Alle inzendingen over regenen OR gieten

deze lente, dit nerveuze regenen maakt alles weer onzeker en toch buiten door het raam gaat alles verder: onrust ingemetseld in huisnummers buslijnen rekeningen dagen graden en daar lopen onder paraplu's allen die wat willen worden die al huizen hebben schoenen auto's kinderen ach, deze lente dit uitgesteld ontluiken, dit regenen…

Het regent en het blijft regenen. Ik zie zelfs sneeuw.…

gebroken raam een lege hal stille momenten lucht donker en grijs liefde ver te zoeken het zal wel gaan regenen vandaag…

hoe vat ik november in juiste accoorden waar ruik je de geur van chronisch verval hoe kan men het zompige vocht ooit verwoorden hoe giet ik de maand in een mal...…

bomen bossen eensgezind takken wuiven westenwind regens ranselen akkerland hoofden hoeden waterstand vlak ziltzompig lageland verzuipt langzamerhand…

als zand glip je door mijn handen hoe angstvallig ik je ook probeer vast te houden breng mijn tranen naar zee vraag of hij ze in bewaring wil nemen tot de tijd daar is om het zonnestralen te laten regenen…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Als een wolk zwevend tijdloos levend kleurrijk reizend schoorstenen vermijdend om op een dag bij het grijsgrauw een vechtende zon onder een regenboog neer te regenen op jouw tong mijn ochtenddauw…

Ik giet je tranen in de palm van mijn hand wring uit de levenslijn. Als was in mijn handen jij was.…

Een dame in 't Drentse Gieten Kan erg van een western genieten Ze beweert consequent: Als je 'n cowboy goed kent Dan laat je zo'n vent nooit meer schieten…

Een dame in 't Drentse Gieten Kon erg van een western genieten Ze wist pertinent: Als je 'n cowboy echt kent Dan laat je zo'n vent nooit meer schieten…

waar contouren kleur willen bekennen want hoe schilder je met woorden een vergezicht hoe giet je Oostindische inkt uit in vriendschap taal schiet tekort waar een penseel schittert…

Ik , de regenzon weet nog goed hoe het begon te regenen in mijn droomwereld dat was het begin van wat er later kwam ik herhaal mezelf zo nu en dan komt er een dag dat je mij ziet zing dan voor mij het mooiste lied en denk aan een ieder die dat niet kan.…

na dagen van aanwaaiende regens slingert er een oeverloze stilte door de velden droomt zich volop aan traagheid wennend een weg naar zee om zich in het eentonig rumoer van golven als gewezen bewogenheid uit te ademen…

het zien van diepte het vangen van de rinkelbel het ervaren van traagheid het zetten van de toon het koesteren van laatste resten het dragen van het onverdraaglijke het verjagen van kwade geesten het regenen van spaarzame tranen…

niks blijft onzegbaar als je onder een zee van bloemen ligt als je ziel de vuurlinie overstijgt zal het een lange stilte regenen niks blijft onzegbaar als je immer zwijgend in dit leven alles zeggen zal…

Ik weiger te genieten van geluk Binnen mijn handbereik Ik zie het eerder als een juk En reken me niet rijk Als gouden regens vallen Dan mag ik mij prijzen Zo zie ik mij mijn leven vergallen Altijd verlangen, altijd eisen…

Het begint te regenen. Ik luister. Druppels zie ik in de stilte vallen. Van blad naar blad. Van versnelde zomerbloem, naar vertraagde lenteknop. Ik luister naar een nietig wonder. Het is schitterend om te zien. Mijn hart springt op.…

Ik kiezel langs waterwegen waarin ik in grillige patronen een bont mozaïek van dagen schik helder en klaar alleen rimpelende uren giet ik in dempend matglas daar niet alles te dragen valt.…

ik legde het horloge onder mijn brede bed nu geurt zij naar stof en slaap in versteende vastgelopen tijd ik heb mezelf in het bed gelegd nu giet de nacht in gips gegoten uren in beelden van de tijd…

Je verdriet giet je uit tot regenpijpen, zij zenden een rooksignaal. Je ogen rijmen, parelen ervan zoals het enkel 's morgens kan.…

Met vlindervingers streel je mijn hart, je ziel giet kleuren over mijn leven Je wandelt door mijn fantasie en kietelt mijn pijn door mijn dagen weef je een webje van twinkelzilver Met acht pootjes hou je me vast en hoef ik niet meer te vallen…

Kijk hoe de vogels de bloemen kleden en de bijen de was in hun botten gieten. Lach dan nog eens naar die oude magiër die de lucht beslaat met goudgele vingers en de huizen wit pleistert in zijn gelaat, want straks is het weer zomer.…

Wij houden het nog droog in België regent het dat het giet. Maar mag je dan ook concluderen Het zal u hopelijk niet verrassen Dat de regen het liefst daar valt Waar zwart wordt witgewassen.…

Als zachte druppels regenen je woorden in mijn koortsig hoofd. Straks meten we de millimeters van ons geluk.…

Het is er nu, die vergankelijkheid die zo kan rotten op de grond en we vinden er ook bodem na zwoele zomerse winden we vinden er weer eikels die zijn gevallen door koude en het intieme van de nacht we houden van zijn regens in regelmatigheid van zwijgen.…

jij komt tot mij in nevelen je ogen dicht, ik laat mijn handen aan de wind het lichaam aan de golven de voeten aan de nacht giet mijn bloed in de rivier zodat het stromen kan ik werp mijn schaduw achter en draag de zon voor mij…

Maai mijn gras en giet mijn bloemen zing mijn lied en zet mijn stoel in het gras bij de sering denk zo aan mij en laat mijn tuin worden tot een herinnering.…

Het huilt buiten, koude tranen ‘t giet de ganse dag ‘t regent nu al dagen morgen ook, zoals ik zag Op ‘t nieuws! Het plenst buiten, koude tranen vermengen zich op mijn gezicht met de warme die van binnenuit stromen naar benee, qua gewicht Van mezelf.…