Alle inzendingen over eenzaamheid temidden

Hij stond temidden van smaragd en amethist te zoeken naar meer glans en schitter. Wat op het oog geen enkel kleursel had van dichtbij bruin en mat maar in het licht toonde hij stralend de mooiste glans van groen en blauw in fijn labradoriet.…

; De polders met hun angstige eenzaamheden, Waar de een'ge leeuwerik onder 't blinkend zwerk Het brandend hart is, vreemd aan tederheden En moede van der handen dienend werk.…

in onze vergeelde tuin doortrokken van vooravond temidden van volstrekt nalaten, zwenken onze gebeurtenissen naar de beeltenis van voltooide toekomst, naar de oever van niemandsland, het hellend vlak van een verzwegen draaiboek als ieder voor zich. Ons, of ik maar nauwelijks wij samen…

De plaats van de boom is voor mijn eigenste raam waarachter ik zit en waar ik temidden van schoolboeken mij op mijn privestrand waan.…

van lichtekooien dronken van alle aandacht en vloeiende wijn je gebroken leven een en al goddeloos festijn toen je oud en eenzaam geworden was en je minnaars je afdankten als een versleten jas verliet ik mijn huis en haalde je uit de goot mijn liefde voor jou zo oneindig groot…

Temidden van het prachtige puur, het zachtglooiende avondrood, temidden van het herfstlandschap, dorpjes en wonderlijke taferelen, neem ik afscheid van de natuur en kijk even stil en dankbaar om. Ik wil zo graag bij jullie behoren als mijn dag ontwaakt, het leek alsof ik niet verder mocht komen, mijn gezichtsveld duidelijkheid kreeg.…

Een ster is zij temidden van de nacht voor niemand dan zichzelf en haar wild verlangen Vertrouw het toe aan de maan Verschijn wit aan wolken Fluisterend gemurmel van de sterren ongehoord Haar ademhaling licht en glijdend Ze droomt nog steeds iets te betekenen In het donker van de nacht…

Dit jaar doet Van 't Hek de Oudejaars Week 1 van dit jaar is nog niet verstreken En toch wordt hierop reeds vooruitgekeken Temidden der berichten des gevaars Zo krijgt de terugblik nu alweer gestalte En huidig nieuws straks 'n 'oh ja'-gehalte…

En eeuwige rust genieten temidden van alle ellende. Jouw god aanbidden in plaats van vreemde goden, jouw diepste wezen.…

Temidden van wat half ontgonnen land Is er in Zambia een dorp verrezen Voor arme seropositieve wezen (Daarvan is daar helaas een groot bestand) Zo'n dorp maakt menig lot wat minder zwaar: De eerste nieuwe hoop voor 't nieuwe jaar…

alle dagen van het jaar is er echt veel te doen in het luisterrijke Wassenaar temidden van villaparken riante buitens landgoederen kom je gratis en voor niets zo maar aan de Slag heb je het daar wel gehad zoek de spetters van Tikibad niet ver van strand en zee neem je ’n Duinrelletje mee…

als een gevleugeld woord het papier verblindt binnen deze ommuring moet ik spreken temidden van al dat zwijgende wit…

ik ken jou wel maar zien doe ik je niet onhoorbaar ben je toch raak je mij vooral in stilte snij je nog dieper dan oosten wind tegen mijn schrale gezicht gelijk de verkleurde kalender boven het dressoir omarm jij mij iedere dag opnieuw…

glas van de altijd lege kamer verveelt de regen mij die saai de uren maakt niksend hang ik rond de zondag verspillend die als zovele dagen zich nat verdrijven laat terwijl er niets gebeurt knaagt stilletjes vragend mijn geweten en gemoed wat of ik nou toch doe veel te snel en veel te ver rijd ik in mijn auto rond om de zin van eenzaam…

Ik slip, glijd vertraagd af op mijn verplettering -- De tijd breidt zich uit.…

Muziek van de ziel Het oorverdovend stille dat om mij hing verborg armenvol emoties zoveel dat het mijn keel soms snoerde opende ik gedachteloos het raam kreeg weer lucht en het ontspande die me naar het onbekende stille voerde me overviel en rust hervond want daar woont de schoonste muziek van mijn oude ziel een tureluur floot hoog…

Temidden deze benevelde velden, Vol gevallen kilte: Glinsteren gewassen kiezels. Ze roepen toe als edelstenen....…

Laten wij dan hier temidden van zwoele zonden samen even bidden, dus kniel ootmoedig neder in de goot. Ga daarna vroom en kuis naar eigen huis en laat uw pad verlichten door het kruis.…

Innerlijke rust blijft achter, temidden van ons roerige bestaan.…

Terwijl de hemel open plooit van purpergrijs naar geel verkleurt met vegen wit erdoor, net of iemand een stuk stof ontrafelt, priemt het eerste blauwe van de dageraad door de hangende mist. Geluiden, bijna onhoorbare trillingen op de wind, komen door het raam aangewaaid, langzaam zwellend tot een geheel van twinkelend vrolijk vogelgezang…

Het groene gras en de blauwe lucht De gele zon, temidden van alles Daar in de verte, een bruin paard En ik strijk over mijn grijze shirt. Een rode roos, een paars viooltje En witte zwanen in het meer Ik bekijk alles om me heen En vraag me toch eens af: waarom dóet iedereen zo moeilijk? het leven ís simpel.…

Wie geen bomen meer kan zien, temidden van de bossen, is denkverslaafd. Wie alleen nog wolken ziet, terwijl de zon daarachter, altijd volop schijnt. Wie alleen nog kijken kan, maar bijna niets meer ziet. Wie nog van alles horen kan, maar niet meer luistert.…

Oude oma zit in haar stoel voor het raam Maar daar is eigenlijk niet zo veel te zien Ook is het erg donker en triest bovendien Oma voelt zich verdrietig en heel eenzaam. Wat te doen met de komende Kerstdagen Zo helemaal alleen in haar grote huis?…

Nooit ben je slapende stad en je goudgemutste terrassen wuiven dagelijks, nachtelijks temidden hoge huizenbergen. Nooit ben je slapende; daags buig je blinkend naar de rivier, lachen je daken naar het zonneblauw. Nooit ben je slapende stad.…

daar ligt de berg begraven onder een witte deken, langs het hobbelige pad een rij bomen de stam gehard, takken verward als haar lange lokken in de wind, we verzamelen bij het fontein in het pittoreske dorp temidden van de wijngaarden: toi toi toi mijn vrienden de klim is hoog, en ik, ik kus de regenboog.…

de boom staat aan de grond genageld als een verwoestende vuurzee haar inferno uitspuugt de boom, de stille getuige die niet vluchten kan blijft zwijgend staan temidden van een kolkende ontwrichting de boom blijft alleen achter weet hij misschien hoeveel mensen stierven tranen vloeien als de achterblijvers een bloemenzee aan…

zeventien was hij toen het oorlog werd een stoomtreintje bracht hem hoog in de Alpen in die nazomer poseert hij in uniform zijn sabel losjes over de schouder ik mis jou ik mis ons dorp en de graanakkers schrijft hij in brieven aan zijn moeder temidden van het oorlogsgeweld volgt hij zijn weg door een verminkte wereld…

De mensheid denkt meester te zijn. Meester boven de natuur. Dieren die eetbaar zijn vangen we. Dieren die we kunnen houden, misbruiken we als vee. We kappen regenwouden. Dieren die aaibaar zijn knechten we. Die mogen ons gezelschap houden. Dieren die het beter doen dan wij, ervaren we als ongedierte. Superplanten noemen we onkruid. Superplanten…

Verscholen tussen het kreupelhout in het uitgestrekte woud bloeien de viooltjes in hun uitbundige kleurenpracht vol van leven, vol van kracht Temidden van oeroude bomen wild speels en in stromen spreiden ze trots hun blaadjes uit tot de laatste zonnestralen het viooltje sluit Maar reeds bij het eerste ochtenlicht ontvouwt zij haar…

(voor jou) het zit in je een teruggetrokkenheid stilletjes verborgen voor de buitenwereld och misschien, misschien weet je morgen in dat volle vertrek met keuvelende mensen wel boven het gewemel het gedruis uit te stijgen draag je het hart wat meer op de tong zal je niet meer aarzelen of onderschat zwijgen…