174 resultaten.
Rivierenstrijd
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 77 als dief in de nacht
bestormt water slapend land
steelt mensen uit hun leven
oevers verdwijnen
rivieren vechten zich vrij
de wanhoop golft ver…
Leidt Stilstand Achteruitgang In?
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 250 Een essay in dichtvorm
Het water in de beekjes zet zich voort.
Die aders met bezield bewegend water,
nooit komt één druppel op één punt weer door.
Zo’n stroompje blijkt een waardige erflater.
Want als het water in beweging is,
dan blijft het rein, kijk toch hoe fris en helder!…
Twittermania
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 244 Als vogels in een volière
twitteren wij erop los
voorbij de ruimtelijke barrière
in een vrolijke chaos.…
Out of the blue
netgedicht
2.0 met 7 stemmen 737 Wonderlijk dat 't kan:
ollekebollekes
uitventen, ware het
out of the blue.
Meesterlijk, zotterig,
luchtfietserijerig
noem ik 't, gotsperig,
snapt elke koe!…
Ondeugende juffrouw limericks
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 571 Een diervriend'lijke juffrouw uit Stroe
Werd langdurig gedekt door een gnoe.
Zij sprak na de daad,
Doordrenkt van het zaad:
''Ik ben nu aan een ander beest toe!''
Een keurige juffrouw uit Nijkerk
Ontwierp lingerie voor haar breiwerk.
Vergat ze wat steken,
De mensen dan keken
Soms regelrecht zo in haar zeikwerk.
Er was eens een juffrouw…
boemerangbeleid
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 30 als heuse boemerang
keren problemen terug
is onze zorg voor jeugd
gedachte oplossingen
halfbakken en verkeerd
verergeren hen het leed
de voornemens stranden
in eigen belang en geld
die de reflectie hinderen
de eerlijke waarheid is
dat wens en compromis
ons doormodderen laten
een oplossing is er niet
die alles altijd en overal…
LAIS CCVI
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 51 nu het dit zegt, zegt het niet hetzelfde
dan als het zegt dat het hetzelfde zegt,
want als het spreekt, zegt het nooit hetzelfde,
hoe vaak het ook dezelfde woorden zegt:
het beweegt immers steevast daarvan weg.
woorden reiken ons vanuit bewegen
onbestaande stilstand aan, waartegen
alles helder lijkt en goed begrepen.
maar de woorden hebben…
LAIS CCIX
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 46 't mengsel mens wil van zijn vrijheid blijven
dromen, en morrelen aan de sloten,
wijl elk ander dier van schrik verstijven
zou, omdat heel klaar de dood besloten
ligt in waar het in leek opgesloten.
't kille lot heeft in de mensillusie
met de tijd catastrofaal een fusie
aangegaan, en zijn zou al 't bedachte.
zo, verdurend in eigen confusie…
LAIS CCCXXIX
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 40 een einde is altijd een nieuw begin.
brede golven wind doorlopen de lucht.
een teder omgekeerde kreet wordt in
het bed met haat en liefde opgelucht.
het zucht. genot, van lijven korte vlucht,
heeft net de angst met lentelust vermoord.
het had te lang aanzien, te vaak aanhoord:
handen, ogen, droefenis en misbaar.
het sloot met…
LAIS CCCXVII
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 56 het ziet haar lichaam zwemmen en in de
data wordt het lijf een school baleinen.
het maakt het bont, gemengd met hinde.
meewarig de zwijgende dolfijnen
gebaren: weinig vin en veel venijn. en
zout legt de zon van de zee op zijn huid,
en roepende scheepshoorn, zeemeeuwgeluid.
wonden die gutsen, golven die lonken
gieten twijfel in een vaststaand…
LAIS CCCXVII
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 43 het licht was een cirkel en in dat licht
zat heel blij het licht zelf, een vrolijk wicht.
naakt zij was zeer zedig als licht in licht,
en wind speelde wind met haar in het zicht.
de ogen vol onbegrip stonden dicht
te treuren bij het onhandige hoofd:
het leek geenszins op wat haar was beloofd,
ze wou van dat zicht gewoon gaan lopen…
LAIS CCV
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 175 glibberig met slijm glijdt glanzend het rot
van in lagen gezalfde gelaten.
met schuim op de lippen, tong die taalbot
voos op brak beroert, wil men het haten.
oprispingen, pogingen tot praten,
alom galmt het zingevingsstreven.
inderdaad ligt met gaten omgeven
god's skelet bloot in de glim der kelen.
zo wordt verval tot hoogbloei verheven:
‘wij…
LAIS CCCCXXVI
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 39 verstoord door van vergeten gedachten
de korsten, de kuilen, de keien, de
betonwonden, ontwaken haar krachten.
winddoorwoelde zeewalg opvrijende
is d' erg irritante, bakkeleiende
menswoekering (aurorakotssliertje
in het blauw gapend ochtendkwartiertje).
blaast ’s een eeuw en weg is de plaag.
Gaia vindt vast een ander pleziertje.…
LAIS CCCCIII
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 46 ik laster goden met gebed aan jou
alléén, LAIS, en sla verlossing af
die mij laat zijn als parels ochtenddauw,
die mij ontslaat van welverdiende straf,
daar niets mij geven kan wat jij mij gaf.
laat hier en nu in ’t grauw vertoon der nijd
te midden wanklank die in wanklank krijt
de tijd als trap betreden, op en af,
dit pover lied, gebroken zang…
LAIS CCLXXXI
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 87 Kamer, leeg salon. Twee zetels staan er.
Aan de haak: een harnas, een nachtjapon.
De keuze die zij waren vergaat er.
Non Si Non La: het motto was een bron.
Het schilderijtje is een liaison,
hechter dan zij waren, vals voor elkaar.
Het ziet zichzelf, herhaalt een oud gebaar.
De haard smeult nog, dat is maar beter zo:
je mag de hoop niet doven…
Rustdag in de Tour
netgedicht
1.0 met 2 stemmen 29 - in reactie op Wim's snelsonnet -
Pak je rust en kom niet met verhalen
over waaiers, nauwe stegen
en de sprint van groenewegen
morgen wachten toppen
van besneeuwde kathedralen,
dus ren je rot en laat die trappers malen,
je moet immers Parijs nog zien te halen!…
LAIS CLXXXIII
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 39 De vrede is de vrede die in haar
berust, en daar, aan randen van zichzelf
zichzelf herkent, ontroering brengt, gebaar
is, als van liefde. Zij vormt daarmee gewelf
waar ieder schuilen kan, en ook zij zelf.
Zij heeft in ons verdriet verdriet vergaard
en pijn met pijn als harde steen verzwaard.
Het heeft zichzelf in haar bestaan herkend
en zijn…
LAIS CLXXXIV
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 60 Als een baken boven zwarte meren
staat in zijn oogwenk pal de scheve klok
die geen stonde nog de hel wil weren
uit de krappe vrede van zijn dichtershok.
Die elke schreeuw van pijn verguist tot tok,
die maalt met tijd de leugens van zijn vrouw
en breekt en braakt en voert zijn eed van trouw.
Het bouwt gestaag zijn geile kathedraal,
en mengt zijn…
LAIS CLXXXV
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 31 Zijn adem wordt haar adem zonder kus.
Zijn lichaam wordt haar lichaam bij haar zucht.
Het wordt in haar een niets, een lege lus
van tijd in tijd en het verschuift in lucht,
vermengt de zon met git tot wolkenvlucht:
“laat ons in elkaar verweven zweven,
laat ons in elkaar elkaar beleven.
Jouw adem met mijn adem in een lus,
jij zucht, ik word uit…
LAIS CLXXXVI
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 34 Elk ogenblik in de geschiedenis
wordt één met wat het heden overkomt.
Zijn woord was voor haar lijf gevangenis.
Het schrijft wat het voelt, haar stilte is mond,
zijn tong is siddering in haar gekromd.
Het heeft de kroon met doornen afgedaan
en zwart zijn hoofd bloedt uit in haar bestaan.
’t Malen der motoren heeft het afgezet
het zweeft en glijdt…
LAIS CCVIII
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 69 Zij zien de kinderen die joelen op
kraaiende peuters, hun roodhuidenkeel
opengesperd en de oudjes steunend op
bouwval. “O weet je nog het zandkasteel
toekomst” zegt zij, en hij: ”er zijn te veel
ratten”. Hij bibbert en slijmt. Te hevig
de zomer komt klaar, zon angelt stevig
in ’t Avondland zijn gif van de hitte.
De wet bliksemt neer. “Maskeer…
LAIS CLXX
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 184 Nu in duizend ongedane daden
in klaarte oplicht al geheel het pad
met de uitgesponnen levensdraden
en niets nog wijst naar vrijheid die het had
verborgen in het draaien van het rad,
nu het haar licht als git ontvangen heeft
en er geen hoop meer in zijn duister leeft,
nu feit de nood opheft aan menig woord,
nu rust de spin gevangen in haar web…
LAIS CLXIX
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 48 Op het eindpunt van haar stralen, waar tijd
de mens verlaat, aan het raakpunt van haar
schijnen waar ’t menselijk betrachten zwicht,
in loden stilte achter hemels klaar:
de gouden lichtval in heur ochtendhaar.
Haar ogen wijken niet, haar lach klinkt klaar,
haar hand herhaalt het denken als gebaar,
het haar omkranst haar woordeloos gebaar
en…
LAIS CLXXI
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 76 Die liederen herinneren het eraan
dat het de zang vergeten is. Het wou
alleen LAIS die het bemint, want dat
is sluitsteen voor het duister van zijn wil,
voltooiend niets en van het niets de schil.
Haar blik verbrandt het, haar lijf is vuur,
haar lach is gong en slaat zijn laatste uur.
Tijd is sluier waarin zij slinks verdwijnt.
Dat schrijven…
LAIS CLXXIV
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 139 Motten die elkander open wrijven,
als harde diamanten in de nacht:
sterrenstof bekleedt de tere lijven
bij hun labeur dat niets van hier verwacht
maar van het duister wil de pure pracht.
Zij, als nacht zo nodeloos geboren,
zwart op zwart en in dat zwart verloren,
zijn licht dat om zichzelf verlegen zit
te bidden dat het duister hen verhore…
LAIS CLXXVI
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 28 Toen het had haar stem gehoord die avond
die de dag aan duisternis deed klinken,
was er geen klank die zijn gehoor nog vond
want het hoorde zich in haar weerklinken:
vernietiging die in haar bezinken
zou, bloed met git verbinden, eindstand
met de dagen, en nacht met elke hand.
Want het had geboorte zien gebeuren,
zwarte kern van de immense brand…
LAIS CLXXVIII
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 66 Elk lijf is een lijn, ’t frêle huiveren
van de pen in de leegte die wij zijn.
Handen willen de handen zuiveren,
armen de armen ontdoen van de pijn,
maar de lijnen blijven altijd te fijn,
en het lijf onthoudt niet haar zaligheid.
Het draagt zich voor: onthouden lelijkheid
en schrijft alsof het sterren doet ontstaan,
maar waar zij het in het…
LAIS CLXXIX
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 37 Er is teveel. Het schakelt storing uit:
knipt in de lichtenwalm tot het ziet
haar zwart verschijnen dat verteert. Het sluit
wanklank uit, want walg verstoort het lied.
Het hoort zijn stem die zegt wat zij gebiedt.
Het is met haar voldaan. Het kent maar kraakt
haar erecode niet. Het wacht. Tijd maakt
altijd einde aan bezweren van kwaad.
Het…
LAIS CCXXXI
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 50 Zij sterft daadwerkelijk bij dageraad
als weerschijn die de ganse nacht optilt,
een rode sluier die in ’t wit vergaat
Aurora die het wildste hart verstilt.
Het ziet zijn lusten die haar schoonheid schilt,
als licht dat wreed door tijd en ruimte gaat
en liefde is nu, ver van ieders haat,
hoe zij ontbreken, in en aan elkaar:
verzegeld wordt het…
LAIS CLXXXII
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 38 Geen christenhond zal haar nog schamen ooit
geen moslimrat haar met schuld belagen
want nu verschuift niet meer van toen naar nooit,
want het zal met schrijven taal verslagen.
Zij zal geen rouw meer hoeven dragen,
zij is als git in het, als hel in haar.
‘Zie’, zegt het, ‘hoe sterk ik het verbouw:
elk woord van het wordt recht en vast en echt…