Alle inzendingen over kerkhof OR dicht OR drempel

voordat je een voet op het dak van de wereld zet laten monsters je zien dat ijs en sneeuw zich met rasse schreden uit de opgewarmde voeten maken een drempel is hier de plaats om niet verder te gaan…

La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant l'aurore d'or. Quelques jours après le facteur local la livrait les fleurs les plus passionantes de la ville: un bouquet de mille tulipes roses, rousses et rouges avec une carte neuve d'importance d'Antoine: "Ma réponse, c'est ta lettre douce, je t'aime."…

priemende dolk in je hartstreek Op de terugweg naar Londen bleef je kordaat en gecontroleerd je koers gaan terwijl je samen met een doordauwrussin en een aanhaakengelse de kopgroep vormde De Big Ben hamerde in je sportzetel en queen Elizabeth knielde voor haar bed tijdens haar middagdutje moge de beste winnen no mather if she is English or…

liefst Verdringen wij Wijnaldum Memphis Malen De Pay De Roon De Ligt De Boer De Jong De Vrij Oranje's roemloos falen Ongekende averij Er viel geen winst te halen Opnieuw waren de Tsjechen Veel stugger en veel slimmer Veel snuggerder en beter Maar hadden door roodLigt Ietsje meer geluk dan wij So goodbye Frank Good luck in China Or…

Dat is de definitieve afsluitende fase van het 'polderen' welke elke gat dicht en mocht het toch even gaan lekken gedicht wordt met: "zand(zakken) erover"!…

geloken kind dat zich in jou bevindt waar angst jou aldoor zocht en jij telkens weer over de doodse drempel viel, omdat, omdat, de dageraad jou zelden teder was gezind…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Hij wil dwars door het stenen huis, hij volhardt in zijn heimwee, zwijgend, laat zich met geen klem van drempels overreden. En als wij in het donker de deur dicht- slaan brengt hij geen klacht uit, geeft geen kik. Pas maanden later vindt men tussen deur en drempel, geplet, gedroogd, zijn bijna gewichtloos, haast onstoffelijk omhulsel.…

Door zand omgeven Kerkhof van woestijnrozen Een vredige rust…

Als op het kerkhof de doden konden praten zou stílte leven…

Hij liegt en bedriegt zonder blozen, zijn waarheid ligt op het kerkhof…

treurende wolken benevelen grijs de zon de dag playbackt de avond ingekerfde stenen rij aan rij uiten gedateerd het verlaten half vergane bloemen rotten boven lijken diep begraven stil knerpt het grind schuifelend de dood aanvaardend.…

zie verstoord niemandsland en sterf de duizend doden rust werd hier geacht, want menig troost geboden 't respect bruut verkracht in onherstelbaar aanblik deze doden wreed veracht maakt verdriet dubbeldik op hemelse gang van rouw werd herinnering gezoet zerken nu ontzield en grauw overspoeld door zondvloed welk hart kan dit verkrijgen…

Zij liggen rij aan rij de grijze zerken, Omwonden met een band van dorrend lover; Gevangen in des winters doffe tover Slapen de wilgen en de bleke berken. En op de koude wind is het als stoof er Hij mij voorbij met zijn getakte vlerken, En zoekend waart hij om die droeve merken, Tellend hun tal, de strenge Levens-rover. De dode blaren stuiven…

Vandaag was ik weer even bij je Even weer heel dicht bij jou. Om te vertellen dat ik je miste en dat ik vaak komen zou. De bloemen waren aan 't verwelken De paden nat, de bomen fris. Toen ik vanmorgen bij je wegging Besefte ik wat liefde is.…

Om 't grauw-rood dak en de oude torentronk Der kerk vlotte de vroege nacht, - veraf Ging 'n boerenpaard, waarvan de holle draf Dof tegen 't bleek-geworden muurtje klonk; De stenen bisschop boog zijn kromme staf Zeegnend - bij 'n scheef-gezakte Christus wonk Nu en dan een schemerend blad, dat zonk - En zachtjes vluchtte naar 'n vervallen…

Het stormt in de schaduwrijke nacht ik bezoek een joods kerkhof; sterren en stenen dit is mijn droomachtige dronken wat dan ook werkelijkheid en ik denk: te weinig plaats voor zoveel joden ook al zijn ze dood ------------------------------- uit: 'Passionate' jrg. 6, 1999…

Een herfstdag tegen Allerzielen, het was niet anders dan het was de zon, de bladeren die vielen, het hek, de zerken en het gras. Ik had een tijdje rondgezworven voor ik haar graf gevonden had, want er wordt toch nog meer gestorven dan je zou denken in zo'n stad. En half beschaamd en half bewogen - je ziet jezelf een beetje staan - heb…

27-01-2011 Kerkhof, Ik loop hierlangs de graven, Het is hier heerlijk stil, Hier stelt niemand moeilijke vragen. Hier kan ik dromen van wat ik wil. Op deze plek ben ik alleen, Denk wat wil ik met mijn leven, Waar gaat het leven met mij heen. Waar moet ik weer naar streven.…

Kerkhof Een plaats van, stilte rust Verlangen Liefde Uitademen Geschiedenis Droefheid Vreugde Tranen Verleden Spijt Schaamte Eerlijkheid Nadenken Wensen Huilen En voor al die dingen, Waar het nu te laat voor is.…

Tussen kettingen verroest van de jaren liggen verhalen begraven dood heeft hun de mond gesnoerd onder bemoste zerken wordt geen woord nog gehoord Tussen ontblote bomen hangt laat novemberlicht in vergulde scherven.…

Daar leven zij, voorzichtig lopen, tussen Dahlia's en stenen het is er doodstil op een enkele snik na en bezoek tweewekelijks bij de een maandelijks bij de ander of soms helemaal geen.…

En in het strijklicht van de avond waait vreemde stilte aan over de graven tijd heeft hen ooit gedragen verdriet het slijt maar leegte is een ding dat voor altijd achter blijft.…

de ligusterhaag kort geknipt de populieren op een rij de doden zij aan zij de ijzeren ingangspoort het loodzware hek aan kettingen vastgelegd de brede hoofdingang de oude zerken gerestaureerd Of verlaten en verweerd de kapel gewijd aan Jezus lijden achter een gesloten traliehek zijn bloemen voor het kruis gezet het gazon dor en…

poëzie is op sterven na dood laatste woorden sleept zij omzichtig uit de trouw van haar strofen perst het voedsel naar boven kruimelt letters in verzen meandert langs uitgevreten paden komt tot stilstand op het kerkhof waar nog toekomstdromen werden geschreven in het laatste inlevingsvermogen…

Wij denken allemaal in dit treurige papegaaienland op het kerkhof van Penibel en het begint aan de buitenkant niet van binnenuit want daar huist het geweten we weten het, er is niet veel te doen op het kerkhof van Penibel maar misschien kunnen we gaan vissen en een bioloog aan de haak slaan doorgaan met ontleden van samenhang…

zijn iemand die de deur dicht kan doen…

aan het einde van dit jaar de deur nog dicht, maar aan de drempel likt reeds licht een tochtgat waar de sleutel knarst want er is hoop en nieuwe wind het Kerstkind ligt alweer begraven in de oude doos morgen naakt de tijd, op weg naar verder en de weidsheid van een toekomst op papier mijn huldedronk is droog bevroren op mijn lippentaal…

krijsende kraaien schreeuwen boven 't kerkhof ook hun verdriet uit.…