Alle inzendingen over duogedicht

Dit gedicht is tweestrijdig zonder dat we overdrijven En het verlicht altijd wat om te beklijven Jouw rijmen vind ik nogal gedwongen Doe ik dus niet aan mee Heeft me nog nooit bekoord Zoals je ziet voldongen met twee heeft altijd één het laatste woord Dat stoort me buitenmate Al ram ik deze keer op rijm het slot door…

wieg mij in één zachte adem, verbind waarheid met wonden klevend aan het nachtlicht van stilte verschuif mijn verlangen naar het schitterend oog, in pauwenveren gestileerd het zal mijn traan dragen, teder door de wuivende wind opgerekt tot een zoet vlies van troost duogedicht met: kerima ellouise…

de afgrond gaapt z’n bek steeds wijder tanden groter diepte dieper zich vastgrijpend aan het heden flits het verleden als 'n speelfilm voorbij naarstig op zoek naar die touwladder om de hoofdrol te kunnen blijven spelen vechtend tegen de tijd die sneller rafelt dan de afgrond diep is *~ Duogedicht met Martien Montanus ~*…

hij kiest het tuinpad achterom weer langs de wilde rozen zijn blik schaart over land waar paarden ongejaagd zoals de stilgevallen vogels niet laten blijken dat er wordt gewacht haar roep die ver draagt over drassig veen en stil zwart water verstomd nee, als hij komt is het om stilte van verloren heimwee * duogedicht II…

woorden worden weggeslikt gedachten blijven hangen slaat de klok gestaag even irritant als toen tikt de pen harder dwaalt de rook in cirkels korte nagels afgekloven tot op het randje langzaam verdwijnen in het niets als donderslag bij heldere hemel het hart doet overslaan wat zijn adem doet stokken ~* Duogedicht met Martien Montanus…

waardoor ik ben doordrenkt van zee een twee-eenheid *~ Duogedicht Rob de Ronde & Lady Love ~*…

warm de stralen geel het getreden pad gedragen door de wind die de horizon kust zongebruind op stranden vlammende ogen vol liefde siddert het verlangen exploderende atmosfeer zichtbaar rood 't gelaat brengt hongerige lippen dichter speels opgaand in elkaar knettert de tijd in vurige kleuren Duogedicht van ~*LadyLove*~ en Martien…

daar waar ik loop: geen plaats voor dubbelzinnigheden daar waar ik loop: weet ik niet waar mijn schreden leiden gevolgd door lange schaduw welke terstond in de nek hijgt kleurt het maanlicht rood sterren flikkeren in het niets op die geheime plek vind je me daar ben ik mezelf alleen met mijn schaduw die mij langzaam opslokt ~* Duogedicht…

gekust wind doet wolken sluieren sneeuw bedekt meer, alles schijnt verdwaald balancerend op helder en grijs jij in het firmament lieflijkheid glimlacht je tegemoet, misère wordt bedekt door de dromerige mantel der vergetelheid in parallelruimte en tijd tussen verleden en toekomst waar heden vluchtig en wankel is: ben jij *~ Duogedicht…

Vrienden. P: Twee vrienden spraken keken en voelden elkaar aan gewoon, een kwestie van verstaan W: heel bijzonder was het dat een Zeeuwse vriend de moeite nam om een twee uur lange autorit te maken om deze Haagse dame een bezoekje te brengen P: een vrouw met zoveel gevoel en de knipkaart van het leven boordevol maar met een…

het geluk is schaars het lot voert ons daar naar toe om daarna opnieuw te vallen vallen zo diep dat kunnen alleen de dapperen die wapperen met een vlag in niemandsland kom we springen nu en landen zachtjes neer tussen heuvels en veel meer tot daar mogen wij gaan wij zijn de laatste en daar mee uit --------------------------- duogedicht…

Met de kleuren rood, geel, bruin of groen weten we; we zitten in een ander seizoen dat gekleurde sprei van bladeren op de grond maken het plaatje lekker rommelig en bont. Ik geniet met volle teugen van dit kleurenpracht dat heerlijk stappen tussen de bladerenvacht en met een zonnetje dat op mijn snoet dan rust en dat zacht strelend mijn…

die stappen waren te groot voor de maat schoen die haar ten deel was gevallen zevenmijlslaarzen benen oneindig door over dor en leeg en kaal onverstoorbaar evenals de zon brandt het verlangen almaar dieper de uitweg uit het doolhof lijkt hopeloos verborgen troostend de schaduw totdat de zon zakt en de te kleine maat haar brengt…

ze tilden zichzelf uit bed met gestrekte benen iedere morgen weer werd gezocht naar ogen zonder spijlen wind rook naar de kamer en een enkel wisseldeken nog immer waait hij over nachten en jaren heen met schimmen, zo dichtbij als gister aldoor slijpen zij dromen in halfzijdigen wrijven tussen hart en steen eens als de adem zich vernedert…

laat de zon niet verdrinken in tranen, het verdriet van weleer geef de maan geen kans haar laatste licht te spiegelen in het donkere meer schuif regengordijnen open durf weer te kijken naar het blauw en vlieg als een hoge zwaluw die scherend langs de hemelbaan zonnestralen verzamelt tegen winterkou zie de bloesemwind hoe ze haar kleurigheid…