Alle inzendingen over haar OR zien

Ik ben 53 en dus een beetje oud Marrie, jij bent 82 en zweeft over golven waar ik nog op moet klimmen kijk mee en geef soms een knipoog ik kan het niet alleen zonder jouw ogen jouw oren dag…

Maar toch: zou ik de wereld graag door jouw ogen zien, misschien dat ze me vertellen, dat in oorlog en liefde alles geoorloofd is?…

diffuus word ik belicht deze morgen de zon wil mij verrijken vraagt mij naar buiten te kijken stof en vette vingers hinderen het zicht het is goed zo om alles zuiver te zien kan men beter naar binnen zijn gericht bovendien verleidt de zon; aan de andere kant van mijn venster toont celcius een ander land…

Ik kijk naar voren en zie dus niet, wat er achter me gebeurd, ik kijk om en zie niet wat er voor me plaatsvindt, ik kijk omhoog en ervaar niet, wat er voor en achter me zich ontvouwd. Ik heb geen ogen in mijn achterhoofd, ook al zei ik dat vroeger tegen mijn kroost, die het klakkeloos aannamen. Maar ik kijk naar voren, en zie dus niet…

is iedereen zoek geraakt in hart en haard vervolgens komt dauw na nacht je liedjes komen gaan weet dat ik je schrijven moet weet dat ik dat doen zou jij staat zo lang in deze rij inmiddels is de brand gebroken in waarheid in water kijken in een zucht je kan me nog net aan zien luchmug…

en zie de dichter dicht . zijn gesloten circuit biedt vensters uit één oog draagt de tweede uitzicht en het derde laat zijn voorhoofd spreken alom een droom altijd een gelaat in gesprek met zichzelf en buitenwereld proeft de stof van zijn lippen ontwaakt in pijn…

Voor jou Grote, wijd opengesperde ogen Die uit alle macht proberen jou Te zien die ik maar niet Op mijn netvlies krijg, Star kijkende ogen die Uiteindelijk niets zien Dan louter leegte, jij die mij De waas van mijn gezichtsveld haalt, Ogen van mij die plots weer kunnen zien En jou aan mij hebben teruggegeven…

Wat was liefde, als niet onverschilligheid haar nu en dan doorkliefde? Wat is vrijheid, zonder de plicht aan een bureau vervuld met vlijt? Wat is solidariteit, zonder het alleen-staan eenzaam in de strijd? Wat is leven, zonder dat het door de dood wordt opgeheven? Komt niet pas inzicht, als iets door het ander, donkere wordt belicht…

Het water stil, de walkant groen en glooiend groept rondom hengels in een glinsterend mozaiek bij avondzon zich even nog verstrooiend een handvol kinderen als een ademloos publiek. De lijfjes stil, de koppies licht gebogen fluisteren ze zacht, ze kennen het gevaar; te veel lawaai, de buit is zo gevlogen, ik schat ze zes of hooguit zeven jaar…

Men werpe het blik met een zachte metaalklank naar het verleden…

in het tonen veranker ik mijn ziel met beelden die wazig hangen te dromen aan de baleinen van mijn doorwaadbare ogen morgen zijn ze gedroogd en staat het spel strategisch opgesteld voor het doel dat geen onderweg kent maar slechts een obstakel voor de geur van bloemen onderweg…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

We liggen in jouw bed, alweer is het verlangen sterker dan wij samen. Het zweet parelt in heet beamen de natheid naast ons naakt zijn neer. En weer is elke ruit beslagen, wentel ik mijzelf in de overdaad die met jouw lichaam samengaat in tijdloos wederzijds behagen. Dan stopt geheel en als bij toverslag heel de wereld, ook mijn hart,…

Het is de weg die tot mij spreekt, in monotonie van witgestreepte morse trekt hij banen in mijn hoofd als eigen stem door velden galmt. Van dat alles herhaling is zonder einde. Reizen zonder bestemming. Bewegen zonder doel. We draaien de klok op maar hebben geen sleutel, en waarheid woont waar wij net waren.…

Poëzie is altijd onvolledig, taal die nooit de waarheid vangt. De ziel geminimaliseerd tot woorden. De dunne koorden waaraan de dichter hangt.…

Het is de weg die tot mij spreekt, in monotonie van witgestreepte morse trekt hij banen in mijn hoofd als eigen stem door velden galmt. Van dat alles herhaling is zonder einde. Reizen zonder bestemming. Bewegen zonder doel. We draaien de klok op maar missen de sleutel…

Ook God ging dood, gelijk een mens en heel zijn leven bleek een leugen. Niet zijns dan was de schepping eigen, maar hij niets dan een vroeger wens. Niets meer dan ooit door mens geschapen, een langzaam vergeten waanidee. En God ging dood, maar zeer tevree, want God had nog een laatste wapen. Hij liet de mensheid voor wat het was, angstig…

Het is zo vreemd dat juist datgene waarvan ik zoveel had verwacht mij zelden maar voldoening bracht alsof verwachten en verlangen te sterk geweest zijn te gespannen 't is altijd minder dan ik dacht heb ik dan steeds te veel verwacht? Nooit kan ik het volmaakte raken, en nooit de droom ten einde maken....…

Vragende vingers volgen lachende ogen die veranderen waar de spiegels niet wachten op de kermis van schuld en zonde en kijken elke liefde blind maakt.…

Dood Herinneringen Spijt De wonde heelt Mettertijd Dood Waarom Woede Onthoud vooral Het goede Dood Vaarwel Tot ziens De dood is geen einde Mijns inziens…

Vroeger vluchte ik het uit huis Voor Neil Diamond, en hits als ding a dong En vooral als moeder meezong Kwam ik voorlopig niet meer thuis Vanaf zondag wordt alles beter! Radio 10 verdwijnt dan uit de Ether!…

met nieuwsgierigheid keek ik ik heb je pijn gezien je angst je overgave ik heb je weg zien zinken in een onbekende zekerheid vol aandacht zag ik je stervende gezicht de verkramping en benauwdheid weggewist in een genadig zweven tussen leven en dood ik wist nu komt het de kalmte die je lichaam was de onrust geweken het hijgend ademen…

Men moet maar in de kou gaan staan om buitenkroegs een peuk te roken zodat beloftes alsnog gaan stroken “meer blauw op straat” (zonder baan) maar de maatschappij is geen melkertkoe. Ouden van dagen mogen elkander steunen in plaats van op de thuiszorg te leunen, kunnen ook best met minder centjes toe Ziekenhuizen met begrotingstekorten…

dag prachtige vogel heel alleen op die tak ik zie je wel zitten fijn op je gemak je fluit mooi en hard kijkt mij daarbij aan toch is het nu beter om huiswaarts te gaan zal ik je wat geven of heb je geen nood ik kan het best missen zo'n klein sneetje brood dag prachtige vogel met je vleugels startklaar ga snel naar je vriendjes…

's Avonds bij het licht van de maan en de sterren zie je geen bliksem…

Straks - o, de kláárte, U zién te mogen.…

Je wist mij te raken Met een pijnlijk gebaar Je wist mijn hart te kraken Ja juist die ene gevoelige snaar Geen hand of een zoen Nee enkel twee woorden Een afscheidsgroet Die mij toebehoorde Jouw scherpe woorden Blijven altijd bitter klinken Maar die ene afscheidsgroet Geeft mijn wankele hoop moed…

wat je voor je ziet is de werkelijkheid niet je ziet mijn lach maar mist die traan wat je hoort is mijn stem niet die is lang geleden verloren gegaan…

er zit een nachtuil op het randje van het raam je blaast ernaar en danst de hora voor jou alleen eb straks draait de veertiende dag zich om toch zijn er hoge golven binnen zitten koningen de bekers al geheven hun voeten op je graf even was jij god…