Leven? Of mischien toch dood
Na jaren gezeik eindelijk onderweg
Zo hard als ik kan, je weet nooit.
Kentekens, koplampen, tranen en tranen
Mijn leven of de achterbank en in de kofferbak
Tanden op elkaar jouw foto in mijn hand en gaan
Mijn helden op radio
Gedachten die dwalen
Tussen jou en thuis
Thuis, koffie en gezellig
Was ik er maar…
op die gebieden betrekking hebbende
schuld die op iemand drukt
klein binnenschip -in het bezit
van een schuine man met
grote, plompe voeten en
schuimachtig speeksel-
bezorgt het vruchtenijs
voor een vallend lichaam
op een uitgestrekte inzinking
onder licht dat van boven invalt
komt men tot besef van
in hoge mate zoete fouten…
wat gebeurt als je kleur
met een moker kapot slaat
wit is schansspringen
wit is een spaceshuttle
laat me aantreffen wat
er voor mij nog niet was
onder de tafel de postduif
van een jonge vorstin
de huid van een telegram
een ansicht uit antarctica
en heel soms het kokos
van een babypiemeltje
-------------------------
uit: 'Inzinkingen…
geef de dagen weer lengte
geef bomen weer blad en wangen een blos
Laat schaatsers verdrinken,
de diepte inzinken
Mijn god....
ik heb het gehad met de kop van Jan Bos
Niets is zo mooi als de dood van een sprinter
daarom zeg ik;
Weg met de winter!…
Haar acties laten zich simpel vertalen
In aandacht voor de golven en signalen
Van bliepjes, groene heuvels, grijze dalen
Haar brein let op kunstmatig ademhalen
Op haar O.K. zal geen patiënt verdrinken
Tenzij - wie weet - haar zenuwen inzinken…
In je kamers huizen heksendromen
slaapdronken duik je op
terwijl ik nachten wakker lig
je ingewanden voel verstenen
in mijn vermoeide lijf
je verhaal broeit onderhuids
laat zich lezen in een glazen bol
waarin vleermuizen luchtledig
schud me wakker
leg je stenen ziel bloot
laat de zon het uur aanwijzen
het is tijd om terug te keren…
1.149
Bezig met laden