Alle inzendingen over niks kunnen OR verdrietig

Maar ik hèb denk ik NIKS te willen en met smeken en huilen, zal jouw begrip er ook nooit komen!…

ik kon er niks aan doen ik werd zo plots erg boos ik kon er niks aan doen dat die jongen daarvoor koos hij begon me hard te slaan en heel hard te schoppen die jongen echt waar hij was niet te stoppen ik schreeuwde om hulp maar het leek of niemand luisterde tot mijn engeltje achter mij fluisterde hij bleef maar roepen vecht nou eens terug…

Als niks, niets is en we kijken niet verder, zullen we nooit onze blik verruimen, dus laat niets altijd 't voordeel van de twijfel!…

En jij en ik het had mooi kunnen zijn, maar ik weet het echt niet schatje, waarom deed je me zo’n pijn, is het door dat je me kende door je vrienden is het omdat hun me niks voor je vinden. Vertel het me nou, want ik wil het weten, heb ik dan helemaal niks voor je betekend? En ik weet ook de afstand is groot, maar je had het me beloofd.…

Het niks is overal, daarom moet ik het opvullen met van alles, met verbeelding, met ideeën, dromen, het alles is eigenlijk ook niks, maar wel van belang, het ene meer belangrijk dan het andere, en ik roep en ik loop en ik denk en ik schrijf een gedicht.…

Ik heb niks meer En ik ben niks meer Fluister ik naar De gedaante die Zich zwijgzaam Naast mij voortbeweegt In een moment dat Nu maar ook evengoed Toen kan zijn - Alle besef van Wat ooit tijd - Of ikzelf - was Opgelost in een Levende nevel Die totale leegte toedekt In vriendschap opgedragen aan Manon Munsterman…

Ik wacht op je al wacht ik voor niks; dan weet ik, dat ik niet voor niks op je heb gewacht!…

Ze wil niks, ze wil niets ze hoeft niks, ze hoeft niets ze mag niks, ze mag niets ze doet niks, ze doet niets. Ze zit daar en staart, handen in haar schoot, ze wil niks, ze wil niets maar toch is 't net alsof ze met die houding zegt: Help me nou!…

Ik heb momenten van intens verdriet kruip in een hoekje waar niemand mij ziet. Ik heb momenten van heel groot geluk en dan kan er echt niks meer stuk. Ik heb zo die momenten zoals iedereen ze heeft en verdriet en geluk op eigen manier beleefd.…

Wanneer pijn je leven beheerst, de ganse dag weet ik da'k toch niet klagen mag, want wat zijn die pijntjes van mij, vergeleken met het immense verdriet van de nabestaanden, van hen, die het leven lieten. Daar is mijn pijn niks bij en maakt me stil!…

Liefdevol omarm ik de gebroken stukken van mijn hele bestaan Even voel ik helemaal niets Of juist teveel van iets En op dat moment In dat ogenblik accepteer ik mijn verdriet en laat het weer vergaan tot niks Laat het haar gang maar gaan…

Jij kan er ook niks aan doen, mijn liefste, maar ik voel zo een verdriet als ik mijn tranen afveeg.…

we hielden jouw hand vast in de onze kusten jouw koorts we streelden jouw wangen en we lieten onze tranen los in vrije loop je mocht gaan – we wilden het niet – het verdriet was groot toen je ons verliet maar toch zijn we blij voor jou, jouw pijn is weg de koorts gesust, jouw rustige slapen zacht gekust in dankbaarheid, in…

Als een monster Stil Geen geluid Niks beweegt Kil Geen liefde Vol van verdriet Verbitterd Bang Een geluid Een gil Angstig Niet durven te kijken Te ontkomen Stilte Een traan over je wang Als een monster Boos Maar bang..…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Ik ben gewoon tevreden met hoe mijn leven is niets is eigenlijk een nadeel omdat ik dus gewoon niks mis.…

Hij koos niks hij wilde mij niet alleen de aandacht warmte en tijd die wilde hij niet kwijt. Zij koos niks zij gaf niks meer maar eiste aandacht warmte en tijd die wilde ze niet kwijt. Ik kies alles maar er is niks niets te krijgen niets meer te geven ik kies alles maar heb alleen veel niks in mijn leven.…

, helemaal niks dus het vernoemen niet waard, vandaar dat ik het hierbij laat, want zeg nou zelf het is moeilijk om iets te schrijven over niks, laat staan dat het leuk is om te lezen, over niks.…

hij was doof geworden maar hij kon niet zeggen dat hij veel miste hij hoorde niks…

het geeft niks zeg je en dat is ook zo je huilt maar even alleen…

Het lukt me niet Ik blijf zitten met mijn verdriet Niks kan ik nog aan iemand kwijt Ik mis onze goede oude tijd Ik weet, ik was fout naar jou toe Maar ik kon er niet meer tegen, ik was moe Ik wou jou niet meer tot last zijn Daarom dacht ik “het wordt tijd dat ik verdwijn” Maar Het lukt me niet Ik blijf zitten met mijn verdriet…

Dagen blijdschap, er na verdriet, reden van, die zie ik niet Weten wat komt, erger nog, wat gaat, niks kunnen doen, gewoon te laat Woorden tollen, vraag na vraag, wachten op, de nederlaag Onzichtbaar klein, grote pijn, onvermijdelijk, mag niet zo zijn...…

Diepe liefde voor jou altijd en alleen bij jouw zicht en aanwezigheid, diepe liefde die sneed in hart en hoofd leek in tijd en eeuwigheid het geluk dat God me had beloofd.…

Maar nu ik vaker en nog meer het ziekenhuis van binnen zie, verwondert niks me meer als het gaat om spannende onderzoeken, opletten dat doe ik ook een fout is zo gemaakt, dus bral ik elke keer mijn geboortedatum maar weer!…

Het nieuws laat weten dat: inkomen van ouderen op dezelfde voet doorgaat niks erbij, nog geen cent, de kosten omhoog maar ach: dat went, Pensioen blijft eender, net als AOW, maar ach wie zit daar nu nog mee? Het zijn de ouderen, die je niet hoort domweg omdat je stem laten horen: Je knip niet vult!…

Ik loop hier rond, al vijfenvijftig jaar, En doe niets anders dan de boel verkloten, Door co2 en stikstof uit te stoten, Ik douche, eet vlees en vis als een barbaar! De laatste tijd besef ik meer en meer: Het is een schande dat ik existeer!…

Wil je de liefde van mij, Sta dan aan mijn zij, Mijn hand strelend over je verendek. Als je dat wilt kom dan verder aan het hek. Een blad, een kruimeltje graan, Laat bij mij maar een traan. Kakel over je leven, Mij om het even. Ik wil gewoon bij je zijn.…

Je weet niet hoe het is Om nooit meer haar eten te proeven, Nooit meer haar stem te horen, Alles leek en lijkt zo verloren, Nooit meer de sfeer te ruiken, Nooit meer haar knuffels te krijgen, Valt niks aan te veranderen, ik zal altijd moeten zwijgen, Over de pijn, het verdriet, Niemand die het ziet...…

Waarom zegt Hij niks terug, als ik tegen Hem praat? Waarom gaan er mensen dood, als er een God bestaat? Het is moeilijk te begrijpen, dat er iemand is die je niet ziet.. Toch voel ik dat ik word gedragen, in dagen van verdriet..…