Alle inzendingen over nachtwolken

uit de band springt de hoge wolk in het land zingt het gewone volk in het ijs blinkt de zon die aan de hemel staat in de dag klinkt de nacht die komen gaat uit grijs groeit lichtend blauw uit ijs bloeit het licht van de kou in blauw broeit de kleur van de nacht in de nacht vloeit de dag die wacht…

ik schaduw droevig langs bergen alleen sluimer in de mist dwaal rond mijn geheimen dragend gewond, mijn hartzeer zwaar als steen nachtwolken varen van de hemel heen waar het enkel stil is mijn ziel vliegt uit waadt in eenzaamheid door een wolkenmeer verslonden versmolten in het blauw weent de aarde mij in herinnering…

Grenzeloos versierd als zijde zacht door het ruim is de nacht verlicht als in duizend en één nacht met uitzicht op de zomer.…

traag schrijden luwte en schemer betreden zienderogen vroeger dan laat dieper dan donker een verte verdwijnt de avond ontvouwt vormt nachtwolken op gedempte toon in het laatste schijnsel gloeit een bergtop na het glas leeggedronken dagelijks brood gegeten een omsingelde maaltijd borden onder de kraan geheimen en beloften betranen…

uitstrekt over velden, in moerassen steden vol geruis van gezichten sluitingstijden van ontrookte kroegen denk aan de themadagen competentie- en loopbaanontwikkeling monden vol, tandenknarsend hoe vragen zich ontwijken liefdes verliezen uit zicht de stroming in de rivier, almaar op het grensvlak van water en steen van lichaam en nachtwolk…

De wolf huilt bij de maan zoals haar stem weergalmt de lichtende nachtwolken belichten haar schoonheid de achtergrond is haar schaduwkant als de nacht. Ieder woord komt als een vonk door mijn pupil haar spierkracht en sierlijke beweging betoveren mij als haar giftand zichtbaar wordt wanneer zij lacht.…

Als een nachtwolk hoog op ’t bloed der zon ligt, Blijft zij over ’t doek, smalblank op breed rood.…

Nachtwolken vluchten zwijgzaam. Een koude ochtend-adem zeilt binnen door de ramen en al spinnend rijpt de dageraad. In het traag ontwaken hoor ik de stilte achter mijn stem en overstijg de roes van mijn dromen.…

lichtblauwe horizon in de verte, het al zo wankele zelfbeeld mijn noordpoolster hij dreef voorbij de liefdevolle maan zeevaartkundig mee in zee gedachten gaan je eeuwen missen weggekwijnd, verdoken grauw in het diepste zilvergrijze emotioneel bevrijdden wie ons behaagde weifelend trouw vervloog tijd als bij schemering vaak lichtende nachtwolken…

In de zwarte nacht is een mens aangetreden, de zwarte nachtwolken vlogen, de zwarte loofstammen bogen, de wind ging zwaar in zwarte rouwkleden. 't Gezicht was zo bleek in 't zwarte haar, de handen wrongen, de mond borg misbaar, de nek was zwart een hel was 't hart, van daar kwam het zwarte en worgde haar.…