Alle inzendingen over einde OR rust

Ons vertrekpunt behoort aan het heden, Het einde is toekomstig het verleden. Een reis door momenten, geen ogenblik rust. Puur en slechts overgave, De tel waarin jij mij kust. Geen verschil tussen oogwenk en uur, Het einde is aanvangend avontuur. Wij worden zijn en waren. De onderbreking lag al vast, Besloten in het eeuwig ongrijpbare.…

zou het kunnen dat ik een treurwilg ben aan de rand van een rivier waarin ik mijn armen kan laten rusten alsof regen aan het eind van het water begrijpt dat de vlinder die erop drijft een natuurgedicht is met open grenzen…

Beeldschoon jouw afscheid langzaam kleurde de lucht rood in Zomerland…

alle kleuren heb ik aangetrokken op dat ik je niet kan mislopen de wereldkaart ken ik van buiten zodat ik onderweg niet stranden zal nu de mist haar rokken laat zakken slaat de schrik me om 't hart daar de weg ineens verloren lijkt…

Zij die zoveel leven bracht op Internet is heengegaan zonder ons te verlaten want wat zij achterlaat is blijvend gedachten, emoties, verbondenheid in de hemelse tuin van mijn onderbewustzijn bloeien de mooiste bloemen eeuwig voor Fairouz.…

hoe kon je zo verdwaald zijn was het leven zo’n gevecht de strijd in jouw hoofd ondoorgrondelijk hoe wij jou ook liefden bleek dat niet genoeg niet voldoende reden om te blijven daar waar wij zijn wij die het leven anders ervaren al is ’t nooit zonder slag of stoot is het gemis al begonnen…

het verschil tussen gisteren en vandaag is een immense stilte die je achterlaat je stond aan het roer van een schip met eindelijk verse wind in de zeilen al ben je abrupt van koers veranderd heb je het aardse verruild voor het hemelse want zomaar tussen gisteren en vandaag is het doek gevallen…

bij aankomst vielen bevroren tranen uit de lucht het was een weerzien van dwarsliggers uit alle hoeken te midden van borden vol leuzen stond de kist erboven prijkte een mooie foto van Ferry met poes op schoot ik heb nog nooit zoveel fotografen gezien Fer op ’n crematie zij kwamen allemaal om Opa Water te groeten…

ben je uitgevlogen ons voorgegaan wellicht van hier waar je sinds ‘56 woonde ging je over in ’t licht nooit meer Maison Kelder gebakjes eten, met jouw verjaardag voor ’t Nieuwe Jaar zal de stilte ooit gaan wennen al voelt ’t voor nu wel heel erg raar…

tikt onverminderd door niet even staat hij stil nu jij ons ontvallen bent veel te vroeg in de bloei van jouw leven omringt door liefde …. en de tijd tikt onverminderd voort…

de mokerslag We kunnen het leven niet overwinnen niemand nóóit Kom ga je mee. Samen wandelen naar het verre kijken naar de sterren schreeuwen naar de golven "we komen eraan ... Ja maan we komen" Omstrengeld liggen op het strand. steeds dichter komt de rand laat ze maar komen de golven Laat ze ons overspoelen laat het toe…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Kom mensen, stop zo af en toe eens speels Op onbewaakte spoorwegovergangen; En als u naar uw einde gaat verlangen, Leg dan uw hoofd te rusten op de rails. Want zo verlevendigt u zeer beslist Het saaie baantje van de machinist.…

De nachten leken eeuwig te zijn of er geen einde aan kwam het maakt niet uit waar ik ook ben te moeilijk is het gevecht als je het moet stellen zonder kracht nooit genomen steeds gegeven ik heb het nooit verleerd rust ik peinzend aan de waterkant niets meer wat ik nog verlang.…

nu de zeilen zijn gehesen jij aan jouw laatste reis begint je lichaam bleek niet te genezen vaar jij met de morgenwind op naar nieuwe avonturen varend naar het zomerland dankbaar voor alle mooie uren staan wij aan de waterkant zeil je langzaam uit het zicht overmand zijn wij door smart maar je warmte blijft en licht voor altijd in ons…

Die iets diers naar 't graf moet brengen, Plante stil een kruis daarnevens: Schoon dan de ogen tranen plengen, In het hart komt hoop des levens. Waar bij 't kruis de tranen vloeien Om hetgeen men 't graf moest geven, Daar gaan schone rozen bloeien, Rozen, die het kruis omweven.…

Op het zwijgend erf der doden Moet de treurwilg zijn gezet Maar de popel ruise er nevens: Bij de rouw het stil gebed. Op het zwijgend erf der doden Sta de donk're beuk in de aard; Maar de meidoorn sta er nevens: Aan de weemoed hoop gepaard. Op het zwijgend erf der doden Bloeie 't roosje in de…

ik spiegel jouw schoonheid terug in de rivier welke 't brengen zal daar waar de zon de aarde kust kletterend van hoger gelegen tot in 't kabbelend beekje tot dat je weer daar bent samen met haar…

'k Liep alleen door het woud, En te midden van 't hout Zag ik enkele genummerde bomen. 't Was een merk, dat ze alras zouden worden geveld. 'k Zag de houthakker, die door de heer was besteld, Met zijn bijlen en zagen al komen. Ik stond stil en ik dacht: Van het menselijk geslacht Zijn zo telkens ook enkele…

de juiste woorden te vinden lijkt een onmogelijke opgave nu jouw stem stilvalt beantwoordt de zon de meest onzinnige vragen niet hult ook zij zich in stilte de lijster ja, zij zingt luidkeels ' jij was zo mooi, jij was prachtig maar jij hebt strijd nu gestreden '…

lange dagen klamme nachten vol gedachten vol gedachten over iedereen die ik hier achterlaat kies ik bewust bestemming onbekend genoeg gedokterd genoeg gepraat zo ook gezwegen ben ik klaar om over te gaan en me over te geven aan hen die mij komen halen naar daar waar liefde de voertaal is…

en dan opeens is de cirkel rond wederom terug bij jouw vroegere liefde, Vrij Theater bezield nam je het stokje over van voorzitter net met pensioen dus nu had je alle tijd strijdvaardig als je was zette je de koers in z’n vooruit grote plannen om Vrij Theater te behouden in barre tijden van je werkte hard, heel hard wellicht te hard…

strak in kostuum met gesteven boorden zongen zij traditionele muziek van Russische bodem zelfs de muzikanten speelden in groen kostuum en hoge pet van alle rangen en standen strijdliederen vol passie nu zijn ze uitgevlogen Syrië hun doel al zullen ze daar nooit aankomen de hemel bleek hun bestemming…

kwam op voor hen die geen stem hebben en worden uitgebuit vermoord voor hun huid, vlees, of gebruikt voor vivisectie zijn hart verpand aan de strijd voor rechtvaardigheid wat zullen ze hem liefdevol onthalen in de apenhemel rust zacht Opa Water…

nu jij het aardse hebt verlaten en over bent gegaan naar zomerland zullen wij jouw feestelijkheid missen het horen roepen van ‘stuk’ of ‘70-roem’ heb jij je gevoegd bij jouw geliefde Ben met wie je vele jaren toerde meanderend door het vlakke land genietend van vele steden, de natuur ook zullen wij jouw kookkunst moeten missen, kippen-tomatensoep…

in het ritme van onregelmatigheid pompte jouw hart al enige tijd met moeite het hoofd wilde wel had nog zoveel plannen maar het lijf nu jouw ogen zijn gesloten ben je over naar daar waar wij geen weet van hebben nooit meer die guitige lach de Belgische ondertoon pretogen wanneer je genoot van het leven nu verhuis jij naar onze herinnering…

er is een ster geboren heel stilletjes en onverwacht ben jij van ons weggegleden in het donkerte van de nacht een vader uit duizenden niets was ooit te veel verslagen door een ziekte blijft het ondanks onze mooie herinneringen voor altijd stil…

hey lief vriendje ga je met mij mee wandelen in het bos wellicht vandaag naar zee hey lief vriendje kom eens hier lieve vent dan zal ik je eens lekker knuffelen weet dat ik je schandalig verwend hey lief vriendje is het nu echt gedaan met een gebroken hart heb ik je moeten laten gaan…

nooit meer jouw lieve stem te horen nooit meer jouw lieve lach nooit meer de kans om jou te bekoren nooit meer te horen ‘hallo’ of ‘dag’ nu jij jouw ogen voorgoed hebt gesloten is dat een groot gemis met zijn allen zullen wij rond Michael blijven staan, de lief van jouw leven nu is het moment daar, om jou, aan Moeder aarde terug te geven…