Alle inzendingen over ebbe en vloed

De dag verdween in tranen: regen gutst Langs rots en ruigte, en klettert op de paden - Wat stuit de golf, die langs de bergen klutst, En breekt door 't woud, met rots en woud beladen? De stroom zwelt aan, en bruist en schuurt ontrust De boord, die valt, om straks het hoofd te baden In 't vochtig, vratig graf, dat Judas kust, En zwelgt de…

En langzaam ga ik met je mee De stroming van de warme zee Toch heb ik soms wel spijt Van de veel te lange tijd De golven in gedachten En langzaam zal ik wachten Op de nieuwe vloed…

Metronomisch kabbelde je interesse maar wat voort 't klotste, schuimde en betastte m'n lippen spoelde tevergeefs tegen m'n kade aan tot eb opkwam en ik begon te missen wat zo'n ritme verdoven kan Schor smeekte m'n verstand maar die golven bleven botsen en woorden ongehoord zo ging ik wat verpozen na dit akkefietje en schudde…

dichter bij de schaduw achter de echo was ik niet eerder geweest, in volstrekt voltooien zonder nawoord noch hervinden ook al is de geest vervlogen de fles voorgoed gebroken zo hoorbaar had ik het stilzwijgen nog niet eerder verstaan…

dit karkas, verdronken in de maalstroom van mijn tranen m’n wil verzonken in die vloed je trok mij aan zoals de maan trekt aan het getij. zie mij hier staan tussen de scherven van geluk van jouw gebroken beloften en mijn verscheurde hart…

onvermoed eiland verdwijnt me uit de smoor tegemoet hof van symbolen naar ik vermoed er lopen loze beesten zienderogen in de geest verdwenen koers ik snelvoetig naar mijn kluis groet opgetogen mijn huis alwaar amper later het Zelf alleen is alles leeg één op één Eén is als voor de vloed…

De zee bedekte zowat het hele strand lopen kon alleen op de mulle rand langs het duin, de paal van de golfbreker zichtbaar nog, welig het sop als een dikke laag room, ruim, klodders en flodders die vlogen als vlinders. Blootsvoets waadde 'k me in zacht schuim, golfjes vierden talloze randjes en landschapjes die allen mochten zijn, daaronder…

De liefde die stroomt maar geen bedding kan vinden uit zich in tranen.…

Bij mensen is het vloed en ebbe; De Heiland staat gelijk een rots. En schoon ik duizend feilen hebbe, Hij laat daarom mijn hand niet los. Dies blijft het bij de spreuk, mijn kind: De Heiland is de beste Vrind.…

Karrenwielen door het zand twee zwarte paarden voor de wagen bovenop een houten koffer die hij meenam naar de zee met iets er in van bladmuziek en olielampjes om te staren naar de muggen rondom glas het stille ebben van het water en dan was er nog die deken waar zij samen zo op lagen in nabijheid van hun adem en een eindeloos verschiet…

als een dichter sterft bij leven heeft de ebbe zich te vroeg doorgezet en verschraalt het kunstig zinnenweven tot knopen van een versleten letternet hij teert slechts op zijn scheppend verleden dat stilaan zo zijn glans verliest een poëet dient tot de dood zijn rijmen te smeden: een onvoltooid vers is waar hij voor kiest…

de nacht staat in donkere stippels te staren in het niets tot je lach mijn haren kust waardoor de zin plots door mijn lichaam tintelt zich laat opsmukken tot overspel met woorden het zachte ebben van liefdesvloed tot stilte watervallen van plezier gestort als regen in een woestijn in een buitenzinnige tijd…

Impressies van vertrouwde geluiden ebben langzaam weg.. in de verte verwelkomen hun echo's nieuwe klanken die zich mild bruisend laten schonen. Bruuskerend de werkelijkheid in de voortzetting van hun dromen.…

Het wordt een zee die niet wil ebben, strandt bevroren in een karst van de tijd, bevrijd van licht en zonder helderheid. Het staat vernietigd in haar zwarte vuur, het kent geen waar meer, wat of om welk uur, want niets vangt er nog als gebeuren aan. Haar voelen is moment van zulk een duur dat er millennia tot tel vergaan.…

Ode aan de Tolberter kerkklok Nu eens in het gloren Van de morgenstond - Dan weer bij het Vallen van de avond Maar evengoed als Het eind van de morgen Overgaat in het aanbreken Van de middagtijd Wordt heel mijn wezen Opgetild door machtige Golven van geluid die Geleidelijk aan mijn Gevoelens weg doen ebben - Wordt wie ik…

Glijdend langs mijn hand verzand ik in gedachten getij keert mijn hart…

kneed mijn hart van eb tot vloed in overvloed jouw zandkastelen samen delen in gemeenschap goed? zandkastelen en kroonjuwelen Bij eb en vloed.…

de vloed ebt weg het zand onthult het wier op schelp en steen…

Of het nu eb is of vloed, dit voelt altijd goed.…

De natuur probeert met wetten Dingen naar de hand te zetten. De zee die dit had vernomen Wilde op het spreekuur te komen Om haar probleem uiteen te zetten. Misschien zal het niet zo boeien, Maar na elke eb moet ik hevig vloeien.…

En het leven is een golf geen boven, geen beneden eb en vloed is een kwestie van tijd en tijd is als de wind of een pasgeboren kind dat schrikt van het licht.…

En 't ebben* lokgewoel drukt zich zijn kop...…

de tijd die in herinneringen uitdijt afbuigt het karmozijn dat aanhoudt dwingt suist van eb naar vloed eb-vloed eb-vloed zestig, zeventig keer per minuut in ieder tij de vraag naar jou de echo die nou eenmaal echoën moet zelfs als een antwoord uitblijft…

Je zegde me verdriet aan en het is gekomen je rust onder zachte, rulle aarde je vroeg me eens of ik bang was voor de tranen en ik was bang nu is er hun rijkelijke vloed nu is er hun milde vloed en ik ben niet meer bang…

Dat, wat zich afspeelt in het hoofd, een gesprek, of beeld, mentale webben, dat kan de galm en nagalm van een klankschaal weg doen ebben, haar klanken lossen sporen op: zoals het blad, dat loslaat van de boom, verdort en op straat vergaat, zoals een wolk, die wegzeilt uit het zicht, zoals aan de dijk, door nevel, ’t water aan…

Ik wil je zo graag duidelijk maken, dat jij me hebt weten te raken Dat je een plekje hebt in mijn hart, en dat je me steeds meer verwart Nu nog de woorden zien te vinden, om jou voor altijd aan me te binden En je voor altijd aan mijn zijde te hebben, zodat de onzekerheid weg kan ebben…

Je zegde me verdriet aan en het is gekomen je rust onder bruine, zachte, rulle aarde je vroeg me eens of ik bang was voor de tranen en ik was bang nu is er hun rijkelijke vloed nu is er hun zachte, milde vloed en ik ben niet meer bang…

Hoe dikwijls al herkende ik de ebbe van dit tij maar 'k wil niet leren... Ik tart de overvloed al is het met verscheurd gemoed. ------------------------------------------------ Uit: Herworteld leven…

De vloed neemt letters mee het zijn de letters van jouw naam ik schreef ze in het zand ik schrijf ze daar haast elke dag de vloed neemt nu jouw letters mee die ik schreef met onvaste hand.…

achter het mijne ligt jouw stilzwijgen dat in niets verdwijnt ik zou gebleven zijn van binnenuit misschien vreemd lachen naar het requiem op je lippen en naar de korte slaap van de late grafdelver in ebben zwart maar het wenken van de wind laat mij dodelijk bewegen; het lichaam vol in hongerdagen van bestreden besef…