Alle inzendingen over hart OR slot

Geen bel ontsnapt zijn keurslijf; het wak geslagen door een steen groeit dicht: hij ligt te hopen op een bui die hem zijn huid afstroopt. ------------------------ Van Willem Jan Otten (1952) verschijnt binnenkort een nieuwe bundel gedichten. Dit gedicht komt uit 'Het keurslijf', 1974.…

Aan het slot van de stilte zal ik omkijken. Ik zal verplicht zijn toe te geven: ‘Niets was groter.’ Ik verdwijn.…

Zo oud niet of hun jeugd treurt in de wilgen, het water spiegelt ze nooit rimpelloos, het gladde blad en niet bladerloos, het is een dak waarover zij zich spreiden, waarop een eend in landschap weggezakt, met een gevluchte in de grond bevriend, laag water zoekt en boven water tracht een nieuwe eend te vinden die haar dient…

we leggen een plank over de sloot een van ons neemt voorzichtig als eerste de hindernis 'de overkant als bevestiging van dat het haalbaar is' mijn uitgestoken hand reikt naar de volgende kom maar zeg ik... het donkere water blijft vooralsnog rimpelloos…

Er zit een poortje in mijn hart Het zal nooit open gaan Op slot, vergrendeld en daarachter, Alles zelf doorstaan. Maar niemand zal dat weten Ik ga het nooit vertellen Want wat erachter schuilt, zal toch niet meer herstellen.…

dronken stappen knarsen het grind door een tuin zonder bloemen adem stokt van de dreun van een hand aan de klink de deur gaat open de rest op slot…

Er ligt een sloot van nat en vies waardoor ik op mijn knieen ben gekropen. Een zurig dek van bladeren, dat bijtend tegen armen rust en met slijm en schimmel mijn wangen streelt tot ieders ongenoegen. Kreukels in mijn dekens. Zweetplekken precies daar waar ooit een vrouwenlichaam heeft gelegen.…

Slot, uit steen en rotsblok opgetrokken, verborgen achter water en weg, vandaag zomaar weer op slot gezet. Oude stenen onder een nieuw dak gemetseld, zuilen als pilaren in de hal geplaatst. Spiegels die de tijd weerkaatsen als echo in een slapende stad. Verdwaald tussen haar muren.…

maar zij las de begeerte in mijn groot- doch zondig hart en sloeg de droom in duigen met: ‘wij slapen wèl apart.’ de wedstrijd was verloren de zege mij ontgaan hoe maakt’ ik onvernederd deez’ afgang ongedaan? ik zei: ‘hier blijven slapen lijkt mij geen goed idee jouw fiets kan niet op slot straks nemen ze hem mee.’…

gedichtje bij de sloot II Ik zit bij de sloot met een blocnote het geheim van het leven wordt me geopenbaard ik ben in de hemel en daar hoor ik thuis in dit aards paradijs het leven gaat als een wolk voorbij na de donderbui komt rust en zonneschijn dat is mijn geheim…

treed binnen en zie hoe mijn hart zich thans opent dat bepaal ik zelf een kleine deur voor lijden de grote voor mijn liefde…

‘t Sociale leven is op slot gedaan. De lente trekt zich daar geen loot van aan.…

De kleinste stad in het wijde Friesland spreekt ingetogen van strenge krijgstucht. Soms klinkt feestelijk kanonnengerucht bij de wallen vol hechte, trouwe stand. Aan de gracht houden oude huizen hun band met handel en nijverheid, lang vervlucht, maar nog glimlachend, onder voldane zucht, in ramen, door werkend verleden omrand. Het bedaarde…

Bomen bij een sloot. Een reiger die staat doodstil. De kikker kwaakt luid.…

Het stille water een reiger aan de oever diepe dialoog Hoe meditatief en intuïtief portret van een vogel kleeft langs de oever waar silhouet in verschillende kleurnuances weerspiegelt op gerimpeld wateroppervlak, een inspirerend beeld om nooit meer te vergeten. Genesteld tussen het ruisend wuivend riet waar ze met haar enorme dosis geduld…

Het is op, ik ben kapot mijn hart kan niet verder breken. Lippen op elkaar laatje op slot sleutel opgeborgen niet langer meer verward. Ik zwijg zoals JIJ al deed, niet met je mond, maar met je hart!…

Maar echte vrienden die zijn er niet veel Sommige sleutels heb ik aan oude liefdes verspeeld Maar die sleutels zijn afgebroken in het slot Die zijn kapot en versleten en uit mijn hart geschopt Een sleutel van mijn hart kan je niet zomaar krijgen Maar als ik hem zal geven ben je een belangrijk deel van mijn leven Maar als je hem kwijt bent…

Hirsi Ali, Hirsi Ayaan, wat heeft u aangericht? Het feit waarvan u door uw vrienden wordt beticht stelt weinig voor, maar ieder moet nu vrezen voor het - mede door u - ontketend volksgericht!…

Ik zit gevangen in mijn leven, mijn hart gaat langzaam kapot en jij hebt daarvan de sleutel, dus steek hem in het slot. Want als ik mijn hart kan luchten en mijn gevoelens komen vrij, dan kunnen we samen verder, dan worden jij en ik weer wij.…

Kwaak zegt het eendje en plonst in de diepe sloot lekker brood vandaag.…

waterburcht mistroostig opgesloten in het verleden hoe standvastig stond je hier omringd door het warme groen versteend zijn nu je gedachten van vergane glorie waar jouw torens als heer en meester pronkten als bakens van onze trotse stad en jouw vlaggen fier wapperden in de noordenwind slot op Kalehay citadel van Albrecht van Saksen en…

De verwarring door gekte in de familie, die zich verwijderde als in een echo van stilte waarin woorden zich verloren leek immer maatgevend in het voorjaar wanneer gras groen groeide in weide en in het najaar grauw kleurend het natgewas vol herfstdauw en misschien was er iets van die verwarring die de weemoed tekende in herinneringsbeelden…

Wonderlijk werktuig in het land - de sloot - in de schoot van de aarde gesleten meanderend buigzaam met star eenrichtingsverkeer jaarringen vlinderen over haar zanderige buik de boorden groengesluierd steenkoollagen in haar tooi wierig fladderende vezels met de rug naar de bron een verdord seizoen legt haar schijnbaar droog en dood…

de zachtheid in haar stem raakt hem aandachtig luisterend naar de tongval woordenstroom die hem beroert blijkt het slot van zijn hart roestiger dan dat het was nu het sneller klopt omhelst door de klanken versmelten zij…

Zing van de man zijn naam: Willem Nijholt in retro spectivo klopt tussen levenslicht en littekens zijn bonzend hart Zwartoog tussen vrouwenstemmen begin en afloop van een tour de pays d'or in een haiku van geluk verzoend met zijn muze Zing van de man Dennis' hybris dadendrang en zijn pandemisch geluid turelurosso die op strooptocht…

je kwam in mijn hart sloot de deur en deed hem nooit meer open…

ik heb mijn geschiedenis weten te wissen oude liefdes , met vergane vriendschappen heb ik versnippert alsof zij nimmer zijn geweest de doden bewaar ik even heb ik naar ze gekeken heel even en sloot ze voor altijd in mijn hart…

Haar ogen verleiden, Als stadse volle cafés, Zij raakt en ontwaakt, Mijn kloppend hart van lust, Zij vlijt als marmeren zuilen, Op de Roomse pleinen, Toen ik mijn ogen sloot, Droomde ik over de muren, Die verleidelijkheid met zich meenamen, Eeuwig dromen, In het hart, Waar ik het meest genoot.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…