Alle inzendingen over koelie

In ritmen zoeken beiden de verlichting Van de onbewegelijk te zware last: De koelie viel, die stilstaand dit gewicht ving, En gek werd men van woorden stilstaand vast.…

niet schijnen Als een meeuw in de mist te ontkomen Aan de Hollandse pot waarvan werd geijsd Verlangend naar klamboe en baboe en rijst Op een cruiseschip naar Java te stomen Het was toentertijd een bekend gegeven Dat goede in Nederland opgeleiden Wat aanzien wachtte en enig gewicht En keerde men weer dan was men verheven Dus meer dan koelie…

En dat terwijl hij het lied heeft gemaakt Dat ieder, van keizer tot koelie, kent. ‘'t Altijd durend leed’ is beroemd geraakt, Maar ik ben doodarm en bijna aan mijn end. Ja, alles had ik weggegeven, Wat mij eigen was kwam in anders bezit. Ik had niets meer om van te leven: Een afgesneden, verworpen lid.…