Alle inzendingen over nevel mij in r

meebewegen buiten grenzen om uit te kunnen breken, de nacht toe te laten langer te blijven stijgen in het ruisend laaien van het leven het samengaan, zielsvol met ogen, één en al eenvoud om te vergroten terug te keren naar niets anders dan dit verhaal van liefde waarin jij en ik begonnen in ieder wederwoord en uit onszelf ”lief, nevel…

Nevel. Zeg nu niets. Veel is verzwegen. Weinig is veel. Amper beweegt het woord amper in de wind die nergens is. Zeg nu niets. Veeg niets uit. In hetzelfde vlak van de avond. Waartegen nauwelijks en nergens. ------------------------------------------------------------ Uit 'het museum van de zomer' (1974) van R. Jooris (1937)…

Daar waar het kind Zijn moer verbrandt In het late licht Waar rook zich Mengt met levenslicht Verdriet door nevel Onttrokken aan het zicht Louter leegte zwanger Van geluk Mijn Avondland Herinnering aan het Roswinkelerveen, 1963 * r. 2 'moer'is de dichterlijke vertaling voor 'veen'…

Als de rap  r rapt dat de trap r trapt omdat de fiets r fietst Of als de dicht r dicht dat de rook r rookt omdat de waterkook r kookt Maar ook als de krijg r hijgt Dat de kijk r kijkt Naar wat de hijg r krijgt Vind ik het goed g g rapt Maar al de denk r denkt dat het spook r spookt Is ‘íe  r in g t rapt Omdat alleen de spook…

als zij ‘r niet meer is zou ik me van geen raad weten zou ik verloren zijn maar voor ‘t zover is zullen we mosselen eten en zal ik ‘r troosten in ‘r pijn voor 't onrecht dat ‘r is aangedaan door de jongens uit ‘r klas die ‘r aan ‘r haren trokken die ‘r geniepig alleen lieten gaan en zonder ‘r afspraken in ‘t gras langs de IJssel…

Geen geluid klonk 'r Geen gebouw stond 'r Geen lichtje flonk 'r Alleen jij en ik Samen In het donker…

zwarte aarde, elektriciteit loopt eenzaam door de lucht langs bomen en velden naar de hoeven de huisjes de keetwagens in het gehucht, herfstig in de nevel wachten er de W E R K E N op de ochtend vol kilte, gemompel het stalen gerucht.…

Het wachten op d'r herkomst viel 'r zwaar. Ze bleef maar weg. D'r hart was haast gebroken. - Geen taal of teken. O, wat had ze 'r lief! 't Was zomer, toen-ze afscheid had genomen. Ze vroeg zich af, wanneer ze weer zou komen en van het wachten werd ze depressief.…

De bleke nevels omhullen de waterlijn grijsgrauw ademend…

In nevelen gehuld, het landschap, elke stap die ik zet verdwijnt weer, waar ik was zie je mij niet meer, bang voor één enkele misstap. Langzaam vorderen, meer kan ik niet, geen herkenbaar punt om me heen, angst omsluit mij van kop tot teen, niemand die mijn worging ziet. Het einde lijkt plots heel nabij, de strijd bijna gestreden.…

Wie was het die ik daar tegen kwam een lichaam zwevend betrad mijn pad akkoorden die ik nog nimmer hoorde beroerde mijn gepijnigd hart Mijn armen omsloten een omhulsel ik voelde de zachtheid van het bestaan tedere handen streelden mijn wangen glimlachend ben ik meegegaan…

Tussen de nevels verscholen donkere schaduwen. Die als de nevel weer verdwijnt herrijzen als grote reuzen. Bergen die reiken naar de sterren en maan.…

Nevel en mist mysterieus gezicht langzaam zweeft het boven de aarde als een zeepbel spat het uiteen het blijft een wonderlijk fenomeen de zon laat dit sprookje verdwijnen die wil vandaag ongehinderd schijnen.…

De nevelen van het verleden sluiten mij in met een diepe zucht als in een trance staar ik naar een grijze muur die voor mij ligt als ik omkijk zie ik nog flarden van een blauwe lucht wederom ben ik voor het nostalgische gevoel gezwicht de nevels hebben mij nu volledig ingesloten de hunkering naar vroeger is nu in alle staten een weemoedige…

D'r charme was bijzonder groot. De aanblik was een feest. Ze straalde met d'r krullenbol. Zo bracht ze menig hoofd op hol; d'r eigen hoofd het meest. Een grote kopzorg had de griet: een hoofdwasmiddel baatte niet. Ze barstte van de roos. D'r knapheid kwam 'r goed van pas. Ze was beslist niet dom; ze was een krullenbolleboos.…

Ze was zeer op d'r linker gesteld en d'r rechterhaan vond ze een held. Op d'r voorste haan was ze het smoorste en die was dan ook haantje de voorste. Ja, d'r voorste was 't mooiste van alle. Op d'r achterste was ze gevallen, maar d'r achterste haan hielp meteen de gevallene weer op de been.…

confronteert mij met mijn vergankelijkheid indringend kijk ik naar mezelf niet wetend hoe fragiel ik werkelijk ben tot dat het lichaam schreeuwt wijzen onderzoeken uit dat kleurverschil fataal kan zijn…

verbijsterd hoort hij het bericht aan emoties nemen hem mee ontvoeren hem ongewild vastgegespt in 'n achtbaan geen mogelijkheid te ontsnappen ondergaat hij iets wat hij niet voor mogelijk hield duizelingwekkend de snelheid waarin hij rondtolt totdat..…

Door hevige drang die ze voelde deed zij in d'r broek en ze koelde d'r woede ad rem. Ze riep 'Plaszak!' naar hem, waar ze zeiker en zak mee bedoelde.…

O, Lucebert, Couperus, en Hendrik R. Marsman! Waarom konden jullie het wel en Kennik R. Geensnarsvan!…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…

Gerieflijk zit ze in d'r huis en kijkt er naar d'r platte buis. Ze moet d'r keus bepalen. Ze neemt een resoluut besluit. Ze zet de televisie uit en tevens illegalen. Er worden uit de naam der wet weer Turken uit het land gezet. Wat ís ze assertief!…

In dit geval is dat als volgt in alle regels toegepast: r. 1 dagploeg, knokploeg r. 2 potlood, boekenbal r. 3 koekeloeren r. 4 lokroep r. 5 avondklok r. 6 dromenland, nachtkus…

Geruiloos zweeft de nevel Over het koele meer In de koude ochtend Gehuld in mystiek De kleur is niet te lezen In de eerste zonlichtstralen Lost de nevel langzaam op Schaduwen worden zichtbaar Geruisloos zweeft de nevel Terug naar het onaantastbare De avond maakt zich op Om de aarde te laten slapen Geruisloos sluit de nevel De avond…

De ochtendgloed laat zijn nevel strelen langs het gebladerte van de bomen In het prille zonnelicht ontwaakt de dag Vogels zingen hun lied gehuld in dromen Zacht streept het gouden ochtendlicht in wazige verten over het koele meer De aarde laat zich kussen door de zon en de warmte streelt het land telkens weer De ochtendgloed laat zich gloeien…

Schimmige nevel boven zand dempt het geluid van verheven gangen op het door mens verlaten strand stilt mijn drang naar ongeremd verlangen Op de grens van zee en land glanzende manen als met parels behangen vloeit schuim als grof geweven kant word ik door rijkdom bevangen…

in kille winterrust nevelt de hemel begrenzend over de wereld stil en statig staan daar sparren hun toppen zijn uitgeveegd door kille grijsheid tussen de rijzende stammen is het mistige niets van de winter…

Zij heeft haar vleugels afgeworpen vliegensvlug en bezweek in zijn gelaat Het licht dat zout uit haar ogen spoelde kraakt vanmorgen hem uit slaap Lang is geboren ademloos gebleven in volle hevigheid kwam zij thuis Hoe kan vrijheid zo bevangend zijn als nevel op ruiten eens liefde las?…

in een woordeloos verdriet zijn de tranen opgedroogd tot een woordeloos geheim de jaren vervagen alsof ze niet waren in de nevel van een mistig niets slechts de moeite verwoordt het verdriet van verloren vanzelfsprekendheid…

Niet als met nevelen De morgenzonne, Schoon baan zich brekend, Nog felle kamp voert, Ook niet, als blindend Van hoge hemel Des middags glansen Op de aarde stralen; Maar, als aan d'avond De moegestredene, Niet strijdendsmoede, Ter gulden kim daalt, Dan viert de schepping Haar schoonste zege, En bloemengeuren En vogelkoren En dankbre…