Alle inzendingen over oorlog/herdenken/leed

Mijn moeder staarde vaak de schrik van bang verleden luisterend naar het vervagen van een overronkend vliegtuig och, mijn vaders stem werd broos als hij over de oorlog sprak dan streden in zijn ogen tranen met onuitwisbaar rauwe beelden zij, en alle anderen met ervaring dat een oorlog het diepste draagt van menselijk leed zwijgen tijdens…

valt er niets te denken voor de dichter die in zijn graf slaapt is er geen oorlog en armoede omdat zijn hart niet meer klopt maar we blijven herdenken want zonder herdenken bestaan er geen dichters.…

het gras is weer gegroeid de bloemen zijn uitgebloeid de kruinen van de hoge bomen nauwelijks van alles bekomen liefde schuilt nog dieper weg wees alert op wat je zegt of praten we elkaar angst aan moeten we niet naast elkaar staan de wapens steeds weer opgepakt vrede en voorspoed uitgekakt herdenken in blinkend oorlogstenue buigen…

Hoe breekt ook jaren erna nog een bloem in knop voelt zich nog steeds gebroken, van al het andere wat bij gelukkig leven hoort te vaak nog verstoken. Wat belichaamt toen en deze tijd, is en leeft er spijt. Legt men nu deze nachtegalen het zwijgen weer op hijst men op gezette dag nog echt wel de vlag in top. Tranen welden vaak op deze dagen stom…

De oorlog hoort tot het verleden, maar het verleden komt weer terug. De oorlog is een eiland, en rascisme vormt de brug. De herdenking voorkomt, dat die brug wordt gebouwd. Maar door de jongere generatie, wordt de herdenking terug gedouwd. Het zal zo'n vaart niet lopen, zeggen de mensen om mij heen.…

Elke dag een stille tocht elke dag liefde elke dag werd er gevochten elke dag een feest Elke dag nu een herdenking elke dag een kist elke dag een overdenking elke dag een viering als op 4 mei. Het hoeft geen oorlog te zijn om onze geliefden te herdenken!…

Die vierde mei is niet aan haar besteed, Geen stilte, geen herdenking van de doden, Want zij beziet de wereld en haar noden, Er is fascisme, oorlog bij de vleet. Ik ben benieuwd, nu zij zo stellig praat, Of zij dan ook de vijfde overslaat.…

Ons erfgoed is dat wat men ons nalaat, de erfenis van de oorlog een gebeuren wat men haat. Doden ontelbare doden hebben die oorlog tot gevolg gehad, doden die we herdenken. Dat is ons erfgoed en geven we onze kinderen mee. Diezelfde kinderen die geen notie hebben van oorlog en verminkingen.…

Naast hen die wij op vier mei steeds herdenken Wordt door mij ook Valerius herdacht. Die lijkt ook wel om hals te zijn gebracht, Of men daar nog eens aandacht aan wil schenken. Niks wordt er uit zijn liedboek nog gehoord, Ook na de oorlog gaat het moorden voort.…

Er is een oorlog gaande verderop, En alles wat we doen is die verlengen, Door wapens, kogels, tanks daarheen te brengen, Waarom hoor ik haast niemand zeggen: ‘Stop!’? De afloop is op voorhand al bekend: Wéér een herdenking bij een monument.…

zijn kinderogen volgen de sporen van littekens op de vaderrug littekenweefsel een mijnenveld van geweld papa, hoe kwam dat? een ongelukje lieve jongen, domme pech doet het pijn, papa? nee, ik voel niets meer soms een beetje in mijn slaap, domme pech, papa? domme, dikke pech ik doe mijn mooie hemd aan kijk, alles is weg!…

Er zijn immer eeuwen die eeuwig duren In alle eeuwigheid beschamende eeuwen Eeuwigheid verkregen in immense gruwel Begaan bij de mens in alle eeuwen Wij kunnen er op wachten…

De oorlog komt heel erg dicht bij Bij het Homomonument in Amsterdam rond achten Als we denken, herdenken, gedenken Aan de miljoenen slachtoffers van zinloos oorlogsgeweld.…

opnieuw Als de dag van gisteren Zoveel leed, zoveel rouw Nooit meer zal 11 september Een gewone dag zijn.…

Dan val ik stil en vraag me af als mij zoiets zou overkomen, als iemand mij wordt afgenomen, of ik nog rechtop sta aan 't graf, of dat ik, uitgelepeld door het leed, nog minder ben dan oorlogsschroot, een kreet over het graf, de dood, zoals zij op de televisie deed.…

bommen vallen fluitend naar hun einde; de ontploffing, en smoren duizendmaal de kreten temidden van een brandende wereld een wereld zo heet dat zelfs het leed zou smelten…

herdenk de doden herdenk oorlogsslachtoffers  herdenk ze steeds weer…

Herdenken is aandacht schenken Bij de verstening van de tijd. Een monument, een symbool van het lijden Van een oorlog uit grijze tijden, Die een verbeelding is van ons gevoel van spijt.…

van na de oorlog blijven…

voort elke oorlog heeft een dictator die leidt en nog steeds geven mensen hun leven altijd zal er oorlog blijven, en strijd.…

Als broeders vuisten kruisen en de wind hun taal verwaait zij zich uitdrukken in fluitsignalen dan wordt de aarde doorgraven met haar eigen doden Als zusters hun gezichten kluisteren in de onzichtbaarheid van geweven koepels dan dreunt geschut en branden landen Als de cloaca van de wereldpijn zich open spert ligt er een ei van oorlog…

aaneengeregen woorden vormen zinnen van een boek waarin vroegere tijden nog witte strikken droegen werd er nietsvermoedend aan stoelpoten gezaagd zij die het gezag ondermijnde verraadde degene voor wie het levenslicht niet bedoeld was ideologieën door de strot geduwd maakte van de mens een beest met swastika als leidraad…

nooit vergeten hoe je naar me keek met onze ogen spraken we stilzwijgend hoe innig ik je ook vasthield werd jij zonder entschuldigung weggerukt mij achterlatend, in een zee van wanhoop, geknield voor altijd zal ik je blijven gedenken evenals al die anderen die hebben gestreden, voor onze vrijheid, met gevaar voor eigen leven blijven herdenken…

ik stond er stram achter bloemen op een betonnen graf dacht aan vrinden met doorweekte pijn zij, een leven lang zoekend verlichting te vinden van een niet uitgesproken straf ik stond daar even dacht aan hen, maar wel aan de zijlijn…

Nog altijd trilt de stem bij 't lezen van de namen met daarna de leeftijden van de mensen waarvan de jaarringen nooit meer aangevuld zouden worden, zoals bij bomen in de natuur hij die zelf dit kamp heeft overleefd leest bewogen alle namen wetend dat hij geluk had deze hel te hebben overleefd…

staan voor de slachtoffers die zijn weggevoerd vanuit het doorvoerkamp Westerbork vandaag ligt het verscholen onder 'n dik pak sneeuw toch torenen de stenen met daarop een Jodenster er boven uit opdat we nooit en dan ook nooit zullen vergeten…

naam voor naam worden ze voorgelezen met daarachter hun leeftijden zes lange dagen en vijf nachten zoveel tijd neemt het in beslag om alle namen op te zeggen ze weer een stem te geven al is het dan voor even om de waanzin te benadrukken hakt het horen van de leeftijden er nog het meeste in “ Rebecca Lea Kanes“ twee maanden…

kun je 'n plek zo overladen met liefde opdat het kwaad vanzelf zal verdwijnen zoals stemmen opgingen in de wind worden schoenen nooit meer aangetrokken komen koffers nooit meer thuis de eigenaren ervan evenmin…

nog altijd die beelden op het netvlies van het dehumaniseren van de mensheid stoffelijke overschotten in gestreepte pyjama's schuifelden doelloos rond hun ogen dof nog nooit waren bevrijders zo in shock, of toch omdat men zoveel gruwel niet behappen kon…

de stemmen die verstomden in de mist steken zo nu en dan de kop op zij dansen als vlinders over het verlaten veld vol verhalen waar zij eens thuis waren al was dat maar voor even…