Alle inzendingen over onvindbaar

moeilijk om je exact in te voelen in de pijn van het Bos bij Oele bekend en zeker een piet mondriaan van vóór de lijnen en de vlakken bomen duidelijk nog te herkennen zijn natuurlijk nooit samen vergaan dat bos moet dus nog echt bestaan overal gezocht nergens te bekennen vraag nu zaten ze niet te dommelen die dikke lijn is echt de horizon…

volgens de regels onvindbaar zit ze bovenin een flat het meisje van negen het spel mag pas verder als ze is gevonden of buut vrij heeft geroepen ze zwerft door de buurt onzichtbaar het spel in haar macht wanneer ze tevoorschijn komt zijn de andere kinderen al vele rondes verder ze zijn haar vergeten of lapten de regels aan hun…

Verstrengeld in onbehagen mijn hart herkent zijn ritme niet meer verdwaald met zoveel vragen antwoorden onvindbaar in een kille atmosfeer Verstrengeld in onbehagen verlamming op een voetstuk constante onrust is aan het knagen een speld in een hooiberg van geluk Verstrengeld in onbehagen leven in een eeuwige ijstijd helder denken is aan…

ongrijpbaar door de vingers voelen de gedachten week als niet te bevatten of juist wel, wie het weet onvindbaar door het bos groeien de takken weer als niet te trappen of juist wel, wie het deed ontroostbaar door de mail denken de woorden veel als niet te snappen of juist wel, wie het schreef de waarheid verschilt in de randen van…

De wind zal Hoe je het Ook wendt of keert Altijd overwinnen - Nu ik geen kind Meer ben, maar al Wat ouder, merk ik Dat die wind niet Alleen om mij Heen tekeer gaat Maar net zo hard Binnen in mijzelf, Een wind zo sterk, Niet tegen te houden, Die mij als doel Heeft uitverkoren, Zodat ik mijzelf In zijn luchtstroom Onvindbaar…

bomen trekken hun pakken aan creëren zo een doolhof waar gevleugelde vrienden zich weer veilig wanen onvindbaar lijken, daar groen de voertaal is, ritselen zij stilletjes tot de muziek aanzwelt en de dans is aangenomen leunend tegen haar in, hangen de grote jongens met wijd gespreide vledders als boven Madurodam waar zij schijt aan hebben…

nu jouw bed voor de derde nacht niet beslapen is wordt de pijn almaar dieper daar ik jou ontzettend mis mijn lief kleine mannetje zeg me waar ik je vinden kan schreeuwt mijn hart het uit lieve jongen waar ben je dan sinds het onvindbaar zijn van jou heb ik de dag verruild met nacht draai ik alleen nog maar in cirkels is het op jouw…

voorgoed onvindbaar Jouw as is zijn weg gegaan zoals jij bij mij bent weggegaan Jouw as krijgt een laatste groet vaarwel mijn lief het ga je goed…

De zahir beheerst gedachten als de passaatwind die asgrauwe boten met brandende lichtjes op zee als een hongerige wolf vernielt in de nacht de geur van bittere amandelen daalt op de wind langs boomtoppen af ithaka als een illusie van het geheugen heimwee naar de belofte onvindbaar overal ooit zal ze je vertellen over dat wat misschien…

En je valt in mijn armen als ooit, onvindbaar alleen, en ik leg je weer neer, gebroken een ring om je heen. -------------------------- uit: 'Nachtval', 2000.…

om er naar te kunnen kijken rotsvast maar misschien onvindbaar roep ik jou eenvoudig, zoals de dagen en de handen waarmee je me liefkoost met niet meer dan wat dromen plekjes waar ik wil zijn waar ik je kan omringen, warmzacht bij de waterval en tussen de wilde bloemen die, door hun dans, ons willoos meevoeren naar de uitgestrektheid…

Dat lome, luie licht ronddwalend in schemeruren waarin honden van rondom de nacht aanblaffen de dagwarmte zich rept naar de onvindbare slaapstede en een vroege ster binnensluipt Juist dat late licht vindt - zonder enig zoeken - achter uitdovende dagdromen en in de onkuise hoeken van mijn zevenkantige cirkel steeds de verborgen weelde…

Donkere nachten met duistere gedachten de glimlach veranderend in een grijns pijn in de ziel welke het gevoel verdoofd Dromen zijn er niet meer net zoals het slapen zijn zij verdwenen het waken heeft gewonnen Het zoeken naar het onvindbare is gestopt de ellende heeft gewonnen het bestaan in vraag gesteld Zwemmen in een oceaan zonder…

vorige nacht heb ik gewandeld op de rand van een sprookje dat niet echt mee wou spelen nu na een dag verlatenheid gaat de zon opnieuw onder ik sta aan een slapeloos venster in het zwarte licht ga ik op reis met een taal hard als metaal stoer, klinkend klaar, hard op hard alleen nog te redden door een berustende zee die momenteel onvindbaar…

Zo steil is de woestijn zelden terwijl aan de neergang de oase kleeft en daar waar het licht het landschap raakt wordt het vastgeklonken door gewassen zonder vrees Onvindbaar voor smalle briesjes of brede stormen wast - nog onzichtbaar - de toekomst de aarde kiert en dreigt zonder inhoud zoals dood lava doet de horizon reist hier…

ik weet nog hoe dit gedicht ontstond het lag in je armen, werd ronder en ronder je zei dat ik net zo mooi was het gaf je lippen bouwde jouw lichaam in het licht sterk geschouderd en met woorden van genot net zo mooi als je was het veranderde van vorm van vlinder tot wind, 't kind gekleed als de zee het verloor de zekerheid onvindbaar…

de aangeslagen snaren verdwijnen in de stilte het ingesneeuwde leven onvindbaar blijft de voorjaarswind het prille niet wiegen kan de camera de dief is die de zielen steelt het vloeibare voorgoed overgaat in het vaststaande de ondoorzichtige vensters niet open gaan het huis geen pad heeft om naar toe te lopen de tak afbreekt…

Al blijft zijn nest onvindbaar in 't gerucht van werelden vervuld van haast en spoed al wordt zijn vlerkslag tuitend overstemd ik vind mijn schuilplaats bij zijn arendvoet. In hem wordt duister denken afgeremd, waait wiekend aan, een nieuw ideeëngoed. Dus schaduw, blijf op mij heel vast beklemd.…

In een stroom vol woestheid Als een waterval op dreef Krijgen mijn emoties ruimte Weg te glijden in de diepte Vol kracht en met overgave Laat ik al mijn verdriet los In duizenden druppels gevat Vol weemoed, pijn en woedde Weg heel erg ver weg van mij Verdronken dromen opgeslokt In de koelte van het stille water Onvindbaar met de stroom…

De dag is al In de avond Opgelost voor Ze begonnen is Horizon die zich Niet meer kennen laat Blijf alleen achter Op de stoepen van De stad, straten Vol mensen die Zichtbaar voor Elkaar onvindbaar Zijn - winkeldeuren Die gaan sluiten Zonder dat ze Voor mij ook maar Een ogenblik open Zijn geweest Met lege zakken…

de zoveelste pikzwarte nacht vol pijn verschijnt er in de verte een bijna onzichtbaar lichtje De nacht die koud en eenzaam was, vol littekens van de scherpe scherven gevormd door gebroken dromen, heeft eindelijk een nieuwe uitdaging gevonden in het geruisloos één worden met het fragiele schijnsel dat zich diep in de donkerste hoeken bijna onvindbaar…

In onze zoektocht naar elkander blijven wij volstrekt onvindbaar als ik de weg naar jou verander verdwijn je met een loos gebaar vergeefse stappen in mijn richting maken elke verwachting dood dit ruiterpad zonder verlichting snakt naar een liefdevolle schoot ons blauwe bloed is jong van adel en eeuwig voor elkaar bestemd verschuif mij…

Onvindbaar verlangen, dat op de klanken van een troostend lied, misschien vindt... De rust.…

schoonheid verwonderen met een lichte lach verbazen door een onverwachte vondst een verborgen gevoel aanraken de realiteit even relativeren een lichtje ontsteken in het donker een zakdoek bieden voor tranen boosheid weer doen ontwaken bevestigen wat je al voorvoelde ja wat meer eigenlijk en vaak is dat genoeg maar af en toe zijn ze onvindbaar…

Zoek ons niet meer, wij eisten voor alles verzekerd een eigen piramide; daarin een sober onvindbaar graf ---------------------- uit: 'Liereman', 1996…

Leemans-Kuypers stemmen dwarrelend op de visgraat van gelijk vloers zwart/wit/zwart nadert dag met regelmaat van rood/wit/rood radijzen duizend in een bad en aan het oppervlak onvindbaar een vrouwenmond: was me ------------------------------------------ uit: 21 dichters voor de 21ste eeuw…

Ergens waar een kamer gevangen is in zijn eigen ruimte Waar het donker is En de kilte guur afsteekt tegen de verlaten muren Waar de muren vechten om de ruimte Waar zelfs het verste hoekje haast onvindbaar is Daar ergens, waar het licht al lang geleden is gedoofd Ligt een verloren briefje Zwarte letters op wit papier De woorden zeggen: ‘…

komt me telkens tegen op het kruispunt van twijfel en verlangde zekerheid en kan me altijd vinden in gedeeld zinnenspel zoeken naar wat nog even onvindbaar is naar je toekomend. Alles wordt beter, maar nu even niet wegens bewust of onbewust verdriet.…

op een lome middag bundel ik mijn trage gedachten alledaagse impressies wachtend op het witte doek buiten belijning zonder boodschap in immer wisselend licht achter de kleuren de lege plekken voor wat ik niet denken kan het huis mijn tweede huid dat verdwijnt zodra ik ontwaken zal jij mijn betere ik onvindbaar in een niet…

Het verre veld is onvindbaar, de blinde dood zelf ziet het niet. In het landschap is de lucht klaar maar de einder ligt achter ’t riet, waarvan de wuivende pluimen de veerman al eeuwig groeten op zijn tocht over het ruime sop in zijn eindeloze route. Het verre veld blijft uit het zicht door de god'lijke verboden.…