Alle inzendingen over kastanje OR boom OR kruin

Dat is geluk in de zon een parasol daaronder lig je en kus je o wat is zij mooi en slank en blond ik wou dat ik er ook van dromen kon in de zon een parasol daaronder lig ik en kus je o wat ben je mooi en slank kastanje o ja het mag wat mij betreft gerust ook in plaats van van blond kastanje…

de oude kastanje raakt steeds meer vermolmd nóg waakt hij over huis en hof met breed gespreide armen naast hem in de houtwal groeit een zoon voorspoedig in het voorjaar tooien beide zich met witte kaarsen ik hoor zijn langzaam sterven nóg staat hij ferm en fier…

Stokoude kastanje vol zwellende knoppen boven de muur…

in het oosten kipt de zon de koele nacht over de muur klimt in de ladder van de bomen strooit bladgoud in de kruinen het is windstil de vogels mediteren er is nu sprake van migreren…

Zo mooi Zo rond Zo glimmend Zo puik Je ruwe bolster Je prikkelige schaal Daaruit Een pracht Een praal Dieprood Weerspiegelt De kracht Van een zaad Ooit word je Een boom Die jaren oud Zo sterk Zo groot Groeit Tot bloei Van ruwe bolsters Met kastanjes In schaal Ze vallen Breken open Tot een nieuw Verhaal Oh kastanje De mooiste…

Nog is mijn kruin van herfst is het laatste blad niet naast m'n stam gevallen Mijn figuur krijgt dan dat zotte, malle de scherts van winter Een kaalheid...…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

zo moet een boom zich voelen op weg naar de lente sappen die opwaarts stromen tot ze zonlicht vangen in zijn kruin nieuwe warmte ontluikend in een blad dat de kracht van deinen en ruisen onder de nerven krijgt…

de maan speelt oog door een boom schikt een aura rond de kruin waardoor de hemel enkel nacht uitbeeldt dat is het natuurlijk ook nacht en een oog en geen uil die nog huilen wil voor dageraad…

herfstig kleuren bomen de zomer toe tussen druppels regen en schuchter zonlicht schitteren roodbruine kruinen in de benevelde lucht een schilderij om nooit op uitgekeken te raken…

onverschillig de bomen doch de eerste vallende eikels maken het verschil in een aflopend seizoen 'alles wat valt' heeft zijn tijd gehad mompel ik zacht herfst zucht als een kille afmaker door de kruinen van de bomen regenval maakt met gevoel voor drama het plaatje compleet voor een foto in zwart/wit…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

De zon zakt in de kruinen van de bomen en alles wat niet meer zou gebeuren.…

Het gebouw trilt van de verhalen het kreunt het wordt gestut door bomen kruinen buigen behoedzaam over het dak uit alle ramen vragen kinderhanden hun namen op. Voorbijstromend water draagt murmelend hun lot.…

De wind waait over het land bomen buigen in overgave hun kruinen onder donkere wolken staat het riet langs de sloot te wuiven de wind zweeft verder over zee en draagt de wolkenmassa met zich mee.…

En bij het vallen van de avond neerstrijken in een rij bomen om daar de nacht door te brengen. Uit de kruinen klatert hun kakofonie.…

alles wat natuur is in dit land wordt kastanje bruin behalve bij de buren zo mooi hoe baby bruin kan zijn uit de kunst in pampers heeft de toekomst…

Ontdekt u in 't bos een cementbast Met plastic takken en een stalen kruin Hij groeit niet, valt niet uit en wordt niet bruin Dan staat u naast een omgeklede zendmast U hoeft 't van Irene niet te leren Ook u kunt met een boom communiceren!…

Er is al herfst in de lucht er is al herfst in de kruin van bomen Er is wind uit het westen er is regen als zijn compagnon Nog is er een nazomerboom,schuilplaats voor het grazend vee koe of paard Nog even...en ik zit bij de open haard hoor het knappen van haar takken.…

nog in schaduwdromen klimt bewogen schijn zich vederlicht omhoog langs bomen laat de kruinen in maagdelijk witte sluiers schoonheid prijken veel te mooi om te blijven wanneer leven zich in uitgesproken grijs zal opengooien…

Boven het steekspel van hun blikken toonden de kruinen van de bomen stervend steeds weer nieuwe kleuren zonder naam een milde wind trok bij hun eerste stemverheffing ruisend nog wat verder aan -het was herfst op het scherpst van de snede.…

de wind vlijt zich smijdig om de boom en streelt liefkozend de stam de groene kruin wiegt met zichtbaar welbehagen de bladeren groeten wuivend zo doen ook wij mijn lief in alle jaren die wij nog samen mogen zijn…

sjofar bij de tempel Hier wordt Gods woord vervuld Kom, neem van hier de weg nu oostwaarts Richting de Dode Zee Langs Jericho daar in de verte Dalen we af daarheen Jeruzalem, oh stad van goud De stad die God herstelt en bouwt Ik zal jou nooit, nee, nooit vergeten Jij bent van mij Yerushalayim shel zahav Veshel nechoshet veshel or…

mijn lasten zal ik afleggen aan de andere kant van de rivier, weg van de stad zal ik kijken, mijn blik gericht op de bomen, bomen met kruinen die van winters weten Geef deze pelgrim een beker wijn en streel hem minzaam door zijn dunne haren, luister welwillend naar zijn bede op deze oever wil hij sterven deze nacht.…

Veel bloemen bloeiden in mijn stille tuin; de zoele Meiwind wiegde kruin tot kruin vol tere bloesems, fris als lentedromen. Ik had u niet gevraagd: gij zijt gekomen, Muze der smarten, in mijn stille tuin; daar bogen levenloos nu twijg en kruin, en bloem en bald verschroeide op plant en bomen.…

Veel bloemen bloeiden in mijn stille tuin; de zoele meiwind wiegde kruin tot kruin vol tere bloesems, fris als lentedromen. Ik had u niet gevraagd: gij zijt gekomen, Muze der smarten, in mijn stille tuin; daar bogen levenloos nu twijg en kruin, en bloem en bald verschroeide op plant en bomen.…

De letters in m'n hoofd vlechten zich - twijgen aan een boom tot manden vol met woorden in felle kleuren - rood en bruin zo ook de blaren in de toppen van een kruin ze dwarrelen naar beneden in zinnen vol verhaal en leven…

Bomen met roos: uit hun kruin vallen duiven als Noach seniel met de broodzak gaat wuiven. ---------------------------------------- uit: 'Gedichten 1962-1992', 1993.…