Alle inzendingen over

In het voorbijgaan Ze zien je niet Als je langs hen loopt De woorden die je spreekt Ze horen je niet Als je zachtjes met ze praat Anders dan zij graag gezien en zelfbewust Vrij om zichzelf te zijn Diep verscholen stille tranen Als je intens verdrietig bent De kwetsbaarheid Gevoel van onvermogen Omdat je anders bent Anders…

Was het virus eenzaam, dat ie mensen zocht, was ie ‘t alleen zijn moe stond daarom onze vrijheid op de tocht? Was het virus heel alleen in ‘ t prille begin, dacht ‘t soms waar moet ‘k heen tegen alle waarschuwingen in?…

Jammerklacht van godenkinderen aan kolkende rivieren. Hulpgeroep van eenzaamheid aan dovemansoren gericht. ‘Waarom, oh heer, heeft u ons in de steek gelaten?’ Een zware dialoog van aangezicht tot aangezicht. Hoor mijn broeders.…

achter een herhaalde bocht, werd de toekomst vertaald onder de gele maan op de rivier met de eenzame man in z’n kano nergens aangemeerd, ze hebben op eigen kracht, de open oceaan gehaald, schoven zon en maan ineen, was de man in z’n kano niet meer alleen.…

De man die ik hoor, spreekt met mijn stem tegen mij – zo alleen ben ik.…

mijn mondkapje af om de frisse lucht in te ademen zie hoe vogels als klankgazelle in de boomtakken aan de overkant neerdalen in het morgenlicht och, hoe wonderbaar is de heldere wijs van een muze aan mijn zij die zorgeloos zingt, schoon en stralend uit de bron het levende water drinkt een sneeuwwitte roos aan de blauwe rivier…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Van een stilte die haar troost en blijft troosten als de weg die ze zoekt weer een rivier kan worden zolang hij haar niet verlaat. Of vlucht met een eenzame echo van verlossingen.…

Misschien is het beter dat hij weg blijft uit de stilte de toekomst teruggeeft aan tijdbeheer van de leeg gelezen pagina er zijn nog stille mensen op de kade bij de smalle rivier die eenzaam met hem wensen dat ze terugkomt in zijn dromen maar zover is het nooit gekomen.…

Ik ben onzichtbaar in het café, als een stoel – met een kop koffie.…

In het cafe waar de artiesten binnenzwerven zit hij alleen als een die zich verveelt wacht op een vrouw, de waarheid of zijn sterven hij zucht en mompelt buigt zijn hoofd reeds naar de grond waarin hij straks terecht zal komen hij zit te staren naar een tijd die was hij is een oude man dicht bij de dood.…

Waar, vlam-rood, rozen in de rooie zalen Bloeien in kronen en 't goud rommedomt, In spiegel-wanden duizendvoud weerómt, Komen we, nachtvolk, op het licht aandwalen. Dan in geroes van vele talen, In spraak-gewar dat Babylonisch gromt, We hurken om tafels, naar elkaar gekromd, Als om een vuur, doende ónze…

Een uitgemergeld ambtenaar zit op een krukje bij de bar, likt aan zijn borrel en geniet; de baas speelt mee en geeft een rondje en angstig jankt een eenzaam hondje, dat iemand buiten achter liet.…

Zij schreed dubbelzinnig rondborstig door de flink bezochte kroeg, waar ik na jaren weer eens binnenwandelde. De kroegbaas van jaren her was vervangen door een jonger exemplaar, die overigens net zo lodderig uit zijn whisky-ogen keek. Ik bestelde de ene bier na de andere en uit nostalgische gevoelens wist ik zonder ophef te veroorzaken…

Je heldere blauwe ogen, je donker zwarte haar. Deed mij meteen bekoren, maar stond ik hier, dan stond jij daar. Mijn ogen bleven je volgen, als twee vogeltjes vlogen ze steeds aan jou voorbij. De gevoelens bleken uiteindelijk te hoge golven, dus liet jouw betovering mij weer vrij.…

Ik ben omringd door stenen ondergedompeld in stilte en kijk, hoog in het huis gezeten naar de verre, verlaten velden waarin de rivier zich als altijd tijdloos verder spoedt en waar in de naderende schemering slechts die ene, late vogel mijn eenzaamheid vermoedt.…

Ik zat in een café met een blondje. Heerlijk was het bier, nog heerlijker haar kontje.…

Het oude café gaat sluiten, dicht moet het -- van de nieuwe wet.…

Rivieren die traag door mijn brede laagland gaan Met rijen populieren aan de waterkant En dorpen, torens, olmen in een groots verband Die trots verzonken eenzaam aan de einder staan Een man daar aan het roer bezingt mijn fiere rijk En wat ik hoor is dat ik op een vaasje lijk…

De kroeg in een kruk op Daar zit hij Aan zijn vinger een trouwring Op de bar naast zijn vuist een pils In de hoek klinkt een lied uit de jukebox Maar in zijn hoofd daar is het stil Klok klok klok weer een slok door zijn keel Niemand praat, niemand wil.…

in eenzaamheid laat verdwijnen naar zeldzamere emotie devotie.…

in eenzaamheid op pad met mijn verzonnen metgezel volg ik de loop van de rivier en denk aan wat ik had een poosje neem ik rust en ik herinner mijn vaarwel ik blijf voorlopig even hier maar plots word ik gekust ze zegt: "toen je daar zat, teleurgestelde jonggezel, zo met je ogen op een kier, was het alsof je bad."…

op de donkere rivier de creatie gracieus hoe sneller de stroom het lied betoverende, majesteitelijk aanzien het rijk kan ook mooi zijn… als eenzame schoonheid zwemt zij daar smart en zwart zijn even vergeten, bedrieglijke droom! teister mij niet langer! toon de werkelijkheid! onthul eindelijk!…

Het is alsof ze de dood hoort fluisteren nu ze hier is, bij de rivier, die luistert naar haar woorden van stilte en verleden en in haar verdriet woont een mysterie vol eenzaamheid en wereldleed een gezelschap van droevige mensen op weg naar niemand, nergens is er leegte de leeghoofden hebben de ruimte verdoofd met nog meer verdriet van droeve…

Bomen rijpen. Met op de takken een laagje ijs Sneeuw dwarrelt of valt met vaart naar benee De ijsvogel is zichtbaar Voelt onraad en vliegt weg De sneeuw knispert Onder onze passen 't Is stil in 't wit en het blijft gestaag, zeker vallen Onze schoenen vormen een spoor Ga mee…

ik leef bij de rivier ik slenter daags de glooiing langs onder dak van zon en wolk bruggen zijn m’n vrienden ik slaap met hun gespannen bogen hun kruizen van geklonken staal ik duld het dreunen van hun dek voel des nachts hun draden trillen mijn beste vriend is een betonnen viaduct dat voortdurend onder spanning staat het wiegen van…

Ik ben aan het niets doen: En doe datgene wat in het leven van een mens zo belangrijk is: Luisteren naar wat ik van mezelf Wil horen Waar ik behoefte aan heb…

in het bos van de eenzamen ontwaak ik in een leven niet van mij voorbij schieten de beelden en ik denk aan haar haar gezicht dat ik verlies ik dwaal verloren tussen de bomen op zoek naar de stilte waar ooit de rivieren van verdriet niet meer stromen ik voel mijn tranen kolkend langs mijn wang en ik ben bang zo bang…