Alle inzendingen over leeghalen OR vuilnis OR steden

Het wordt steeds een stukje warmer. Steeds meer mensen zitten buiten. De heerlijke warme zonnestralen bedekken mijn gezicht. De mensen worden vrolijker. De natuur is wonderschoon. De lente is nu bijna voorbij En dan is het eindelijk zomer.…

Ik zou een rondedansje moeten maken Cirkels trekken in het zand Het einde is het begin steeds weer opnieuw en steeds weer huilend van het lachen…

Rommel uit huizen mag zich ontmoeten in hoekig, ruikend duister onder de straat, zendt naar de buitenwereld wijze raad: "Hier klinke het aangename moeten: Laat het geschuif van de klep blij groeten wanneer de mond van ijzer open gaat, die niet wil dat er vuilnis naast hem staat, anders komen kleine speurders wroeten."…

De vuilnis op straat en de deuren op slot ... Terwijl mijn lippen mijn hart de tong afbijten lig ik in het gras van mijn bed te soezen en denk aan jou en denk: het wordt tijd voor een prachtig gedicht.…

Bakken vol rotzooi en gebruikte spullen gaan met het vuilnis mee. Wat ligt mij te wachten als ik de laatste doos met leven open? Een porseleinen popje met armetierige beentjes, gebroken armpjes. Haar bruine ogen zo beschadigd, dat ze niet eens meer mag huilen. Alleen de vuurrood gestifte lipjes nog intact.…

toch zoals verwacht misschien vandaag zal zijn en jij gewoon weer jij en wij een droom van gisteren met de muren vol gehangen donkere rechthoekjes daar waar eens jouw foto hing de mijne er nog aangescheurd de tijd nog niet gebeurd de afwas na de afdroog wij minnen morgen niet wat vandaag ontgonnen kan het is aan jou, mijn lief het vuilnis…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Steeds als de leegte mij bezet, verdeelt, draag ik mijn lichaam ijlings naar de zee; zij neemt mijn armen en mijn benen mee en laat mij drijven op een hand die streelt, en laat mij vonken slaan van lieverlee en haar bewonen als een spiegelbeeld. ------------------------------------------------- uit: 'Sirene en andere gedichten', 1982.…

Je bent er al zo'n tijd niet meer En toch verschijn je telkens weer, Als iemand even aan je denkt Of je een moment aandacht schenkt. Niemand zal je ooit vergeten We hielden veel te veel van jou. We zullen altijd weten, Dat jij ons nooit vergeten wou...…

steeds meer woorden kleuren zwart geleden verdriet tot klatergoud in zilver gedroomde nachten dagen openen en dichten…

Ik open mijn ogen Denk: Nee, het is er nog steeds!…

Het wachten en de druppels zijn gesponnen in het grijze moedeloze licht waar ik kijk met verloren ogen en weet dat jij naar mij kijkt waar ik niet kan zijn en waar jij samen met mij zoekt naar gedachten die het einde van de regen op het begin van mijn verhalen laat lijken.…

ik kan het nog steeds niet geloven hoe snel jij uit ons leven verdween ik kan het nog steeds niet geloven waarom ging jij zo snel heen ik kan het nog steeds niet begrijpen dat jij niet meer in ons midden kan zijn ik kan het nog steeds niet begrijpen en dat doet mij het meeste pijn ik kan het nog steeds niet geloven dat ik je stem nooit…

Een traan voor onze vriendschap die zo liefdevol begon Een traan die prachtig schittert in de laatste najaarszon Niet wetend hoe 't lopen zou heb ik 'm opgespaard Nu ligt hij als een parel op een ongestuurde kaart Die traan die spreekt, die traan geeft moed, die traan die is oprecht Die traan vertaalt mijn hart en uit dat ik voor je…

De tijd is haar verhaal van dromen die haar laten ontwaken waar ze vergeet wat ze is geworden toen de liefde haar niets meer vroeg en slechts de stilte haar metgezel wou zijn.…

En zelfs bij het teleshoppen of gaten in mijn deuren stoppen, denk ik steeds aan jou.…

Nog steeds in de hete lucht van de Filippijnen, een beetje gewend aan de smaak van de rijst en de kruiden, maar niet aan de geuren van de vis en aan de luchtvervuiling in Manilla. Zo blij dat ik over enkele dagen weer duizenden kilometers weg kan van hier.…

jij bent nog steeds in mijn hart maar jij laat mij niet los en ik weet niet meer, maar jij blijft toch altijd bij mij hoe ik alles wend of keer jij blijft bij mij als een stukje van mijzelf ben jij van mij en ik laat jou toch nooit meer gaan ook al ben je van mij weg en ziet niemand jou meer ik hou van je...…

Achtergelaten met verlaten woorden. Zeggen wat ik niet kan zien. Weten dat de avond niets vraagt. En beseffen dat jouw droom mij niets vergeven zal.…

Ik stamel jouw woorden maar voel me berooid want toch steeds keren zich onze ruggen als wij weer de volgende afspraak pluggen.…

Ik stamel jouw woorden maar voel me berooid want toch steeds keren zich onze ruggen als wij weer de volgende afspraak pluggen.…

Alle indrukken van ieder zintuig sinds mijn vormloos besef schuldbewust ontwaakte in jouw buik de kakofonie van onderliggende boodschappen in alle woorden sindsdien tot mij gericht alsook in de veelzeggendheid van zwijgen het knagende besef van alle onbedoelde gevolgen van alle handelingen die ik in onwetendheid verrichtte de worm…

Steeds meer vragen rijzen Steeds meer twijfels ontstaan Hoelang, hoe vaak Kan ik dit nog aan Iedere keer weer opnieuw die pijn en het verdriet Velen merken of zien het niet Maar elke keer verlies ik iets Iets van mij, iets van jou Hoeveel kan ik nog verliezen Totdat ik door moet Zonder degene van wie ik hou…

Het tuinpad vegen: blaadjes verdwijnen; nog meer komen er weer bij.…

Mocht je weggaan, en je sterrenhemel wordt donker herinner dan mijn gedicht dan zal ik er steeds zijn in zuiver licht.…

Ik word wakker: de hersenen deden het, blijkbaar, nog steeds... Alles functioneerde: mijn geheugen, gezichtsblik nadenken en voelen. Het lichaam stuwde bloed, dwars door alle organen. Ik had de geest nog niet gegeven... God hield me, al die tijd innig bezorgd in leven. God mijn vader. Bij gebrek aan een menselijke zorgzame vader.…

Nog steeds zijn we samen, zwervend door onze jaren. Met mijn neus in je haren. Met mijn armen om je heen.…

Telkens wanneer ik jou zie zitten of staan, volgt een zacht gevoel te weten: dat je me altijd ter zijde zult staan, net als ik bij jou!…

sluimert oude zomer bladrood grauwt daarna doorborduurt de narcis kil krokust jonge lente er trekt een voorhang op boven vluchtende ruïnes ver uit krijsend hete bergen slijkland zompt verdriet naar het westers paradijs somma knijpt een oogje toe ruilen lokt de satan zijn glimlach zegt genoeg…

herken je me nog ik was die sukkel die als hij je zag van oor tot oor gloeide ik was die sukkel die niet besefte dat jij slechts met mij stoeide die sukkel herken je hem nog ik denk het niet die zelfs dacht dat hij het was die het verknoeide maar niet ik jou maar jij deed mij verdriet die niets in de gaten had ik ben die…