Alle inzendingen over herinnering OR leven

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Herinneringen komen soms tot leven. Ouwe gevoelens die weer bewegen. We denken terug aan gebeurtenissen uit ons verleden, dingen die we beleefden, dingen die een gevoel geven. Mooie herinneringen uit het leven, waar we trots op mogen wezen. Slechte herinneringen uit het leven, die we het liefst willen vergeten.…

Lopend op de weg van mijn leven Zwevend in de zee van tijd Moet ik geven en nemen Door het lot geleid 2 wegen die elkaar kruisen Dat moment vergeet ik niet gauw Een afdruk van de zon in mijn ogen Zo is die herinnering aan jou 2 wegen die hun weg vervolgen Hun kruising was slechts één moment In liefde was ik verzwolgen Ik ben blij…

Terug langs rivieren onvermoed en nooit bevaren zien we de oude stad De Dom verwijst naar vroeger vogels zijn op weg omdat het winter wordt Een bus bereikt het oude centrum de reiziger stapt uit We gaan. We gaan.…

Ik leef mijn leven elke dag weer Dag in dag uit voorbij glijdend in stilte, maar wel zonder jou. Het went al hoor maar herinneringen blijven. Het leven gaf me wat ik wou. Het is wel goed al is het zonder jou. Ik zou zo graag… Zeg het maar niet, leef maar je leven. Aanvaard het zo het is, al ben jij er niet.…

Mijn herinneringen zijn foto's waar het leven overheen raast van wit naar donker nacht naar dag gevoelens alweer opgelost in zwart of verbleekt in de felle zon Kiekjes van de aarde stilgezet, toch vluchtig door het snelle tollen in de eeuwige hemel van de tijd van wit naar donker nacht naar dag naar voorbij, voorbij voorgoed voorbij…

We waren verwonderd om het leven op aarde: ons niet gegund.…

zijn naam licht en broos koesterende omarming zijn leven aangeraakt en kil staat op een kier hoe veel ziet hij in het donker wie blijft achter in de leegte wie bevrijdt de gekooide nacht draagt het licht op handen hij balanceert op een gebroken toverdraad zijn lichaam in de sneeuw…

opnieuw valt er sneeuw mijn hoofd lijkt doorzichtig als glas alles is zo helder en toch denk ik aan niks herinneringen wat zijn dat eigenlijk zijn ze echt? als alles wit is vallen de verschillen weg…

Ik hoop dat ik niet zal leven op enkel en alleen een herinnering.…

Je bent weg, verdwenen, voor altijd uit mijn leven. En toch, je bent hier bij mij, voor altijd bij mij in mijn hart, in mijn herinneringen, daar zal je leven, eeuwig leven.…

wie zijn we zonder herinnering geen mens geen wezen we leven dan letterlijk in het moment wat voor sommigen wordt gezien als het hoogste streven voor sommigen geldend als de ultieme wens: de zwaarte van herinneringen en leven even te vergeten maar wat als je in geen enkele herinnering meer kunt lezen wie je was of nu werkelijk…

kan ik herinnerend doorgeven en vormen leven en dood een onlosmakelijk geheel En dat geheel voelt een beetje als…geluk!…

Heel dichtbij mijn ziel... zodat alles gaat vervagen en alle lagen van tijdsbeleving, herinnering en pijn verdwenen zullen zijn. Helemaal niks.…

ogen vol tranen verdwaald wij elkaar weer vonden ik zal je missen mijn vriend want mijn vindtocht in het leven zonder jou hier naast mij zal nooit meer hetzelfde zijn…

Nu dat hij is heengegaan Leven wij met de herinneringen Die we als ijssculpturen uitgehakt Hebben zodat ze stralend in het licht staan. Toch zullen ook de herinneringen Verdwijnen als ijs dat smelt. Als een nieuw seizoen komt Met het licht en de warmte van De liefde.…

Liggend in het gras doe ik alsof ik rustig het leven aanschouw. Is het opwindend genoeg om erover te schrijven? Mijn geheugen bezit niets, geen herinnering of niets dan herinnering. Ik verzin mijzelf, liggend in het gras.…

Het is een drama voor Marianne Timmer: Al is ze onderhand al aardig oud Toch leek ze ook nu hard op weg naar goud, Maar door haar val lukt dat nooit en te nimmer. Of zou ik Anton Geesink kunnen bellen Dat hij de Winterspelen uit moet stellen?…

Er is leven en dood, verdriet en vreugde aantrekken en afstoten... In al die tijden leerde ik wat geloof is. Tussen al die prevelende mensen van de afgelopen eeuwen, zochten véle zielen naar zingeving. Waarom mensen bidden, en wanneer, hoe? Graag ontvang ik in mijn leerproces antwoorden. Mijn levenslust maakt me niet moe, integendeel.…

Voor Anton Licht dat in ontelbare Kleuren uiteen barst, Dwars door het donker heen, De nacht verjaagt tot Achter de horizon En met de saaiheid van Alle dag korte Metten maakt, Vreugde die voor Het oprapen ligt Het nieuwe leven wacht…

geduld is de kunst van het hopen ik hoop dat je mijn geduld niet te lang op de proef stelt…

op de kade van de haven naar de overkanten tijd staren ogen verlangend naar de dagen van toen die hun verhalen vertellen van vele momenten samen als man, vader en vriend die ons hart nu fluistert…

tussen de vele mooie foto's aan de muur van herinnering hangt een foto van de haven waar ooit wij herenigd worden In de innig eeuwige omarming van de eindeloze geschiedenis die wij samen maken mochten…

de tijd die wij hadden was lang niet genoeg voor de eindeloze liefde die ons verbinden blijft foto’s en beelden brengen elke keer als ik naar ze kijk nieuwe herinnering tot leven in steevast lachende tranen aan de overkant van tijd op oevers van eeuwigheid zoek ik naar de antwoorden op de nooit gestelde vragen waar geen antwoorden…

herinneringen aan poëzie..…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

van mijn tranen als door herinnering verzwegen hoorde ik stemmen in mijn hoofd heb ik daar heel lang gelegen luisterend en van alle tijd beroofd als door herinnering verdreven deed ik de deur achter mij dicht ging ik verder met mijn leven met in mijn schaduw haar gezicht als door herinnering vergeten vond ik foto’s van weleer konden…

Leef in het nu wordt er gezegd Maar wie kan er nu in het nu leven? We leven in het verleden en anticiperen op de toekomst Nu gaat steeds aan ons voorbij Wordt een herinnering We hebben geen tijd…

Herinneringen met gevoelens en momenten die zijn geweest kun je koesteren, je hele leven lang.…