Alle inzendingen over ijdele hoop

Daar lag Kadafi dan, gewond op straat Zijn lijfwacht van zo’n veertig mooie vrouwen - Die hij veel meer dan mannen kon vertrouwen - Kwam toch voor de finale strijd te laat Ze wilden graag zijn laatste redding worden Maar hun make-up was niet op tijd in orde…

Ik hoor weer ouderwetse oorlogstaal, En zie bewegingen van tanks, raketten, Als op een schaakbord plaatst men nieuwe zetten, Symptomen van een akelige kwaal. Zo blijkt dat, hoe je ook om vrede geeft, Je altijd in een interbellum leeft.…

Ik kom als invalhulp bij deze klant voor de allereerste keer. Als altijd doe ik een quickscan; ik inventariseer. Wat voor vlees heb ik in de kuip? Houdt de verwording hier al huis? Ligt de hulpvrager soms in een stuip? Kijken hoe ik de boel het beste kuis. Waar begint de afvalberg? Soms bij dat bord met kiprestanten? Nooit eerder zag ik…

Aan de ontelbare wezens die in leed, in werkelijk leed en vertwijfeling leefden en stierven en nog zullen leven en sterven zou het niet kunnen dat althans mijn hoop voor jullie m'n pijnlijk onbeholpen hoop lijnrecht in tegen alles wat ik weet! dat tóch, op één of andere manier... dat die wellicht toch iets- hoe ijdel ook.…

Als ze de stille hoop die zo vaak ijdel bleek heeft uitgesproken komt haar gevoel, mij nog zo eigen, weer levend in me boven. Verwachting stijgt, tegenslag dreigt... als haar teleurstelling mijn hart bereikt is het of troostend Hanna in me schreit.…

IJdel zijn veel, ijdel zijn weinig woorden. IJdel is 't Lied, dat ik gelukkig zing. Voor een ogenblik, dat mij fel bekoorde, Martelt eeuwig herinnering.…

Mijn gestreelde ijdelheid, is trefzeker, zonder spijt mijn veren staan heel mooi rechtop, mijn ijdelheid grenst aan de top-pen van mijn gestreelde kunnen! Mijn ijdelheid is geen adel, mijn strelen is gespeeld, tot mijn gestreelde ijdelheid me toch wel iets verveelt en besluit ‘t verenpak af te gooien!…

Mijn ijdelheid ontsiert de waarheid verscholen achter ogen vol ziel Mijn ijdelheid brengt lach wijl traan inwendig pijnigt Mijn ijdelheid Mijn puin Mijn wanhoop die nooit verdwijnen zal…

de lieve hunkering naar jouw woorden, de tedere zoektocht naar jouw lach, de zachte triestheid in jouw stem, de voortdurende pijn in jouw wezen jouw zoeken in een ander, jouw vertrouwen en jouw hopen, jouw trillend hart zegt meer dan al deze ijdele woorden…

't Kwam uit een planten- pot verstopt achter de bruine hoop Ijdele herfstblaadjes in een hoek gedreven door koude harde wind; er kwam maar geen verlossend einde, lijk kom je uit de buikvlinderkast ?…

en ik zou je muze zijn in de oorsprong van jouw verborgen inspiratie in al mijn schoonheid stond ik voor je en jij zou later schrijven over hoe de gedachten zich keren over de zijde van ijdelheid over verlangen en verdriet en het vuur van je oeroude bloed de laatste stralen van de avondzon weerkaatsen in mijn straat van de muze…

Roem is als 'n reuzegolf op de Caribische zee die na haar hoogtepunt definitief weer de diepte inrolt, zij is als een prostitué dat het op vele orgasmes heeft gemunt maar als bejaarde niet meer wordt nagehold. Als oud sekssymbool met veel eigendunk verzuipt zij dan in alcohol, zingt nog de blues…

Natuurlijk ben ik uitzonderlijk en bijzonder Dat ik besta is haast een wonder Een wijzer mens dan ik vind je niet gauw Ik toon mijn verdiensten, als een pauw Al had ik ook dat er goed van af gebracht - omdat ik de dingen zo goed heb doorgedacht - ik ben verre van een booswicht, voor dictator zijn ben ik niet gezwicht Mijn beelden zijn altijd…

Doorwandel bibliotheken, sleur u door kaft en papier. Pillen geleerde literatuur staan u weldra tegen. Filosofieën en prachtpreken houden dagboekbrieven bijeen: persoonlijke hypothesen die de schrijver naam en waan verlenen! Scharrel tussen de voetnoten, vijl uw mening tot leem: leerstellige stroop versuikert een visie... U kunt het niet…

Alle bezwaren hadden zich op een hoop gegooid. In de mand van paradoxen en ambivalenties. Maar het mocht niet baten; het onophoudelijke zijn draaide me een tong. De perverse hoop spitste zich op de roede van welbehagen en mijn ijdele gemoedsrust verankerde zich onder mijn vermoorde gat in een dubbele spagaat.…

Wie met een revolver schiet wordt soms afgebeeld: een beetje door de knieën zakkend, pang. op een kleurplaat in te sturen. Maar ga intussen jezelf maar na, bekijk jezelf in een winkelruit - als je ervoor staat, kun je ook je duimen achter de broekriem steken en achterover staan, vooral als de ruit een beetje wiebelt door de wind. ----…

Een trotse zwaan glijdt door de gracht. Met een smett'loos witte verenpracht. Plots scheen hij zich te bedenken om wat aandacht aan zichzelf te schenken. Ging met zijn snavel flink te keer. Verloor daarbij een witte veer. Door het geklater, vormden zich kringen om hem heen in 't water. Nadat de poetsbeurt was volbracht, zwom hij weer verder…

De koel denkende Prediker vertelt van vurig, maar zinloos mensenstreven: rusteloos zwoegen in dit korte leven doet wie domweg achter de wind aansnelt. Over dubbende steden, het vrije veld mochten we eens gewillig voortzweven op luchtstromen, die kennis konden geven... Wat werd ons al stijgend en dalend gemeld? Vanuit de wolken oogt 's werelds…

Wij wandlen een poos over de aarde, een ogenblik slechts, een kleine stond; we gaan door de "levensgaarde" en blijven een korte tijd "gezond", we slapen, we praten en eten, och, alles slechts een kleine wijl; 't is gauw weer verdwenen, vergeten... Is 't leven geen snellende pijl? Ei, straks was het klein knaapje jarig : 't was de…

IJdelheid van de mens Soms zo ziek, doordrongen Toont ons de dood maar ook onszelf Doch, dit toont niet wie we zijn Enkel wat men doet geeft betekenis aan het 'zijn'…

Wat is de enige lichaamsbeweging van ouder mannen beoefenen op het strand? Steeds hun buik intrekken voor mooie dame in bikini.…

Ze hebben de tijd gekaapt en zogenaamd nuttig volgebouwd met hoge torens vol ongein en met zinloos tijdverdrijf, zoals herrie schoppen met bladblazers. Zij sluit de azuurblauwe ogen en het zwarte rondje tussen haar roodgestifte lippen belooft het onbreekbare koord van de liefde. Een Armeens gezin zoekt toevlucht in een kerk en zolang…

Zo dat zich niemand kan verleiden, Door ingebeelde ijd'le hoop, Dat d' afval hem alleen zal mijden, Daar 't al, en alles neder droop.…

Al schrijf je dan over hoop de wisselval is nooit ver weg scherper zand strooiend in holle wandelgangen van ijdele luchtkastelen plots lopen gedachten knarsend vast halen wanhoop binnenboord gooien je leven overhoop toch is opschrijven een soort beginnen door het verwoorden van een gevoel bij het ooit herlezen denk je: dat dacht…

wat is Kerst zonder lover langs muren op plavuizen in stallen schrale tehuizen groene mare takt in tover ijdel bleek onze hoop op een lichtend paradijs vlokkend sneeuw op ijs als Avercamps te koop wij bespreken nu bij wijnen de komst van drie orakels schimmend uit woestijnen zeggen het is niet denkbaar ik geloof niet in mirakels…

wij leven in een pressure-cooker aan de leiband van een virus een koekje van ons eigen deeg bewogen door een judaskus hoop blijkt ijdel opgehouden handen leeg maar hier - langs deze hete kust verzamel ik wat zee mij schenkt van schelpjes slakkenhuis en steen al wat de zee bij vloed mij brengt en wat mij vrede geeft en rust van ieder…

De ijdelheid ligt magnetisch op het aambeeld van zelfreflectie…

De ijdele kwast Denkt haar te kunnen vangen In zijn stilleven…

zij is zó ijdel ze gaat vreemd in de spiegel hij is hetero…

Liefde is ijdel, je wilt graag ieder helpen -- die lief voor je is.…