Alle inzendingen over restant OR verdwijnen OR afscheid

wintergras - restant van de Champions League-droom…

Op de dag dat Melkert afscheid nam En Kok voor een commissie moest verschijnen Liet Gerrit Zalm het kabinet verdwijnen Dat hij zo kort daarvoor op sleeptouw nam. De LPF was, zo werd ons verklaard, Volgens Gerrits norm geen cent meer waard.…

Geluid dat verstomde, Lawaai dat niet langer is Zo lang eigen, Zo lang vertrouwd, Donker dat de dag Verdrijft al voor Ze begonnen is - Verlies, leegte, Een gat in onze kring, En als we afscheid Van je nemen is er Toch weer licht, Zon die alle donker Verdwijnen doet, Het maakt ons afscheid Van jou een beetje mild, Bij…

Ik restaureer de restanten van eerdere fouten. Dit alles gaat onbewust. Ik ruim het puin, steen voor steen. Leg het fundament, totdat je bekent weer te genieten van wie je nu bent. Vel en been, Je woelige tuin. Daar ga ik weer, als architect. Ik breek de gebreken tot het afscheid. Dit alles doe ik bewust.…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Mijn liefde voor jou zal verdwijnen, door de jaren heen zal 'hij' op een ochtend, pril als een bloem in de ochtend dauw verdwijnen als een wolk zo grauw. Omdat jij mijn liefde onbeantwoord laat, mij onbemint laat.…

Zal met ons samenzijn ook je warmte verdwijnen Zal de kilte van je ogen de stilte onderlijnen Zal de mist duister hangen over de weg die wij reden Of zal je mond nog lachen om mij en ons verleden Zal met ons samenzijn ook de verbondenheid vervagen Zal je langzaam vergeten wat we ooit in elkaars ogen zagen Tot geen gedachte nog een…

De één na de ander verdwijnt als met de Noorderzon. De zon als enige alleen maar aan de horizon, maar klimt elke dag opnieuw omhoog.…

De zon die mij verwarmt op deze nieuwe dag die de kilte van mijn dromen weer zal laten verdwijnen. De zon wijst me steeds de goede weg als ik verdwaal in het donker waar alles in woorden is verstild. De zon zal nu ook voor mij gaan schijnen mijn onrust voorgoed laten verdwijnen zodat ik rust in mezelf vind…

onder loden luchten dwars door velden van knoop-en duizendblad sporen op stalen banen lange treinen een spoorslags verdwijnen naar Asgrauw-land waar het pokdalige gezicht van de dood loodwit aan prikkeldraad hangt…

wat we weten is: in het veld is een put hij laat geen sporen na onder het sneeuwdek een put waarin zij verdwijnt waaruit ze niet terugkeert onder een onberispelijk sneeuwveld geen teken van wat er gebeurd is misschien bestond zij niet of stapte ze in een trein en verdween liet ze haar naam achter op een beslagen raam geen bewijs…

blijf maar nog even zoek een schuilplaats voor alles wat verdwijnt herken de lege plekken hang de metaforen aan de wilgen in het aanwassend duister blijf nog even tot de nacht haar onmetelijke armen spreidt…

slechts een enkele keer ik weet nog dat het zo een van die avonden was die de zomer samenvat ik weet nog waar je zat dichter bij mij dan je ooit was geweest maar toen daar zat je dan langs me op de oude stenen tuinmuur je haalde je neus op voor de vogels voor de vleermuizen voor elk zoemende beest je keek alleen de nacht in ik…

Ik kan geen afscheid nemen van je er kan geen knopje zomaar uit worden gezet je blijft toch altijd bestaan in mij niets kan zomaar verdwijnen uit me een zucht is niet genoeg om het gevoel weg te laten waaien geen gedicht is goed genoeg om de grootste kracht van de liefde te beschrijven om het afscheid normaal te laten verlopen het is moeilijk…

Ik kom steeds dichter bij je telkens, keer op keer voel ik me meer verdwijnen totdat ik explodeer.…

Ik wil zijn zoals de ondergaande zon, Even weg van al mijn zorgen, Ik wou dat ik dat even kon. Weg kruipen voor even. De maan die neemt mijn plaats wel in. Ik ben weg, verdwenen in het niets, De maan, mijn grootste hartsvriendin Want haar kom ik nooit tegen. Zij zweeft in een andere baan, Komt nooit wat van mij tegen, Blijft veilig bij…

stel ik mij vragen waarom dit huilen liefde zoekt die zichtbaar is vinden mijn dromen geborgenheid die ik omhels bij het ontwaken is er de twijfel of morgen verschijnt in het zoeken naar eeuwigheid vraag ik de nacht zekerheid wat eens gegeven nooit verdwijnt…

weg ver weg naar een strand een eiland een ster overal waar maar leegte heerst en mijn eigen leegte niet opvalt zodat ik kan zijn wat ik voel en weet wat ik ben: alles en tegelijkertijd niets…

Hoe verdwijn ik? Hoe kom ik terug? Een met die leegte... dein ik op de lucht. Ik zweef en lach, gewichtloos, langs de luchtstromen van de nacht. Koude stralen langs mijn handen, ongrijpbaar, onzichtbaar. Hoe verdwijn ik? Hoe kom ik weer terug?…

Ik wil verdwijnen Verdwijnen naar een plek waar het rustig is Vol met geluk bovendien Naar een plek waar geen verschil is Waar iedereen er hetzelfde uit zal zien Ik wil verdwijnen Zonder dat iemand het merkt Zonder dat iemand me mist Zonder dat iemand me zich herinnert Alsof ik nooit heb bestaan Ik wil verdwijnen En alles hier vergeten…

Ik wil weg, ver hier vandaan, Gewoon verdwijnen, gewoon weggaan. Alles achterlaten, geen pijn, geen verdriet, Even geen problemen of ellende in het verschiet. Was het maar zo gemakkelijk, kon het maar, Het leven zoals het nu is, is zo vreselijk zwaar.…

Alsjeblieft, verdwijn nu uit mijn leven uit mijn hart en uit mijn dromen ik geloofde weer heel even dat het allemaal goed ging komen Niets bleek minder waar jij bent door en door slecht dezelfde egoïstische leugenaar waar ik niet langer voor vecht Ik voel nu onderhuidse haat en kan wel janken bovendien ik wil dat jij nu weg gaat en jezelf…

boven het water verdwijnt de vogel in het grijze hemeldak de ochtend breekt aan alles is gezegd leen mij je oor, liefste je zwijgen is zo licht…

de wereld krimpt bij zo veel stille uren op de dag een droom op zoek naar houvast valt ontredderd uit de lucht we raken verloren in een mengsel van beelden woorden en wie we waren het wassende water verorbert het land het land wordt weer water eenmaal in de wolken zie je niets tijd om te gaan…

Daar lag het dan weggedoken voor de zon alsof het bang was, om afscheid te nemen van dit winterse gevoel daar lag het dan weggedoken bij een struik bang om te verdwijnen in de diepe donkere grond daar lag het dan eenzaam in een hoekje bang om gezien te worden door die grote warme zon daar lag het dan dat laatste, kleine hoopje sneeuw…

Zonder afscheid zonder iets verdwijn je zomaar in het niets Waarom heb je dit gedaan? Achteraf waren er tekenen van afscheid. Door niemand gezien, nooit aan gedacht, dat het ook zo kon gaan. Lieve tante Gusta, het zal altijd een vraag blijven waarom, maar één ding weet ik zeker, Wij vergeten je nooit!…

Want alle gedachten verdwijnen dan in een geurende stilte van respect. En als ik weer afscheid van je neem zal ik je eer bewijzen en mijn geurende hart met liefde bij me dragen.…

Te kort duurde het afscheid. Een lange trein bracht hem hier, op het spoor van een lege doos om in te verdwijnen. Wat haalt hem weer weg? Geld of een vrouw, wie weet? Wie zorgt voor hem of sterft hij af, verzakt en ontspoord?…