Alle inzendingen over ruzie OR scheiding OR verdriet

had het niet eens door Je liet het allemaal op z'n beloop Je vocht er niet meer voor Met alle kracht die je nog had Zo een jaar of twee geleden Kon je eindelijk jezelf weer zijn Dat had je veel te lang vermeden Nu heb ik wat ik altijd al wilde Heb ik de pappa die ik zo heb gemist Zijn wij eindelijk wie wij kunnen zijn En wordt al het verdriet…

Zo vol zekerheden leek het leven te zijn, het gezin als basis, als een thuis. Zo plotseling stort jouw wereld in, eerst een solide rots, nu een kaartenhuis. Je leven is geworden tot een tweestrijd, een paar dagen hier en een weekje daar. Ouders, die ieder hun eigen weg gaan. Terug naar vroeger? kon dat maar.... Het pad wat je in deze…

De keren die ik op je leunde lijken mijn oog voorbij te snellen terwijl ik kalm tracht vast te stellen hoe dikwijls je me ondersteunde Ik voel de groeven; ingesleten de jaren zijn je aan te zien bekruipt me ’t gevoel.., misschien heb ik dat wel op mijn geweten ik kijk naar je en zie ’n rafel van de schoonheid die je vroeger was wat me…

Zij stonden rechtover elkander. Zij zagen elkander aan De ene had in haar ogen een glimlach, En de andere een stille traan. Deze was een verouderde vrouwe, Die steun zocht aan de wand. En gene een jeugdige beeltnis, Geschilderd door meesterhand. Hoe spraken die zoete trekken Nog tot haar zusterhert! "'t Is heden zestig jaren, Dat zij…

Ik wil jou mij niet herinneren, Als degene die mij verliet; Niet de kans gekregen te concurreren, Dit doet zo’n verdriet, Vernederd en te neer geslagen, Boos en machteloos, Een ander wist jou te behagen, Zonder schaamte… zedeloos.…

worden opgedrongen ben ik een object in een wereld van orde en gezag spanning viert hoogtij in het voorportaal van de nieuwe toekomst waarbij ons beheerste taalgebruik geen aansluiting meer kan vinden met papierwerk zo ingewikkeld en vol van wetmatigheden scheppen we elk onze wereld van dualisering onafhankelijk van elkaar heeft een scheiding…

Ik lag op het strand en keek naar de mooie zee. De golven namen het zand mee. Kleine kindjes bouwden zandkastelen. Ik keek om me heen en zag er velen. Jongetjes die met hun vader aan het voetballen waren, En moeders met hun dochter in bootjes aan het varen. Zo stom vind ik het van mijn ouders, Dat ze gingen scheiden. Ik kan er niet meer…

Nu leven zij gescheiden om ergernis te vermijden alles gaat weer goed beter dan ooit te voren zouden ze dit jaar nog iets van de kinderen horen?…

Denken doen we de hele dag over wat is geweest en komen gaat hoe ga ik het doen het is nog niet te laat Denken over toen wij samen waren dat we alles deelden van het een in het ander onze kinderen die speelden Vreugde en verdriet verpakt in jaren en dat het dan over kan gaan, zomaar weg liefde weg saamhorigheid ik voelde me gekwetst…

toen het fundament voor twee geliefden niet verankerd bleek op een stevige basis van wederzijds respect kwamen er scheuren na de heldere uren kwamen donkere wolken waar was jij bij hagel en blikseminslag? strovuur doofde wat rest is geblakerd zijn…

Ik ben zo bang voor de gevolgen, Maar ik wil weg Ik vrees de toekomst, het onbekende, Maar het lijden van dit moment is voor mij ondragelijk Ik spaar mijn moed en mijn krachten Ik zet de daad bij het woord Ik beloof je dat we gaan scheiden Ik heb mijn koffers al ingepakt…

Wist jij het al van Katja en van Thijs? Die wonen al een tijdje niet meer samen Ze konden dat nu eindelijk beamen Er is dus nieuwe buit na Sylvie Meis En alle gieren zijn weer aangeschoven Zo'n prooi wordt tot de botten afgekloven.…

Mensen beloven elkaar eeuwige trouw Tot de dood ons scheidt Tijdens zo’n onecht verbond toont men reeds een keer berouw Het leven gehuld in gestrande rouw De liefde is tevens tot haat bereid Kinderen offeren zich in de stof De een is schuldig, voor de ander de lof Een enkeling gaat samen tot het bittere eind Diamanten schitteren verfijnd…

Nja is een elf en Jee is een fee Elven zeggen zelden nee Feeën zeggen zelden ja Spaart dat ruzie en verdriet? 'Jee' Dat dus niet? 'Nja' Zijn Nja en Jee tevrêe? 'Nja Jee!' En gelukkig met zijn twee? 'Dat nel!' 'Dat jiet!' Daarover zijn ze het oneens? 'Neljee!' 'Neljee!'…

Onbereikbaar zijn de lippen tot vergankelijkheid geplakt de dood lijkt nu pas echt te leven in tastbaar wit satijn verpakt poedertjes hielpen gisteren niet ze kleuren vandaag het gelaat tot een vredig slapend gezicht dat pijn en verdriet achterlaat een laatste blik op de scheiding gelegd door andermans`hand vaarweltranen gedrenkt in linten…

En altijd is het zo geweest Dat de liefde haar eigen diepte niet kent Dan op het uur van haar scheiding…

en kinderen het verdriet van velen delen…

Ik doe een democratisch, doch dringend appel na 1848 'scheiding tussen staat en godsdienst' in 2014 scheiding tussen openbare samenleving en godsdiensten te bewerkstelligen en hoe? Dat is aan de politiek met als koploper het CDA hebben het nooit over Christus zijn wel democratisch vandaar dit aan hen opgedragen appel!…

Tijd heelt alle wonden bij bakkeleien bij ruzie bij overlijden bij devotie. Tijd heelt alle wonden. Bij onoverkomelijke gebeurtenissen bij onvoorstelbare voorvallen Tijd heelt alle wonden bij oorlog bij verdriet bij van alles, tja wat bij eigenlijk niet Tijd heelt alle wonden Maar laat altijd een litteken achter.…

en zo kwam het dat boze blikken elkaar bekeken dat vuige woorden over en weer en weer terug kwamen een slaande deur heel veel geluid kon maken maar dat je toch nog zwaaide op het tuinpad en ik niet terug dat later die dag een motoragent sprak over de dood die soms meelift langs de weg als ik je s’nachts op het pad ziet kijk je niet…

ik gooi mijn eigen ramen in en dans op de scherven vergeet de scherpte; pleisters komen morgen ik pluk de klaproos in mijn tuin en zie haar blaadjes vallen vergeet de doornen; die heeft ze nooit gehad ik leg me in mijn lege bed en knuffel met mijn kussen vergeet de leegte; mijn dromen vullen mij…

waarom ging je nou boos weg ik had je nog zoveel te verwijten ik wilde tegen je schreeuwen en zou met spullen gaan smijten waarom ging je nou boos weg ik had het nog goed wilen maken zeggen hoeveel ik van je hou en het schreeuwen van alle daken waarom ging je nou boos weg en heeft het noodlot zijn werk gedaan het kom nooit meer goed,…

Als ze ruzie had, las ze hem woedend de les -- uit zijn gedichten.…

Wanneer ik ’s avonds in het duister Naast je lig en liefkozende Woordjes in je oortjes fluister Zoen op je actief blozende Wangen en met elk gebaar Een stukje dieper doordring naar Het zoete centrum van je ziel Dan schijnt je schoonheid zo fragiel -- Maar als de schrijver diep in mij Je ’s ochtends vroeg graag wil vermoorden Want de nacht…

Maar als mijn haat geslonken is En we weer praten met elkaar Dan is de liefde weer in huis En is de ruzie klaar…

slaande deuren schreeuwende stemmen tranen rollen woorden vallen stilte... ik lig in mijn bed hoor mijn ouders ruzieën ik huil kruip weg wacht op het licht morgend ijzige stilte...…

gebroken raam een lege hal stille momenten lucht donker en grijs liefde ver te zoeken het zal wel gaan regenen vandaag…

schelden ik ben zo vreselijk kwaad maar het tegenovergestelde is waar het nu om gaat De rust in mijzelf te vinden om ver boven jou te staan mij niet aan jou willen binden en alleen verder te gaan Dat is nu mijn doel en streven jij bent een geschreven blad in een boek dat ik ga weggeven maar dat ik nooit echt had Ik wil helemaal geen ruzie…

Ruzie slingert ons in het oog van de orkaan. Stilte na de storm.…

Diep vanbinnen graaft in mijn hart jouw hand Op zoek naar verloren tekens Gedrenkt in bloed, laat de een na de ander zich weer zien Heel erg veel verdriet dat in warmte wil worden gekoesterd en vertrouwd Niet per se daar ik dit wil echt alleen door onmin…