Alle inzendingen over ouders OR emoties

Een zachte wind waait over de beek. Ik buig voorover en kijk in het water. De golfjes vervormen mijn gezicht. Ik zie dat de rimpels boven mijn ogen worden meegenomen in het water tot over de horizon. Ze worden gedragen in deze glimlach van God.…

De vorm van ouder worden, een blad in het vergeetboek, dat lazen ze hem voor althans, gezichten uit oud gesteente, de lippen verzuurd en het hart nog erger. Dat zag hij toen in dorpen en steden en dus vertrok hij, zonder begin.…

Nooit zal ik aan jullie wennen Jullie weten niet wie ik ben Of wat ik ben Jullie willen me niet kennen Zo voelt het als jullie tegen me praten Ik voel me alleen en klein Jullie hebben me verlaten Ik heb er genoeg van om alleen te zijn Ik ben niet sterk genoeg om op te bloeien Tot een sterk persoon uit te groeien Het zal mijn tijd nog wel…

Dat komt gewoon doordat je ouder wordt en niet iedereen je meer verstaat. Ook al probeert men je te begrijpen, 't gaat erom of jij 't accepteren kan. Dus maak je maar geen zorgen, wij maken er ook geen punt meer van.…

Heden is verleden, al niet meer ver van hier. Geheugen zacht bekleden, met spijt en met plezier. Waar eerder werd ervaren, gevoeld met lach en traan, Koel je nu zonder bezwaren, de hitte is gedaan. De pure eerlijkheid die je wilde geven verdwijnt, je wordt wijs, En helaas kleurt ook jouw leven Niet wit of zwart maar grijs.…

Dit is echt Gods werk, dit is echt van steen. Daar hoef ik niet voor naar de kerk, dat weet iedereen. Dit is pas helder water, dit is zuiver goud. Als ik zo mag worden later, word ik graag heel erg oud.…

Zij snapte het vast ook niet wist zich ook met jou geen raad Noemde het onzin, puberteit, toneel Net zoals jij nu Zoveel is er niet veranderd Hoewel ze het zelf hebben meegemaakt begrijpen ouders dus nog steeds niet hoe verliefd de liefde maakt……

ik had gedacht dat ik ooit ouder worden zou zoals de boom in onze achtertuin gewoon bebladerd blijven alleen een beetje knokig zijn en wat verstijven de groeven op mijn bast als fraaie levenslijnen die mijn rijpe schoonheid slechts subtiel verfijnen het gaat heel anders weet ik nu ik zie verwonderd al mijn lijnen groeven, plooien…

na eenentwintig jaren bracht ik hen het bos in geblinddoekt met broodkruimels in hun zak (waarop ik al mijn vogels losliet) en nog keren zij weer. ---------------------------------------------- uit: 'Alleen maar het gevoel van leven', 1977.…

________________________________________ ...ouders kunnen vanaf 1 januari 2007 een beroep doen op de scholen voor voor- en naschoolse opvang van hun kinderen...…

de grens tussen jullie en mij een border beplant met witte en roze madelieven alleen gelaten met een handvol zaden blijf ik nog wat en wacht op regen en zon ------------------------------------------ Uit: de bundel: "In een herfst geboren" 1977…

Ik zag de korenbloemen wuiven in de jeugd van mijn bestaan. Ik zag bloesems appels druiven waar is die tijd toch heengegaan. Het groen is bijna vervaagd langzaam verkleurt het blad. Aan de stam wordt al gezaagd de beste tijd heb ik gehad. Nu kan ik slechts nog dromen van alles wat ooit eens was. Niets kan nog terug komen vergeelt het…

Telkens als ik haar bezoek lijkt ze weer wat brozer dichter bij de dood bedenk ik me met schrik ze kijkt me aan en streelt de angstblik uit mijn ogen zoals alleen een moeder doet en ik huil wanneer ze zegt wat er ook scheelt heus.. het komt goed stil maar kind mamma is bij je…

Ik voel me goed in mijn vel, hoewel niet meer zo strak, vallen mijn kleren nog altijd in model. Een jeans kan ook nog wel een trendy bloes en een riem op de heup vind ik nog altijd leuk. Een mooie schoen aan mijn voet, staat me goed. Nieuwe bril op mijn neus een tikkeltje rood op de brug, dat is mijn keus. Ik voel me nog jong van geest…

Als ge in 't opvoeden van uwe kind'ren Nu of dan niet recht weet hoe het moet, Gaat tot hen, die nooit kinderen hadden; Want die weten het altijd zo goed!…

Zo langzamerhand voel je toch het einde naderen. Het bloed vloeit langzaam door de aderen De gang wordt trager en mensen lopen je voorbij. Hoe kan dat nu, je loopt toch net als zij? Ach, daar moet je niet op letten; God heeft voor elke leeftijd zo zijn eigen wetten. Een troost heb je, dit te weten: God is getrouw…

Daar zit je dan uren achter elkaar naar buiten te staren. Waar wij vroeger zo graag samen waren. Waarom heeft niemand me ooit verteld wat het inhoudt als je door ouderdom word geveld. We zijn samen oud geworden jij een beetje sneller dan ik. Maar wil dit nu ook zeggen dat we ons er zomaar bij neer moeten leggen. Je hebt geen puf meer en…

Hoe moet ik ooit iets Van deze ouderen leren Als ze allemaal doen of Ik niet besta…

Ouder worden is niet erg ook al zie je er tegen op als een berg weer een rimpel er bij de zoveelste op een rij allemaal grijze haren dat komt zo met de jaren het is voor mij geen hinder een walletje meer of minder ouder worden heeft ook zijn charme op je schouders rust een paar armen en je zegt tegen elkaar hopelijk mogen wij samen nog een…

Zo langzamerhand voel je toch het einde naderen. Het bloed vloeit langzaam door de aderen De gang wordt trager en mensen lopen je voorbij. Hoe kan dat nu, je loopt toch net als zij? Ach, daar moet je niet op letten; God heeft voor elke leeftijd zo zijn eigen wetten. Een troost heb je, dit te weten: God is getrouw…

Woon niet in Dokkum of Den Haag in Purmerend of Leek, ben niet van gisteren of vandaag meer van verleden week. Overmorgen haal ik niet morgen nog misschien, ben meer een man van alle dag wat geeft het ik zal wel zien.…

Ik begrijp het niet, het zal wel aan mij liggen, maar als verstand nou met de jaren komt en we zeggen: hoe ouder, hoe wijzer. Dan is er toch iets krom, want we noemen steevast al die wijsheid ouder”dom”.…

ben in de herfst van m'n leven hopelijk duurt 't nog even heb m'n balans eens opgemaakt en dat heeft me wel geraakt, geluk heb ik niet veel gekend maar 't maakt je wie je nu bent; teleurstellingen en verdriet, och wie kent ze niet? zou zo graag weer eens blij willen zijn is lang geleden maar was o zo fijn, leef m'n leven zoals 't komt…

Ouder worden, werd verliefd toen.…

Zoals een kleine druppel de berg verlaat langzaam maar onomkeerbaar na trage snel vervlogen dagen onzichtbaar vaderlijk Rijn en Donau gadeslaat zo trekt de kiem van grijs verdriet gestaag diepe groeven door de wangen en blijft jeugdigheid in de lange reis omlaag slechts in zijn glinstering bewaard. Vergeefs tranendal om aandoenlijk verlangen…

Zo gaat tijd voorbij ongemerkt bijt het hele mensen weg en straks ook mij…

zo broos jonge baksteen in een wei vol ervaring, zo leeg nog de ramen, de koeien keken daar dwars doorheen vader, jouw huis is gaan leven toen de veestapel verdween en het gras zo wit is het nu, zo rood de rozen, met plukjes vacht nog aan het prikkeldraad soms vind je tussen de struiken een poppenarm, een lekke bal of 't ruikt er…

Ik sta stil ook de bomen luisteren naar jou en de dagen verlopen tot een zachte zucht hoor de bladeren zacht ruisen onder de klanken van jouw zinnen vertel je jouw verhaal en wij tellen de samen de jaarringen van jouw hart…

Zie hen daar Staan Mijn vader en mijn moeder Nog zoveel te doorstaan Op trap van het gemeentehuis Zovele stappen staan Ruim zestig jaren verder Zijn beiden er niet meer Vader werd slechts 51 En moeder nog dertig jaren meer Een foto uit de oude doos Van allebei mijn ouders Ik heb ze zelf zo niet gekend Maar 'k droeg hen in mijn hart…

Maar bij het ouder worden mogen we weten Dat ook dan God onze leidsman wil wezen Dan gaan wij moedig voort zonder vrezen God zal met ons zijn, Hij zal ons niet vergeten.…