Alle inzendingen over ongezegd

lagen van zijn persoon tracht zijn wezen te plaatsen in een menselijk kader een postuur van ruimtelijke omvang gevoed door smakelijkheden een zuivere inborst gevormd door haast verborgen verleden gaven deze kleine man met humor en weinig woorden een ongekende kracht: de zachte macht van ervarend voelen in de stilte van het ongezegde…

maar ineens de finish gehaald Niemand die nog met de eer strijkt De enige zekerheid maakt zo onzeker Tijd is niet altijd de wreker De levenslijn hoort niet ineens te breken De gedachte “hoeveel tijd kan ik hier nog in steken” De dood die voor niemand wijkt De berichten ingedaald Je wordt wakker zonder dat iemand je aankijkt Nog zoveel ongezegd…

als je leest moet je beuken de puikste gedichten zijn van gehard staal het ultieme vers binnenbreken als je geluk hebt val je in duigen spijt en ongezegde dingen bars als droge riemen op de keelkroppen bloot en baarvoets sta je dan daar waar de mens niet gaan kan het snijdt er de wind als metaal de velden van ‘t gemoed onmeetbaar bar…

Opgestane nacht hoorde je kreunen lichte tonen uit een oude grammofoon die speelde - hunkerend en zacht er iets van Brel die diepbewogen er mijn vlakke land vertroostte voor een noorderwind die raasde door een schaamteloze nacht Hoorde muziek en keek opzij stamelde ongezegde woorden voor het raam waar ik bleef staan dat openzwaaide -…

Geen morgen die zijn opkomst beter verstaat dan de vuurvogel die brandend van verlangen en volkomen ongeremd als een uitgeslapen God van het tot dan toe ongezegde vleugelwiekend hun geweten overvliegt langs zijrivieren Want met vuur zal hij er spelen brokken stenen laten vallen vleugels hoger laten rijzen en uw twijfel laten gaan Net…

Kunnen wij ’t geluk nog één maal proeven dat ons toen in d’ handen werd gelegd of moet ik in onzekerheid vertoeven met een schat aan woorden ongezegd. Die in hartstocht en wanhoop naar jou zijn geschreven en waarschijnlijk je nooit meer hebben bereikt toch waren zij voor mij een stellig teken dat mijn hart alleen aan jou was gewijd.…

Het is niets dan een kop, sluimerend, vol ongezegde gedachten, ingewikkeld gelach. ------------------------------- uit: 'Ik ben een bijl', 2009.…

Vellen papier verwarmen het smeulende haardvuur, het zijn resten van zinnen, flarden verlangens, ongezegd. Een boeketje van veldbloemen vervolledigt deze stille rust, wanneer je zachtjes door je droom wordt wakker gekust.…

Soms dan tolde jij om dingen die wij ongezegd verzwegen bloosde jij dieprode nerven van november op mijn pad zocht jij in wolkenwit gestaag verlegen land in noorderwind vocht jij als weerhaan op de spits het jonge roest - verloren regen Soms dan wist jij als geen ander wat voorbij ging in de stad zag jij er meer nog van mijn hart dan ik…

Als ongezegde vragen hangen ze in de lucht. Wanneer zal ik mezelf bekennen dat ik de Liefde zoek? Mijn hart weet het al, maar mijn mond zwijgt. De afstand lijkt zo groot, de muren zo dik. Als een vogel in de kooi, zo zal mijn lied verstommen als ik haar niet vrij laat. Het knaagt aan me en zoekt zich een weg naar binnen.…

het was op het eind van de zomer de avondlucht vermengde zich met een late geur van aarde we stonden opeen langs een vaart in het gras een zacht gepraat vol verwachting trok door rijen de kinderen waren ook blij want aan het begin van de boerenvaart bloeide licht op een praam die een ongezegd wonder aankondigde dat met een zacht geronk optrok…

Soms dan waren wij het vuurbeest veel te plat om dood te gaan bekeken wij zijn prentenboek van kaft tot kaft - licht aangeschoten trapten wij hem op zijn staart of op zijn oude bokkenpoten gaven wij het ongezegde door het ongewoon gezegde door van leven en de santenkraam en alles wat men zag We waren duizendkunstenaars zeiden de bloemen…