Alle inzendingen over gevoed door de blare

In dorre blaren rent een merel. Hij luistert, telkens, de blaren maken leven. De wind, een oude wind van toen de mensen die nu dood zijn leefden, spreidt breed, aanvaardt al wat hij aanraakt. Laag hangt de lucht, is overal grijs, de hemel woont bijna bij ons. ---------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1993.…

Toen sprak hij met een dode stem, (de blaren ritselden achter hem): Ik kom u zeggen dat ik ga - Nooit keer ik weer waar ik nu sta - Hij zweeg; achter zijn duistere wil viel de wind in de blaren stil. -------------------------------- uit: Gedichten 1911 - 1976…

en ik deze plukken kan om te delen met jou zou jij dan de zaadjes opnieuw willen planten opdat ook anderen hiermee gevoed worden en vrede kunnen vinden met wie ze in hun diepste wezen zijn?…

Dat brengt de materniteitkennis: gevoed bij herhaling vrucht laat, uit zijn ontwikkeling, men gelost tot moeder geheld.…

eergisteren composteert al gisteren zakt al naar de bodem vandaag drijft nog in het licht gevoed door vergane dagen ontrolt zich morgen weer een nieuwe dag…

bomen en nimphen moeder natuur verbeeldt traag de ruwere vorm oude schors buigt rond stammen gevoed door de bron der jeugd…

Twee sinaasappels van één tak met blaren. Ik zie schreiend het wonder aan: Neen: niet vergeefs zijn zóveel kwade jaren Over mij heen gegaan.…

Ik heb de blaren van herfst samengeharkt tot het boek van zomer. De vergeelde randen bonden het in met een aureool van duurzaamheid. Ik las een perkamenten tijd met gelooide ogen.…

Als wanneer je het lot in eigen hand omkeerde zou je nog gevoed door iets het wederom wenden; een blanco leven kende even kleur voor je je weerde, voor het leven in te winnen na het zenden.…

Maar dit is wat er over blijft En waar een dichter over schrijft: Tussen verdorde blaren En takjes die eens twijgen waren: Een schedeltje.…

Een egel die, gestart te Smilde, naar Hindelopen lopen wilde, zeeg halverwege in elkaar met een aanmerkelijke blaar. Ach had ik, hoorde men hem snikken, maar iets om die mee door te prikken.…

Uit lege verte toegeroep men weet niet waar vandaan maar al aan blaren groen jongvochtig wat is des harten koekoekroep naar ene die begrijpt die eender is hoe is het leeg…

zwart tumult en gespannen sfeer boven een omgewoelde wereld dompelt haar in sombere gedachten die gevoed met de waanzin van een herinnering voor een hele tijd als onherbergzaam laat kwijnen…

Bomen wuiven met ons mede blaren dwarrelen door de lucht een tapijt voor onze voeten spreidt zich knetterend als een zucht. Laten wij nog eenmaal proeven van dit herfstig tafereel straks komt lange winter toeven koude sneeuw wordt dan ons deel.…

Hoe zere vallen ze af, de zieke zomerblâren; hoe zinken ze, altemaal, die eer zo groene waren, te grondewaard! Hoe deerlijk zijt gij ook nu, bomen al, bedegen; hoe schamel, die weleer des aardrijks, allerwegen, de schoonste waart! Daar valt er nog een blad; het wentelt, onder 't vallen, de…

De donkere verroeste blaren maken Aarde in november weder vruchtbaar. Alom gespreid liggen de plassen bloed, De ritselende bloedstroom ruist, Wanneer de wind de gele bodem veegt.…

De bomen hebben overvloed van blaren... De wind komt aan in speelse tuimeldraf En schudt het bloemblad bij miljoenen af En doet ze als scheepjes op de luchtzee varen. Uit hauw en doos van orchidee en varen Stuift wolk aan wolk van poeirig goudbruin kaf Neer op de harde klinkerweg als graf...…

Het was oktober, Wanneer de blaren, Rood als rood koper, Of geel van kleur, In dichte scharen Neer komen strijken - Ik liep te kijken En snoof de geur.…

Bij bomen komen blaren weer, zodra het voorjaar wordt, maar ik zit met een kale kop, kom haren steeds te kort. Aha, één ding heb ik toch voor bij bomen in het bos, ik zit nog vol met streken, die laat ik op u los. Daar ik ook als een slimme vos de passie goed kan preken, 'Bin ich von Kopf bis Fusz' vervuld van slinkse streken.…

De maansikkel maait de zieke zomerblaren in najaarsnachten.…

Weer gaat de herfstklok met traagheid tikken nu wij d' eerste blaren harken op het gazon verlepte bloemenharten en stengels knippen met heimwee naar hoe mooi het eens begon.…

Buiten ritselen blaren: de herfst tikt bladen vol met herinneringen voor in het archief van mijn geheugen. De regen bestempelt ze met "geklasseerd" en slingert ze in de modder, globaal.…

De blaren die getuigen, druipen af, stoetsgewijs.…

- zoals jij mij hebt gevoed- ik ben trots- en weet dat jij ook trots bent- ik kijk naar de lucht- wetend dat je me ziet- dag mam, dag...…

bewust van het ongewisse fiets ik naar Lisse ik heb lampjes, gevoed door batterijen bij me zie ik het licht, mocht de avond vallen zover is het nog niet zover ga ik ook niet de les van mijn ouders, voor donker thuis…

Niet van buitenaf bepaald kan ik in het goddelijke geloven in dogma of leerstellingen vertaald oorzaak van kerkelijke kloven maar van binnenuit gevoed zal ik het goddelijke beleven die vonk geeft mij de moed om liefde door te geven…

en nadat ik mijn muiltjes uit deed likte ik de blaren van mijn voeten je bent een rots in de stroming ook het middelpunt van de rivier, leef ik om dood te gaan of om te overleven ik ben niet eerlijk, niet vrijgevig maar ik ben tenminste hier.…

De dauw hangt parelen aan takken en aan blaren in kettingen en snoeren; de kusmond van de wind, als hij ze aan wil roeren, doet ze ontstellen, sidderen zonder bedaren en stort ze allen neer, de wankelbaren.…

Tergend is het gevoel als woorden het bloed volgen tintelend naar mijn hart en liefdesvol wordt gevoed.…

de zang van een nachtegaal heeft mijn ziel gevoed ik weet niet meer of het in Spanje was het kan ook Frankrijk zijn al het relatieve verdween achter elke horizon zelfs de handdruk van Macron met Trump loste op in drukletters die verwaaiden in het moment .…