Alle inzendingen over gekwetst

ben ik je verloren, of heb ik je gekwetst? Ik wil je stem weer horen, of heb ik het verpest? Datgene wat ik zei, bedoelde ik wel goed. maar het probleem is : ik weet niet, hoe ik mijn gevoelens uiten moet. De gevoelens die ik voor je heb, veranderen steeds maar weer. Toch voel ik wat voor jou , dat word niet minder maar wel meer.…

Mijn ogen kijken gekwetst Zien hoe jij mijn blik ontwijkt Ik huiver diep van binnen En voel dat alles voorbij is Ik pink een dikke traan weg Niets zal meer hetzelfde zijn De pijn is onmeetbaar diep Ik ben verslagen...…

ook zijn geweten belust op een moment van rust ze weet haar lot is wat het moet zijn niet gekozen toch daar altijd te vroeg zoveel nog te doen het einde te gewaagd bedenkt een dodelijk man zich in haar ogen moeders wil voor het vagevuur te pril niet langer door het leven gevreesd geeft hij dan toch de geest op voor haar zo gekwetst…

Ik zie de stralen van regen de kou van jouw herinnering, het liefdeloze dat jou vormde tot gekwetst mishandeld wezen dat daar slechts nog schemert in de ijskou van het bevroren gevoel achter tranenblauwe ogen.…

tranen nooit getoond nooit gehuild nooit laten merken zeker niet aan jou altijd sterk altijd onbereikbaar te diep te bitter geen controle niet gekwetst niet weer denkend aan wat wij ooit... wij samen voor altijd gemist één kans, nu voorbij elke dag voor jou onzichtbare tranen…

Moed en kracht die ook jezelf doen genezen, van alles waar gekwetst voor staat. De stilte verbreken de weg naar elkaar hervinden het verschil tussen leven en te laat.…

Maar met die woorden had ik hem gekwetst.…

Ze hadden ons een verhaal te vertellen, Maar niemand die het hoorde, Niemand die ze zag, Niemand die ze kende Tot de dag dat ze zich wreken wilden Op het leven dat hen onthouden was; Gekwetstheid die voor hen Niet meer, niet minder was dan Het bestaan dat ze hadden geleid, Haat die broeide, en geen kant op kon, Tot de dag dat ze…

Met mijn nagels trek ik fijne lijntjes Horizontaal op het beslagen raam Mijn gedachten zijn voortdurend bij jou Letters vormen behoedzaam je naam Ik voel me diep gekwetst in mijn hart en ziel Je hebt mijn liefde enkel willen lenen……. ik snap het niet en het voelt zo pijnlijk leeg Zelfs je naam op het venster is weer verdwenen…

Maar van binnen diep gekwetst, somber en heel bang. Geen mens die zal vragen, hoe het met haar gaat, want niemand geeft oom haar, overal maar haat. Mensen die om haar geven denken het is wel goed. Maar niemand ziet hoe het is en hoe het verder moet. Haar uiterlijk is een dekmantel, voor wat er van binnen schuilt.…

Alsof je dood bent zomaar verdwenen Zonder een bericht nam jij de benen Alsof je dood bent en niet meer bestaat Jouw geur vervlogen mij hier achterlaat Alsof je dood bent mijn hart zo gekwetst Jouw leegte opvullen is al wat mij rest Alsof ik dood ben dat raakt me het meest Het lijkt nu net……… of ik er nooit ben geweest…

ik ben het licht in de donkerste nacht je schuil voor je ergste regenbui als je huilt je zachtste glimlach je schaduw op je warmste zomerdag je waarheid als je gekwetst bent je zielsverwantschap zoals je jezelf kent je kostbaarheid in je geloof je omhelzing in je troost als je bang bent je vrijheid je verlossing als je blij bent…

Dit landschap van winterzilver zou hij teruggekeerd meenemen - het raam opendraaien en nieuwe dauw binnenlaten decemberkoude laten waaien, frêle lichtstilsel ruimte geven en het verzameld struikgewas de bodem van wakend gras en de gekwetste populieren zwijgend naar binnen gebaren: dit bij elkaar, verpakt in papier zou hij meebrengen voor…

Het regent dikke tranen één grote mistige waas mijn lach is verdwenen verdriet is echt de baas Scherpe en gemene scherven pijnigen mijn gebroken hart mijn hoofd is helemaal leeg mijn gevoelens zijn verward Je hebt me vreselijk gekwetst tot in het diepste van mijn ziel het door jouw getoonde karakter was niet waar ik ooit voor viel…

als je door de hel moet gaan je verlaten verraden voelt als je in een leegte komt te staan je ziel tot nulpunt is bekoeld als de wereld voor je instort je denkt dat niemand je meer nodig heeft als je steeds opnieuw gekwetst wordt het leven je weer nieuwe klappen geeft als je aan het einde van je kunnen bent niet tot vechten meer bereid…

Snik, Snik, Drup, Een verdwaalde traan Over mijn wang Laat maar gaan Het laat een spoor achter Maar ik ben niet bang Drup, Drup, Snik Ik kijk naar buiten Het regent Tik, tik, tik Op de ruiten Een kille wind Plets, plets Ik schrik: een silhouet van een mensenkind Angstig, gekwetst en omringd door haar schreeuwende kornuiten…

De een kijkt je amper aan De ander ziet je niet eens staan. Vandaag bestaat het “homohuwelijk” twintig jaar Maar in Nederland is de tolerantie nog niet klaar. Altijd wel weer iemand die ons belaagd Of een buurt die gays verjaagd. In een restaurant worden genegeerd Of op het werk niet worden geaccepteerd. Op je werk staart iedereen in…

Laat me zwijgen wanneer mijn mond bittere tranen kust, diep geborgen door de tijd Laat me vluchten wanneer mijn tranen gekwetste gevoelens bereiken, gebroken maar nog warm door de tijd Laat me voelen zodat de laatste pijnen kunnen geheeld worden wanneer ik zwijg Misschien leer ik nog ooit eens omgaan met mijn kreupele aanwezigheid…

gevangen ben ik in de vuist van je hart bouw je een brug naar mijn ogen beantwoord ons het hoofd in de wolken en linkervoet in de hemel ik ruik je bloed ben hongerig naar je zijn vol littekens je huid die ‘k lik en ‘k laat niets toe anders dan liefde jij weent en lacht alles wordt lichter enkel wat zomervogels zijn nog gekwetst…

in rozengeur verbonden, de bloem open naar zon, wind en water wortels stevig in de grond voorbij de mist die pijn verhult van doornen, onze gekwetste vleugelen genezen in de zon, en jij schetst een nieuw panorama die groene velden laat zien voorbij de kim, gedijen is het doel we laten het gebeuren…

Een hart dat teder leeft en zich laat raken, hoe moeilijk dit bestaan ook is, een stroom van licht en duisternis, en zelf gekwetst zijn en gebroken. Een hart dat mensen ziet, zich laat beroeren, hoe zwak de krachten ook maar zijn en zelf niet dapper in de pijn, maar ontoereikend, ja ellendig.…

als alle hoop soms lijkt vervlogen, als je werd teleurgesteld, gekwetst misschien, bedrogen: geef nooit op! als het te veel is om te dragen, als je niet weet hoe je verder moet, als je bent uitgeblust, of lamgeslagen: geef nooit op! geef niet op voordat die laatste mijl werd gelopen.…

rijken baden nog in weelde de rivier is een naamloos graf voor jodenkinderen een zoon uit ‘t water gered en voorbestemd bevrijder van slaven onbegrepen en gekwetst eenzame in zijn woestijn thans herder naast god wat had hij een medelijden met de onsnapte naar egypte die stierf door blinde haat verraden en gekruisigd verlaten in…

De ochtendwind sluit alle deuren naar mijn gekwetste "ik". Heimwee en bitterheid wil ik verjagen. Laat ze niet met me verder gaan, zo'n metgezel hoef ik niet. Het is te veel, veel te veel om op mijn schouders mee te dragen! Neen duizend maal neen, zo kan ik niet echt verder.…

het regent ik lepel tranen van nieuw geluk spreid ze uit als geurig balsem over je gekwetste huid van wonderdadige zachte klei vorm ik nieuwe lichte deuren zonder sloten en sleutels met verroeste verleden kleuren je kan weer kijken en langzaam voelen alsof het was verholen je hoeft niet meer in je labyrint te…

niet uit verveling maar een onheus verlangen om de muziek te splijten die me heeft verwond, de hoogte van het celibaat ketst tegen trage muren zonder vrees, want hij die vreest is niet almachtig zwart wit, de ivoren toetsen met bloed ingelegd hadden de eerste dood met stokken en pijlen diep gekwetst, geen soldij maar gratis navelstaren achter…

Voor hen die vrezen in angstige dromen te worden gekwetst en verlaten. Immers, de doden kwetsen niet de doden verlaten niet de doden sterven niet. De doden leven niet en de levenden doden niet. Ofschoon alleen voorbij de demarcatielijn van verloren woorden.…

In het vroege voorjaar ziet het gekortwiekte kind het bloeden van een boom Bloeden is een teken zoveel kleuren bloed voor wie kijkt naar het gekwetste kind Bloeden houdt indringers tegen wie zal het bloeden stelpen wie zal de wonden sluiten Het kind en de boom kunnen minder groeien zullen minder krachtig zijn Een gekortwiekt kind…

'k heb je pijn gedaan met mijn onzekere woorden in je innerlijke land maar ik wilde je niet storen in je stilte 'k wou je alleen maar geven een hand jouw stem heeft nu een klank gekregen en in mijn vreugde wou ik je mijn liefde geven 'k heb je gekwetst maar al moet ik een eeuwigheid wachten wachten zal ik doen om terug te keren…

Verdrongen door een vale schaduw Schuifel ik langs kale muren, Besmeurd door vertwijfeling, Uitgeput door gekwetste uren Aan het eind van de dag, Zo beklemmend zwaar, Hoor ik alleen nog maar stemmen, Zo verward en ondraagbaar Ik beweeg als een vreemde, Rusteloos in de tijd, Gebonden door een cirkel Neemt mijn falende adem afscheid…