Alle inzendingen over kaal OR haar

(haiku) de baby lijkt op mij vond zij hij hield zich stil het kind was ook kaal…

de nacht sluipt voorzichtig naderbij de zon geeft haar nu de ruimte het licht wordt diffuus en dun de bomen worden zwarte dreigende personen ze lijken mij aarzelend te willen grijpen en spreiden hun takken en het besef groeit dat ik moet zien weg te komen de nacht behoort hun…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

moeder geworden kort geknipt en kaal geschoren geniet lucht in groene wei teken steken in donzig kale vacht mekkerend schurken verjaagd jeuk ontspant zo kaal en zuigend herkent het lam zijn kale moe maar net zo kaal geschoren had ik mijn moeder nooit herkend dus is een lam intelligent…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

We liggen in jouw bed, alweer is het verlangen sterker dan wij samen. Het zweet parelt in heet beamen de natheid naast ons naakt zijn neer. En weer is elke ruit beslagen, wentel ik mijzelf in de overdaad die met jouw lichaam samengaat in tijdloos wederzijds behagen. Dan stopt geheel en als bij toverslag heel de wereld, ook mijn hart,…

Poëzie is altijd onvolledig, taal die nooit de waarheid vangt. De ziel geminimaliseerd tot woorden. De dunne koorden waaraan de dichter hangt.…

Het is de weg die tot mij spreekt, in monotonie van witgestreepte morse trekt hij banen in mijn hoofd als eigen stem door velden galmt. Van dat alles herhaling is zonder einde. Reizen zonder bestemming. Bewegen zonder doel. We draaien de klok op maar missen de sleutel…

Ook God ging dood, gelijk een mens en heel zijn leven bleek een leugen. Niet zijns dan was de schepping eigen, maar hij niets dan een vroeger wens. Niets meer dan ooit door mens geschapen, een langzaam vergeten waanidee. En God ging dood, maar zeer tevree, want God had nog een laatste wapen. Hij liet de mensheid voor wat het was, angstig…

Het is de weg die tot mij spreekt, in monotonie van witgestreepte morse trekt hij banen in mijn hoofd als eigen stem door velden galmt. Van dat alles herhaling is zonder einde. Reizen zonder bestemming. Bewegen zonder doel. We draaien de klok op maar hebben geen sleutel, en waarheid woont waar wij net waren.…

Het is zo vreemd dat juist datgene waarvan ik zoveel had verwacht mij zelden maar voldoening bracht alsof verwachten en verlangen te sterk geweest zijn te gespannen 't is altijd minder dan ik dacht heb ik dan steeds te veel verwacht? Nooit kan ik het volmaakte raken, en nooit de droom ten einde maken....…

Kaal is het huis kamers met geroofde wanden geen vloer meer om ons te dragen koud is het grind koel knisperend door mijn handen stenen jaren blijven vragen naar je naam waar is het raam?…

De kale man geeft van verbazing blijk. Hij buigt z'n hoofd en houdt z'n hand erop. Verrukt zegt hij: 'Verrek, je hebt gelijk.'…

De klas is kaal, de paar tekeningen aan de wand zijn stuurs gekleurd met een bevroren hand. Een kluizenaar die wacht op een verschijning, zo staart hij op uit het correctiewerk. Zij zijn de vogels die niet in zijn landstreek horen - dwaalgasten met geesten om de geest te storen.…

De hoge bomen, zwart en bladerloos, Wien grijsgroen mos de ruige stammen dekt, Herdenken, droef, de zoete zomertijd, En schudden zacht de wijze, kale kruin. In de oude toppen klaagt de winterwind. Door ’t huivrend schaarhout vaart een lange zucht, En tillend klapwiekt, als een bruine vlinder, ’t Verdorde blad, dat trouw bleef aan zijn tak.…

‘Dit is’, zegt een man uit Kapelle, ‘zo’n vraag die me weken kan kwellen. Want wat je ook kiest je moet, o wat triest, het hoe dan ook zonder haar stellen…’…

mijn broertje woont al maanden niet meer thuis hij kreeg een mooie en een grote kamer met heel veel beren in een ziekenhuis ze vinden hem het liefst van allemaal ik vind hem stom, want hij wil niet meer spelen hij ligt daar maar op bed, z’n kop is kaal m’n moeder zegt je broertje gaat op reis vanuit de wolken zal hij naar ons zwaaien hij…

Ik hoef nu nimmermeer mijn haar te wassen, Ik leg mijn kam weg, een verouderd wapen, En, zucht elkeen bij zwoel en drukkend weer, Dan is mijn kale kop zo heerlijk koel.…

Kale bomen in de winter, zo troosteloos Daar staan ze keurig in een eindeloze rij Om ze zo te zien maakt mij niet erg blij Het lijkt allemaal zo doods en vruchteloos. En dan denk ik maar, schijn bedriegt Want in de bomen zit nog volop leven Straks worden ze weer met blad omgeven En door de zachte lentewind gewiegd.…

De vijver van het verlaten landgoed ligt eenzaam en donker, streng omgeven door oude, kale bomen, die triest leven onder een grijze, gerafelde hoed. Hun geboetseerde stammen zijn bebloed met verleden, dat zich nòg wil geven aan des adels gestorven bevelen, slechts droevig verzinkt, maar steeds schimmig woedt...…

Kalende knuffels tekenen leed. Het zieke kind ziekt nooit alleen. Koorts klopt in je hoofd, rillend droom je dat je slaapt of sliep je toch, -zuster, blijf, mijn buik doet zo raar- dan draait de kamer, een golf warme brij schuimt over mijn jas, wangen wisselen van kleur, het is voorbij. Pendelend tussen de kruisjes van de kuurkalender…

De kale takken kijken triest naar hun blaadjes  die gevallen zijn…

kale bomen die nu even de tijd van het jaar bepalen zoals ook wij ons eens door de kleur grijs of zelfs helemaal zonder laten achterhalen ach konden wij maar net even als zij ons ieder jaar schijnbaar eindeloos opnieuw bezinnen fouten herstellen en opnieuw beginnen helaas dit is slechts hen de meest zuivere van ziel op deze…

Kannibaal eet vinger kaal daar komt hij voor de kannibaal een vinger dan de hele hand lijkt normaal in dit land zelfs armen vreet ze kaal regerings moraal…

de kale stam een dode twijg een verstoten zwarte vogel kijk en zie hoe het onvervalst mooi is de kale stam een dode twijg de verstoten zwarte vogel…

het stalen roofdier nadert klokvast zijn schreeuw wordt opgelost in een ontspoorde gigue ik hoor een requiem in het achteloze fluitsignaal…

Er is weer kilometers dauw getrapt. En dat was nodig om goed warm te blijven. Geen verder nieuws waarover ik kan schrijven. Zo’n doordeweekse zondag? Nooit gesnapt. Geen snelsonnet dat actueel is, want ik haal mijn nieuws bij voorkeur uit de krant.…

Altijd denken aan morgen Tussendoor, denken aan wat is geweest – zorgen, zorgen Druk maken om wat je vergat Altijd net-niet en goed: nooit niet De kleur van nu is nooit van morgen Rondom het huilen, verdriet soms glimlach – zorgen, zorgen Laat ik nu duidelijk zijn, vooral Dan rest daar nog een flink streven Duidelijk helder en nogal Gooi…