Alle inzendingen over golven feminisme

De schuit gaat verder golven makend, tot de oever ze komen mijn kant op en ik bedenk: zoveel golven, als mijn tranen ooit vergoten, terwijl men zegt: elke dag: een geschenk?…

Vrouwen van vandaag in Holland konden gisteren nog maar boenen met een spons of met de hand en nu met leren schoenen het stroomt voort uit het woord liberalisme Daar komt in aantocht, het Feminisme…

Omdat mijn vrouw ontzettend veel verdient Ben ik in staat om lekker thuis te blijven En kan ik rustig aan mijn versjes schrijven Het feminisme, alles overziend Bezorgt haar dus een slopende carrière En mij een doorgezeten derrière.…

Geruisloos je dienen wil ik vannacht ouderwets en op je wenken een schuimend biertje voor je schenken met de glimlach, ongeacht de retoriek van politiek correct feminisme met een frons onder het maanlicht en onder ons ben ik alleen.. je lustobject.…

Op elfhoog in haar torenflat, voelt ze zich tevree, als op de golven van de zee. Maar eens per jaar, dan gaat ze echt. “Ze waait dan uit, “ zoals ze zegt. De haren in de harde wind, de voeten in het zand, lekker samen naar het strand. En is ze weer thuis in Enschede, dan droomt ze verder van de zee.…

Het was niet... precies altijd wat ik moest doen maar toch deed ik het. Het was niet... altijd duidelijk edoch, het werd helder, steeds helderder. Ik wist nooit alleen te zijn in dit spel, ook al was er een sterk gevoel van menselijke eenzaamheid. Ik wist, dat er immer een vangnet zijn zal... Het was niet... altijd de manier waarop ik…

Reeds rijst haar hand toornig boven het kopje uit, reeds wordt het donker, een siddering rolt als golven door de zee. Verwondering. Minder is meer, oreert zij rozenpinkig. Een leeg kopje is er meer waard en giet het binnen en ze heeft gelijk.…

DE LA FEMME 1791 Marie Olympe, dochter van een slager Of toch onwettig kind van een markies? Een jaar gehuwd leed ze een ‘groot’ verlies Trok naar Parijs en werd duvelstoejager Tot huwen was ze niet meer te bewegen Ze schreef komedies en een fel pamflet ‘De vrouw gelijke rechten voor de wet’ Spijtig genoeg had ze de tijdgeest tegen Niks…

’t Is flink gereduceerd, haar onbehagen Ze voetbalt stukken beter dan de man Op één TU komt ze al boven Jan Nu is het wachten op méér inhaalslagen Zo neemt ze aan delicten minder deel Op naar de top: maak naam als crimineel!…

’t Is flink gereduceerd, haar onbehagen Ze voetbalt strakjes beter dan de man Op één TU komt ze al boven Jan Nu is het wachten op méér inhaalslagen Zo neemt ze aan delicten minder deel Op naar de top: maak naam als crimineel!…

Je voerde een zachte guerrilla tegen de gevestigde orde – samen belichaamden wij een kruistocht tegen de machohorden – alhoewel het enige lichaam dat mij bekoorde het jouwe was en ik de geest van je feminisme hooguit zag als een spannende bruidssluier die ik in bed van je naaktheid mocht trekken. ---------------------------- Memento…

Het blijft Zo De elite en het volk Blijven Verdeeld Welke taak is je toebedeeld Dit is een universeel gegeven Een hoogstaander zegt dat is het leven Dat is al eeuwenlang Weg is de droom van het idealisme Het goedbedoelde feminisme Wat is je rang Tot hoever mag je kijken Mag je meedoen In het totale geheel Wat is je Individuele deel Je…

Als ik wil schrijven een soort gedicht of een lied blijven woorden als op golven drijven en verdwijnen onder koppen schuim vaak over seizoensgebeuren of emoties van vreugde, soms verdriet natuur en vreugde wil ik uiten het ander liever niet teken wat harten in het natte zand terwijl ik bezig ben komt vloed breken golven op het land…

gaan en komen hier en daar vloeien over in elkaar…

kon ik maar dichten met satijnen woorden die klinken als stilte in frisgroene klanken als bessen en kersen in klankrijk van lente de grauwzwarte teksten van grommende golven in kabbelend geruis zou ik verdrijven met lila woorden van liefde en passie ik zou je bedelven onder kleuren en klanken van lenige woorden je neervlijen…

De golfslag van het leven kabbelt maar door eeuwigdurend trekt ze haar spoor In wilde ontboezemingen en zachte stromingen Koester de mooiste die je hart steeds raken en altijd weer gelukkig maken...…

Onze emoties stromen als eb en vloed ze rijzen en dalen als golven in de oceaan…

Dolle Mina streed voor mondig baas in eigen buik er volgden golven vrouwen opkomend voor eigen rechten werkend aan assertiviteit het waren de genen nieren hoefden niet meer beproefd mannen knurften primitieven niet bij zinnen om te gerieven onbekwaam niet bij toeval of verlegenheid drift tot scoren ingebouwd tot last alleman macho omgang…

golven bepalen mijn zijn beukend geweld bulderend gedruis fluisterend rustgevend gedreven door een oerkracht en onzichtbare handen schier onbeheersbaar vormen zij mijn leven de zin ervan nog onbeschreven…

Golven vliegen af en aan worden nooit meer wat ze waren De tijd strandt her en der ik volg het ritme van je haren Letters staan geschreven op een eindeloos mul strand Jij bent dan een lichaam en een naam in het zand…

liefde verzwolgen emoties blijven drijven aan het oppervlak…

Gescheurde krachten beuken op de kust Verwoesten werk en eindeloze strijd Natuurlijk wint de zee in korte tijd Geholpen door de aardse levenslust De branding zucht verlies en deint nog na emotioneel kolkt nu de media…

De golven beuken op het strand met ongelofelijke kracht, maar lossen steeds op in het zand, hun energie tot staan gebracht. Het is een onvoorstelbaar spel; vanuit een eindeloos bestaan, steeds even niet en dan weer wel, geeft het geluid hun ritme aan.…

Vloed in mijn hart Golven van verdriet Stromen met kracht Breken in mijn ziel Ontelbare druppels Zilte zoute tranen En ik kabbel voort Tot het tij zal keren…

riffen laten dwarrelen de golven pieken in ongekende stilte die breekt in ruwheid van leven…

De zee is golven meer dan zat Ze willen altijd bovenop En dan dat schuim op elke top Of ze de beste zijn van ’t wad Al dat gebulder lijkt een straf Ze rollen bollen steeds maar door Als ‘t even kan kruipen ze voor De zee wil van haar golven af Ze drijft hen langzaam naar de kust Alwaar ze op gezette tijd Hen één voor één het land op smijt…

Op lippen van voorbije jeugd wiegt onze zeilboot als een veer in keerkringen van levensvreugd gespiegeld door het mooie weer ons gemoed draagt over water dat zo stuurloos is bevaren in het zicht van zoveel later om kompassen te vergaren nu onze richting is bepaald over de golven van weleer zijn onze kussen - vrij vertaald - de ziel van…

Golven vol verlangen rollen prijkend in 't zicht de door wolken bedekte waarheid hangt roerloos in dit licht balancerende zilvermeeuw danst lieflijk in de wind in het zand kleurt 'n emmer rood vergeten door het onbezonnen kind…

boot in het water op de golven deint een meeuw en verzet zich niet…

Niets is tastbaar meer met wat het oog deed geloven, natte voeten verzonken in het zand, eerder licht.. dansend licht zonder hoofdbrekens bekeken, zee van bruistabletten vol nattigheid, omgeslagen gaan ze kopje onder vinden gaandeweg hun verloren gang zoals het slippen van een anker dat zijn ware greep verliest aan de werkelijkheid.…