaam maar niet alleen in het stil luisterend kijken naar de immer bonte stoet die de vele maskers draagt van mensen in maskerade alles wat hen bezigt ziet hij van…

ik weet het allesomvattend is het maar weet je het gaat voorbij als wij volhouden om niet te vergeten dat wij er zijn om elkaar te steunen ik kijk ernaar uit weer vrij te zijn in het gaan en staan de ontdekking koesterend van werkelijke waarde die wij vergeten leken omdat zij niet vanzelf voor zichzelf spreekt ik vertrouw morgen…

natuurlijk blijf ik jou altijd bij mij dragen nu de tijd van leven voor jou ten einde is afscheid neem ik van het lieve lijf dat ik minnen mocht maar de geest blijft waar vogels fluiten in bomen en struiken hoor ik in elke toon jouw passie vlammen als langs mijn wang een vlinder fladdert is dat mij een groet van mij de allerliefste…

onzichtbaar reist sneller dan razendsnel wat ieder infecteren kan tot ademloos de longen ons het leven laten laten grommend wild spugend met wilde de holle ogen vreet met ontblote tanden het beest zich in ons leven dat het gierig van ons neemt het gekroonde virus slaat de wereld in en om het hart met angstige achterdocht voor dicht…

in vage ochtendmist dool ik rond op de altijd stille akker van de dood een buitenplaats vol marmersteen met daarin toegenegen gegrafeerd de namen van vele beminde mensen die naar de eeuwigheid verhuisden de koud en kille sluier van het gemis verdunt het zoute verdriet met tranen met de herinneringen aan de belofte dat wij het leven graag…

de harmonieuze ideeën over samenzijn wat is ons daarvan vandaag nog over nu ik teruggeworpen ben op mijzelf mis ik harder toch het terloops contact naast het ravotten met de kleinkinderen de maaltijd samen met het hele gezin de grappen grollen en irritaties ook op afstand werken gaat prima hoor maar de persoonlijke verbinding mis ik zoals…

in het tijdperk dat afstand vraagt kan toorn snelle vuren stoken met de boosheid van mensen die met ellenbogen schreeuwend de veiligheid van anderen roven het vertrouwen grof misbruikend dat niet het recht van de sterkste op de zwakkeren voorrang heeft is beslist de betere gouden gids de koninklijke kalmte en overgave als leidraad voor het…

veranderd in een oogwenk is de hele wereld om ons heen alles wat ons lief en dierbaar is weigeren wij stellig het bijzijn we leven op afstand van elkaar om zo de belager te overtreffen de ons heimelijk verholen vijand ontziet niets- en niemand meer de mensen die ons er toe doen raken wij dag na dag nog kwijt door het gebrek aan…

een eeuwenoud verhaal in moderne jas gezongen boodschapt ons hoop want door alle tijden heen is dat wat ons verontrust ons altijd samenbrengend het simpele van het weten dat de angst gedeeld mag zoals de hoop en de liefde dat weten en voelen mogen deed mij traantjes pinken van ontroerend dat geluk…

een privéleven en privésfeer is naast recht een voorrecht dat wij verwachten mogen maar ook respecteren moeten van en voor de medemens maar waar ligt de grens wie en wat mag eraan knagen wanneer ook en waarom dan mogen wij de mantel nemen van wat wij doen en laten omdat het aan ons eigen is maar waar ligt de grens moet het zonder voorwaarden…

alsjeblieft als ik vragen mag behang mij niet met slingers geef me liever geen applaus bespaar me de erkenning met een excuus voor het falen prijs en bewierook mij niet als deze ziekte verslagen is ik wil gewoon als het over is iedereen weer omarmen kunnen hen ruiken voelen en proeven eindelijk weer bij familie zijn de kinderen ook en…

terwijl ik in het kleinste kamertje deels ontbloot de troon bestijg spoken in geest en gedachten over het leven de vele vragen waar ik mij over bezinnen moet de grote net als de kleine dingen die ons in het leven zorgen baren wat bijvoorbeeld is de allerbeste de mooiste uitvinding ooit gedaan was dat de gloeilamp als lichtbron of eerder…

als stille aanwezigheid nodig is zijn zij er kalm beslist en zorgend in de strijd om behoud van leven zien zij stil begrijpend op ons toe om hier het verschil te maken opdat niet het onverklaarbare ons de adem en het leven neemt met scherpe geest en snelle voet redden zij wat er te redden valt met liefdevol een zachte aanraking of woorden…

bits en bars is het lot dat ons ter bescherming vraagt elkaar te isoleren van het doodgewoonste in het alledaags verkeer dat meer dan gedacht ons zo lief en bijzonder is de ruimte tussen ons die nu de liefde vraagt zal er niet eeuwig zijn luister dus naar je hart opdat je hoort en ziet hoe je elkaar op afstand heel dichtbij kunt halen…

als je denkt de donkerste kant van het leven te hebben gezien die inktzwart zijn schaduw werpt op heel jouw hebben en jouw zijn hou vol want er komen betere tijden als vrolijk de muziek speelt maar je hart niet dansen wil als je ogen niet meer oplichten omdat zij slechts onheil zien hou vol want iemand zal jouw ogen openen als…

als je weg wilt rennen wacht dan even als je denkt alles kwijt te zijn dat er niets meer over is wacht dan even als je jezelf kwijtraakt of al jouw dromen wacht dan even als je het gevoel hebt dat je alles achterlaat wacht dan even als je het gevoel hebt dat de zon niet opkomt wacht dan even als je iemand nodig hebt om je tranen…