Alle inzendingen over dwepen.

Dwepen Is je laten opzwepen. Een of andere fantast Haalt alles uit de kast Wat in zijn straatje past. Ga je dwepen Laat je je meeslepen.…

Tussen wanhoop en dwepen zijn we drinkende vrienden die met iets meer distantie van elkaar weten.…

De e’s vervlechten lettergrepen De preherfst keert de levenssfeer En neemt begeesterd het beheer Gereed meer regen te verslepen Klef dwepen weken met de e Het snelsennet kweelt lekker mee…

Je wist wel dat zij ongelukkig was En met een rare sekte liep te dwepen Dat hij zich aan stagiaires heeft vergrepen Is toch iets dat ik met ontzetting las Het drama staat te boek, breed uitgemeten Maar of ik dat nou wel had willen weten?…

Dwepen met het gevoel van onbegrepenheid, Uit zwakte, en menselijk autisme Omringt door vrienden en familie, Samen alleen.…

Hij verromantiseert haar uiterlijk profileert schaduw voor het beweeglijke kaarslicht op de schemerende wand door haar uitermate consideratie stileert hij de stand van haar gelaat swanjeert zijn prijsontvangen vulpen waarmee wordt gepoëtiseerd ondertussen inculpeert zij hem als zogeheten verzenlijmer of er niets anders bestaat dan kenteren…

'k zou echt niet kunnen wennen als het strelen is gedaan eerlijk moet bekennen dat je niet bent te weerstaan trek die kleurenjurk weer even aan met primair overdwarse strepen of vind je hem oubollig staan en ga je nu iets anders dwepen je verlangt zo innig naar de velden waar jij jezelf zo graag in ziet mij springen en gehuppel melden…

ik schilder en droom strepen het gezicht krijgt stilaan een gelaat maar ik kan enkel in mijn dromen dwepen als ik lachen wil, terwijl ik even... met je praat!…

Praat me niet van het vergaan van schepen Praat me niet van zandbank,rif of klip Menig schepeling kent wel een dip het roer gaat om De zeilen bollen de verte lonkt en dat klinkt stom: Een schipper zal met de zee niet dwepen Elke golf z'n eigen hoogte daarna z'n eigen dal Er is een kerkhof in de diepste diepte want…

Wegen liggen voor me Banden fluisteren langs strepen Dwepen met mijn woorden Zinloos toeter ik naar de nacht…

Ik dweep met mijn lief, het lijf streelt het verleden als ruwe zijde, hunkering in evenbeeld, waar ze mijn droom in deelt en de schroom en eindigheid weet te ontwijken, verdiept de draaikolk zich in weelde, om de kern te bereiken, is verdriet niet te vermijden, in dat licht blijft niets gelijk, waar de rede haar bijt en ook weer…

Sigaret pils een dronken kroeg hij tilt een lach en anderen naar muziek en krullen vingers martelen vol gedrevenheid toetsen de tintelende sounds van jazz en blues dwepen zacht in varianten octaven jagen in het rokerige beelden klanken als weeën hard zacht klevend aan golfjes vervoering in sfeer speelt ritme vogels zuidwaarts en…

Het is logisch dat ik met de oudheid dweep, terwijl ik op de kerktoren Breda beschouw, de oude schoonheid vervangen door botte architectuur, snelle handel de overhand, in de drukte zoekend naar de ideale jou, verwarmt een vreemde mij met vlotte schijnbewegingen, verlang ik naar Ameland.…

kom ontkleed mij en sta mij toe hier naakt te staan waar waarheid versmelt met dromen zo ben jij naar mij toe gekomen zeg niets wat overbodig is fluister alleen over wat ik zo ernstig mis jij bent mijn stem in wat je zegt daarin heb jij mij uitgelegd jouw woorden heb ik goed begrepen ik zal niet langer eenzaam met mijn eenvoud dwepen…

Is de dag er zo tussenuit geknepen dat de avond nu hangt te dwepen in een kleedje van gele strepen boven de huizenrij ? Tenzij, tenzij de angst haar heeft aangegrepen bij 't zinken van al haar schepen in die zee van gele strepen boven de huizenrij ...…

Verzonken idealen dwepen mijn slaap in ongewilde wentelingen welke tergen het matras omsluit mijn zwetend lijf rouleert in een vergeten droom De nacht asemt zijn verbeten angst door de poriën van een gekwelde ziel verdrukkende strekking bindt zich vast en vertonen druppels van verzuring Een plengende tranenzee ontsprint gedachten dringen…

alles van u is zo genaamd niet wat ware poëzie betaamt de poëet schraapte zijn droge keel sprak kerel denk aan het bordeel daar daag ik met den dauw dag na dag men vraagt mij immer een fors bedrag toch is ook daar niet in de prijs begrepen dat eenmaal een snolleke genomen ik hare kunstjes blijvend kan bekomen men houdt het op een tijdelijk dwepen…

Ik ben vandaag verliefd geworden maar het geeft geen goed gevoel Zij ziet mij niet zo zitten ze behandelt mij nogal koel Ik dweep met haar blonde lokken als waren zij van goud Maar spreken is voor haar zilver dus bekijkt ze mij stil en koud Ik ben betoverd door haar ogen haar volle lippen en haar kin Haar slanke benen adoreer ik toch…

Het voorjaar ontwaakt als een nachtprinses in de hoofdstad je noemt mij in de taal van bloemen bloeiwijzer naar het eerste begin in de gedachten van een ander maar ik verander niet ik neem geen ruimte uit jouw denkwereld ik ben als een schilderij verfstreken die met stilte dwepen jij vergeet de handgeschreven brieven in…

Samen met anderen heb ik gevochten als een wakkere leeuw en zond ik brieven naar de koninklijke familie en de heren rechters, die maar bleven dwepen met hun heteroseksuele uitspattingen. De hoge heren hadden me met een kluitje in het riet gestuurd en ze gunden me het daglicht niet.…

Als ik des zomers, duffe stadswal, u ontweken, Mijn jonge jeugd geniet in zachte hemelstreken, En baad in morgenkoelte en dweep in maneschijn Aan ’t blauwe Sparen of de dichterlijke Rijn, Waar lieve mensen langs de groene heuvlen wonen, Waar ’t hoge woud weerklinkt van blijde hemeltonen, Waar ik de bloempjes ken!…

Blauwoogje Blauwoogje, dweep je niet met de nacht, Als in de blauwe elk oogje zo lacht? Bepareld laten de droomzieke rozen Heur hoofdekes hangen bij 't schuchtere blozen. Zag van heur zilvren tinne ooit de maan Ons met zo lieflijke ooglonkjes aan, En zuchtte ooit het zoeltje zo zangerig-zachtjes... Hoor!…

spontaan Zo was het altijd en zo zal het ook blijven Op een slagveld in ’t strijdgewoel, zogenaamd veld van eer De echt doodlopende weg met eenrichtingsverkeer Ook is ’t oorlogsgeweld nauwelijks te verteren - De vlerk met zeis en zerk laat je niet deserteren Zo was het altijd en zo zal het ook blijven De schurken en lepen die met Gods genade dwepen…

Ik hoor; je kunt natuurlijk fijn gaan dwepen je oude minderwaardigheidscomplex uitbreiden. Je kunt aanbidden, een sik en snor dragen van stuifmeel onder je huid leren houden in het zweet des aanschijn stamelvelden ontginnen.…