het is mijn gewoonte allang
niet meer
zitten op terras van café de zwart
ik word zo ontzettend moe
van al die toeren en verhalen
edoch gister was het raak
en daar ging die weer
een dame met een klein hondje
- yorkshire terriër - ging
voor jaren de gevangenis in
voor ik haar na drie bakken koffie
er weer uit haalde
niet dat ze lang genoeg…
ogen wankelen richting ingang
waar hij luidruchtig binnenlalt
hand op het hart
staat daar de bard
het leed zal onverdraaglijk zijn
haar haren hemelblauw zegt hij
de wimpers fris en groen, wenkbrauwen
geepileerd en oksels onverveerd geschoren
heel de kroeg spitst nu de oren
maar ik ben bang, zijn adem stokt
dat zij wanneer het even waait…