Mijn ziel overschreed
de tijd van een verborgen
leed, verwarde vriendschap
met liefdestrouw, een desillusie
zoals dat heet. Mijn beter weten
kleurde immer blauw. Totdat jouw
empathie mij nieuwe vreugde gaf;
mij minder pijnigde door jouw trouw,
om het willen vergeten van de kilte
in berouw.…
eigen anders blauw
de mijne fel grijsblauw
met een eeuwige ster als pupil
De diamanten ster die ons brak
mij eenzaam achterlatend
nog steeds zwemmende
probeer ik niet te verdrinken
zwemmend in jouw roze golven
nymfomane herinneringen
Diepblauw en vlinderrood zacht vlees
ballerinalichaam en engel van geest
een wereld van desillusie…
ik zweefde en zag alles duidelijk
ineens was er veel licht en heldere kleuren
een heel groot universum opende zich
opgewonden werd ik door deze ervaring
er was nu bewustzijn buiten mijn lichaam
het was werkelijkheid, een vredig groen en geel
landschappen trokken snel aan mij voorbij
toen opeens, een reuze klap, terug op aarde
één en al desillusie…
De vlucht in een droom
Stroomstoot van fantasie
Waardoor alles wat mogelijk lijkt
Onmogelijk blijkt
Door de gemene chemie
Van ratio en vermeende realiteit
Doodgeboren
Verandert ‘n droom
In desillusie
Door de lepe fusie
Van misverstand,
Met benepen besef
Dat het zo wel zal horen
Dat de vlucht in een droom
Zonder afwerpen van schroom…
Maar het Forum en het tandeloze midden,
vertaald de schijn van soevereiniteit,
of is dat de slechts een desillusie wat
alles raakt of verwordt tot uitsluiting in
tegenstelling tot de naam die het predikt?…
‘Duidelijke desillusie,’ debatteerde de dwarse dakdekker desgevraagd.
‘Dat doet de drommelse deur dicht!’ dacht Dorothea des duivels. ‘Die dekselse Dordtse deugnieten doen deze dolle dagen droogvallen! ’
Deze dwaze dialoog daargelaten draafde de desperate Dorothea derhalve de dag daarna direct Duitswaarts...…
ruikt
kan niet waar zijn nooit van mijn leven
je hebt gelijk ik kan jou niets verwijten
kruipend van pijn weet ik
wat zal dit me spijten
nooit zal ik me zo meer geven
was veel te kwetsbaar en vrij
of ontvankelijk mij om het even
zorg van nu af aan voor een schild om mij
ook nuchterheid slaat toe bij een idioot
tijd maakt van een desillusie…
Wat klonk het prachtig
toen de wanden van je luchtkasteel met een luide knal gebombardeerd werden,
er kogels door de muren braken.
De schilderijen aan de wanden trilden.
Je gezicht barste in de spiegel.
Servies viel uit kasten.
Nu had je een excuus om nieuwe te kopen.
Oorverdovend mooi klonk het
toen het doorzichtige anker
op de straatstenen…