Alle inzendingen over grillig

waarom de ene wel de dans ontspringt de ander niet? een antwoord is er niet er ís geen reden alleen het Lot dat het heelal bestiert volgens de wetten van de willekeur met een hand die nu eens streelt en daarna slaat om zo de weg te wijzen in de chaos. -------------------------- uit: ' Vuurproef', 2014.…

Zoals wel vaker was de nacht weer langer dan de slaap Zweefde weg op ijle tonen van de wind die haren streelt droomde nog met open ogen toen de storm wind tegen werd Bleef staan terwijl ik vallen moest de zwaartekracht wellicht voorbij tot een kort moment van stilte aan het evenwichtig hangen abrupt een einde maakte Languit in een…

Verankerd in donkere aarde Voorvaderlijk grillig vergroeid Veilig veinzend bladerpracht Verstrooit verneveld strelende stralen. Om stil bij te staan Tijdelijk geen woorden.…

Een zonnestraal vol licht schiet schuin doorheen de grillig kale staken, ze toont een kleine flits van het ontwaken en geeft de kaalheid een mooi gezicht. Revitalis…

Jonkvrouwen, ’t is gedaan, ik kan niet meer verdragen Uw weigeringen dreuts, zo grillig als verkeerd. Een ieder wil de haas in zijne strikken jagen Maar ik werd overal verjaagd en niet begeerd. ------------------------------- uit: Emblemata Amatoria…

Kanaliseer me niet, ik zal me woest verweren tegen kille grenzen van beton en buiten oevers treden obstakels zullen meegesleurd langs dode vastelanden, want ik ben een boreling van grillige levenszeeën…

Vingers volgen liefdevol de grillig koude lijn die zonder duidelijk beginpunt nergens stopt zijn enige houvast is herinnering aan haar dat als warm bloed door marmeren aders klopt…

Al is het klein; ik hou van Nederland Toch is de volkse aard mij nu te grillig Meanderend van haat naar onverschillig En niemand praat nog over tolerant De burka-splinter dat is wat men ziet De balk in eigen oog nog altijd niet…

Grillige paadjes pas ontdekt bij het bewandelen klimmen via onbestemdheid opwaarts. Ogen aanschouwen luchtledig. Het hart wordt als water dat alsmaar naar het laagste punt sijpelt.…

Het overgaan van een donkere dag in de nacht laat het gegeven even te willen ondergaan bij kaarslicht; mij zelf al te doen dagen dat er iets wacht, vlammend verlangen schijnt 't rappel door een grillig zicht.…

voor de rood ondergaande zon naast de kerk tussen bladloze bomen en kale grillige takken in gestaag vallende regen vliegt voor de storm uit een ineengedoken bundel veren…

onwrikbaar kerf jij al je gelijk in jouw levensboom hars drupt als tranen langs de bast, droogt op tot grillige sporen het contact met helend vergeven raak je kwijt…

Zo worden we wederom geconfronteerd met de geneugten van het weer, of moet ik zeggen, grilligheden, water in overvloed, bijkans de zondvloed, bliksem die warempel insloeg en tussen de buien door, jawel, schijnt de zon!…

lange rijen meidoorn vullen het landschap zo warm op men vergeet dat een rijke oogst ons een strenge winter belooft waar niet langer het rode maar een grillig spoor koud door de tijd trekt…

Ik kiezel langs waterwegen waarin ik in grillige patronen een bont mozaïek van dagen schik helder en klaar alleen rimpelende uren giet ik in dempend matglas daar niet alles te dragen valt.…

Kasparov, die met grillig machtsvertoon Als heerser op de vierenzestig velden De schaakwereld heel lang zijn wetten stelde Deed noodgedwongen afstand van zijn troon. Hij ging ten onder in een tweegevecht, Want Kramnik heeft de koning omgelegd.…

Traag voortbewegend opgaand in de duisternis, als beelden bevroren in de tijd De inktzwarte nacht biedt onderdak aan hen die de onlevenden genoemd worden Grillig is hun bestaan zoekend naar zielsverwanten moeten zij eeuwig voortgaan…

In stukken glas Weerkaatst de zon Met onzekere kras Contouren op plafond Trillend verschijnen Scherven gezicht Grillige lijnen Van eigengericht Spiegel gebroken In de nacht Haat ontloken Uit onmacht…

Het blijft verbazingwekkend onbestendig De buienradar blundert keer op keer Hoe grillig het ook is, dit zomerweer Ik voel me daardoor echter niet ellendig In plaats van druk naar nieuwsitems te speuren Ben ik relaxed over ons weer aan ‘t zeuren…

Toen had ik geen oog voor de grillige structuur van de bomen om ons heen. Ik lette niet op het zoemen van de insekten, de warmte van de zon op mijn gezicht. Noch had ik interesse in de geur van de magnolia of de aardbeiensmaak van je lipgloss. Vreemd dan dat ik me dit alles kan herinneren, maar niet meer weet hoe je eruit zag.…

de koude waterarmen van de oceaan houden het eiland gegijzeld gestaag vreet de eenogige waterreus zijn tanden stuk aan de grillige randen van gestold magma in het donker groeien de wurgende waterarmen van de eenogige reus…

wie haar beknot ontmoet een wilg dwars en lichtelijk onwillig loopt ze uit door zagen uitgedaagd de spiegeling van het water speelt met haar silhouet grillig samenspel van zon en golven de zon maakt haar gedwee en zo gewillig beknot haar niet ze werpt zich vanzelf voor je voeten als je haar laat en slechts bewondert weldra…

behoedzaam glijden we naar mei een koude maand voorbij het diepe dal van een onpeilbaar heelal omgeven door nieuwe kracht voor onze vertwijfeling een lichtstraal van de ochtendzon glijdt verder als maar verder hier en overal 't licht der wereld door 't blauw heelal raakt de boomschors en verlicht…

mijn bloed vloeit zout als het grillige zilte losgerukt van de golfbreker zwerf ik met de witte schuimkoppen mee over zee schuimkoppen zijn onschuldig enkel mensen varen te ver eindigen als lege schelpen en worden platgetrapt op het strand…

na de vloedgolf dendert de grillige dood - zij klopt niet aan - ongenood de verminkte wereld binnen de zoekgeraakte zon kleurt zwart bij de verweesde aanblik van de onverbloemde rauwe dood tasten in het ontluisterende duister naar de onvindbare weg…

hoe stemt men grillige goden gunstig hoe wendt men onheil af? ritueel van menselijke wanhoop om de hoogste machten te behagen de grootste offerande een ondenkbare gave het wreedste geschenk over het onbevattelijke sluimert een vliesdun laagje…

De dauw in een winternacht, legt een deken over het landschap, rijping in fonkelende kristallen, weerspiegelen in het maanlicht, verlengen grillige takken, met glazige ijspegels, sterren schitteren aan een luchtgewelf, tegen een gitzwart decor, de horizon heeft de honneur, van waterdampen in vlokvorm...…

water slijpt steen al eeuwen druppelt tel na tel de bron zich tot een beek die eerst verborgen, schuchter, grillig, zich een pad zoekt naar het meer dan langzaam verder nog naar zee. zo ebt graniet zich terug in de natuur -------------------------- uit: 'Gaandeweg', 2007.…

Nu al kan ik de rimpels van lente tellen April grillig weet niet wat ze wil Er is wind uit allerlei hoeken Er is regen en hagel herinnert aan winter Wie mint er... zo'n lente? Misschien de vogels in hun spiegels van water Misschien de vogels bouwend aan hun nest.…

Grillige sporen van luchtkastelen op weg naar een verre bestemming. Vaak blijf ik kijken hoe ze zich langzaam vertekenen. Het worden flarden. Dan sterven ze geluidloos, en is het weer als in het begin. Leeg.…