Alle inzendingen over kwetsen OR krater

Waarom kwetsen of iemand pesten wat heeft het voor zin het is eigenlijk heel min waarom kleineren omdat ze wat mankeren dragen ze een bril wat is het verschil laat ieder in zijn eigen waarde dan zou het stuk gezelliger zijn op deze aarde.…

Nu ik kwaad ben wil ik zout in je wonden slaan, je kwetsen, je liefde wegketsen, vermorzelen, vertrappelen, vermoorden, dan wil ik de pijn die ik voel naar jou smijten. Alleen komt het nooit zover. Enkel de elegante aanloop.…

Ik kan mijn diepste gevoel niet uiten omdat ik je dan toch kwetsen zou, dus verstik ik in al mijn liefde die ik niet geven kan aan jou.…

Ieder mens heeft goede kanten niemand is alleen maar slecht Hij die schrijft om enkel kwetsen -niemand is daar van gediend- mijn pen zal altijd met hem strijden Maar hij die “goed” ziet in de mensen weet mij steeds op zijn pad als Vriend.…

Inderdaad, die zon zei zij en zachtjes wapperend verliet zij het plein Die zon, die op dagen als deze haar stralen dempte Als eerbetoon aan – Een ver verlaten vader die ook zonder woorden zijn kind kon kwetsen Men trekt zich heel wat aan zonder die zonnestralen…

Hoe heeft men Pim toch zó diep kunnen kwetsen? Het was een Telegraaf- en Volkskrant-hetze en ook de VVD heeft lopen stoken. Straks wreekt hij met een eigen lijst zijn schande en legt de vrije media aan banden.…

er stokt iets in mij men ging te ver en zo kwam er een eind aan het verdragen in veel kan men berusten maar men moest en zou hem kwetsen week maken... en zo ging het dan ook er moest bittere pijn worden geleden een pijn die hij niet kon weerstaan straffeloos beschadigen zonder een enkele sanctie…

Wanneer ik in de spiegel kijk, Dan staar ik in een aangezicht Dat mij nog nauwelijks herkent: Een maanlandschap Met kraters en ravijnen Die ik nooit eerder had gezien. Nee, dit is geen gezicht En hier moet dringend wat gebeuren: Dus ga Ik nog vandaag Een nieuwe spiegel kopen.…

Kraters groeien naar de hemel waar het eeuwige blauw zich vult met een slagveld van verhalen.…

Ieder mag zijn mening zeggen Maar doe het als een diplomaat eerst denken en dan zeggen Niet kwetsen! En wil je dat persé wél doen Doe het dan als je er volledig achterstaat...…

geduldig drijf ik woorden tot een zin en voel mij daarna schuldig en te min omdat de woorden scherper dan bedoeld pijnlijk kwetsend werden gevoeld door haar die ik nooit kwetsen mag omdat zij ooit in mij degene zag die zij volledig kon vertrouwen…

Daar kan hij heel wat minder mensen kwetsen en ongehinderd in de ruimte zwetsen.…

Je hoeft mensen niet te kwetsen, je hoeft mensen niet op de ziel te trappen, maar je hoeft mensen ook niet over je te laten lopen, echter: wanneer je zegt, dat iets je raakt, wanneer je oppert, ik wil dit niet, kijk dan uit wanneer je dat doet, want voor je ’t weet, wordt je gedelete!…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Er is een kleinigheidje misgegaan: de Beagle stortte zomaar in een krater en zo bezorgt een hond ons dus een kater want hij ging niet naar Mars, maar naar de maan. Marsmissies zijn door missers zeer berucht zodat men vaak: “Mars drives us Nuts !” verzucht.…

Elke krater door één reuzenstap gemaakt maakt stinkende wonden en verandert geluk in haat, verterend het voelen het verlangend bedoelen vernietigend elk teder woord er is niets dat dan nog baat... Oorlog is slechts zelfverraad!…

Bang om me Aan je te binden Bang om je Weer los te Laten als jouw Tijd gekomen is - Leegte die Een krater In mijn leven Sloeg toen Jij er opeens Niet meer was papa En jij als vader Nooit de man in je Je eigen zoon kon zien…

Ik zwijg erover Om het je niet aan te doen, Mij opnieuw te moeten kwetsen. Om onze vriendschap niet te verwonden. Geen kant kan ik nog op En ik zou je willen smeken: Hou van me! Maar dat doe je al.…

Om anderen niet te kwetsen, maakt ik keuzes, laat anderen kletsen. Om anderen te ontzien, zeg ik dingen die ik niet meen misschien. Goed bedoelt maar ten kost van mezelf, Want wat ik echt wil dat uit ik niet, Ik maak keuzes zodat een ander geniet.…

Soms kan je beter zwijgen omdat vaak onbedoeld woorden kunnen kwetsen. Soms laat ik mijn woorden toch horen om in die ander haar of zijn ogen te kijken zodat ze zien wat ik bedoel.…

onder een korst van aangepastheid wemelen de wanen ongehoorde stemmen geven tegenstrijdige bevelen in een onderhuidse hel van onbenoemde angsten heerst de zwarte chaos uit de krater van de hersenpan erupteert de gloeiend hete woordenbrij gestolde hersenspinsels: het gedicht…

De stilte sloeg als een knal een diepe geluidloze krater. Rood gekleurde granaatschreven picassoën de grond. Een laatste zucht van leven wandelt dodelijk de vrede in. Onbekende witte kruisen kreunen als bezegelend teken DE WERELDSE RUST...!…

wanneer opnieuw een mens je verlaat en stilte je bedekt dan is het alsof de zon nooit meer zal schijnen de eenzaamheid een krater slaat dat gat zal nooit meer sluiten de pijn niet meer verdwijnen en het gemis vreet zich een weg door de paden van herinnering naar buiten en ik huil…

Zo stil in het hoofd, zo stil, zodat ik altijd wat hoor, die verstomde geluiden kwetsen mijn gevoelig oor, de witte vlekken van mijn geestesoog, rust is wat ik zoek, overmand, verlamd, doe ik dingen die om een antwoord vragen, ik antwoord niet, de wijsheid laat zich in de stilte dragen.…

Krater van de crash, omgevormd tot een stil ven. Verzacht het de dood?…

zware woorden woorden als zwaarden die hakken en houwen scherpe woorden die kwetsen lieve woorden om je zin te krijgen dreigende woorden om bang te maken verklarende woorden niet altijd te geloven woorden die wegen als lood levenslang meegaan als tattoo op je ziel…

Ontelbare sterren brengen van verre kometen met passie in hun staart, hemelbrengers van inspiratie en creatie lichtmakende taal tot in de kraters van mijn hart.…

vergeet de dalen en kraters die zijn gebrand in je kern gekerft tot diep in de lijnen van jouw krijsend bestaan leef naar paarse hoogtes als de laatste minuten van lachen en tranen vier je ademen met het stromen van de wind vraag de zee te zingen tot de morgen komt…

met rommelende onderbuiken draaien wij ondersteboven In de maalstroom en terug verstrikt in het web van het zielloze zijn de altijd hongerende onrust schreeuwt naar alle moeders maar de borsten van de moeders zijn allang opgedroogd in de zo ontstane kraters verschuilt zich de valse slang vluchten kan niet meer en er is geen weg terug…