Alle inzendingen over sandra

.... mijn masker afgelegd. .... geen puf meer om te praten. .... alles al te vaak uitgelegd. .... te veel toegelaten. .... mijn hart voorgoed op slot gedaan. .... mijn gevoelens genegeerd. .... te lang voor ons samen ingestaan. .... mijzelf opzettelijk bezeerd.…

Ik dacht in jou te vinden, wat ik miste in mezelf. Je gaf me geborgenheid. Ik durfde me te binden. Onze liefde leek voor altijd, kon echt niets tussen komen. Onze levens waren versmolten. Maar ineens had jij spijt. Op die bewuste morgen kuste jij me wakker. Maar toen ik in je ogen keek. Zag ik alleen je zorgen. Je besloot het gewoon te…

Mijn verstand zegt loslaten, heb vertrouwen. Mijn gevoel zegt iets anders, innerlijk rouwen. Verlangen naar weleer, naar wat is geweest. Een veilig bestaan, kalm en bedeesd. Vol liefde en respect. Doelend op wederzijds verlangen. Geen enkele emotie kan deze gedachte vervangen.…

Ik krijg van jou een hand, als ik die nodig heb. Dat schept een band. Ik krijg van jou een woord, dat me sterkt en troost. Een teken dat je me hoort. Je helpt me huilen, als ik vol zit met verdriet En mijn tranen zich verschuilen. Je trekt me door de dagen heen. Laat me zelfs lachen. Ik ben niet alleen. Voor de donkere dagen Geef jij me…

Een krans van licht, met heldere stralen. Ik ontwaar jouw gezicht. Het stelt me gerust. Het is goed, daar waar je bent. En heel bewust, kan ik je laten gaan. Hoef ik niet meer te treuren. Weet ik, dat onze liefde blijft bestaan.…

Vijf hele jaren heb ik voor je gezorgd. Van je gehouden zonder enige bezwaren. Je hoorde bij mijn gezin. Was bijna een eigen kind. Nu ben je me ontnomen. Het wil er bij mij niet in. Thuis mis je zoveel aandacht. Je wordt constant versleept. Wie is er nu na schooltijd. Bij wie slaap je vannacht. Weet dat ik je ontzettend mis. Maar…

Mijn hart kan niet meer Niet meer zonder jou Niet meer genieten, zweven in de wolken of houden van Ik moet stoppen met denken Herinneringen ophalen, aan jou.... Die mij teder kust, streelt en omarmt Mijn hart voelt leeg, alleen en verward Pas nu beseft het dat je niet meer hoort, hoort bij mij.... Mijn hart wil niet meer, niet…

lieve opa mag ik nog even op je schoot wie ik ben? ach, dat komt wel weer misschien volgende week tussen zeven en acht mag je weer bezoek en hoe is het hier nog leuke dames? misschien die vrouw van kamer vier krijg je nog wel je glaasje jonge ik smokkel je volgende keer wel wat mee heb je weer een nieuwe buurman? ik hang je zwarte pak wel…

Donkere, eindeloze nachten. Sombere angst bepaalt mijn gedachten. Het daalt neer in mijn hoofd, ik word van mijn vrijheid beroofd. We worden geregeerd door geweld. Een oorlog op commando besteld. Een seintje van de NAVO-top en de wereld pakt de wapens op. Onschuldige mensen worden gedood. Kinderen terug gevonden in de goot. Natuur en steden…

Er glijdt een traan over je wang Ik lees het verdriet in je ogen Je voelt de leegte, het gemis Het leven heeft je bedrogen Je weet dat het zo beter is Het einde is gekomen Maar met haar lichaam en haar ziel Is haar liefde je ontnomen Er glijdt een traan over je wang Ik blijf nog even wachten En sla mijn armen om je heen Maar kan je pijn…

Ik voel me weer zo vreselijk moe Krijg mijn ogen nauwelijks open Zo zwaar lijkt alles wat ik doe Het is meer kruipen dan lopen Ik voel me weer zo vreselijk moe Ik ploeter en ik zwoeg Zo zwaar lijkt alles wat ik doe Het is gewoon te vroeg Ik voel me weer zo vreselijk moe Ik heb nog maar één wens Zo zwaar lijkt alles wat ik doe Was ik maar…

Een telefoontje, Een kaartje, Een arm om me heen, Het hoefde niet veel te zijn Als ik maar wist dat je even aan me dacht……

Liefst zou ik schuilen in een hoekje klein waar stilte kan leven zonder veel geluiden alleen maar jij mijn kleine Ster heel dicht bij mij…

jij, jij leeft als een luxe object en kijkt minachtend neer als een mens je voorbij gaat gekleed in doodsimpele gewaden je verbergt je schijn door te paraderen met veel te hoog gegrepen madammen terwijl diep in jezelf je geweten je verwart want ook jij leeft in de armoede van de maatschappij…

meeslepend moe verdwaal ik in de nachten van doelloos denken stromend met gedachten die zich in woorden schrijven van menig gedicht bladeren door letterwanden soms zinloos in elkaar gestrengeld zoekend naar één geheel…

sta heel even stil bij schrijvers die niet blijven omdat harde woorden pijn gingen doen zij schreven ook uit 't hartje net zoals jij en ik maar het mocht niet baten 't eindigde met een diepe snik…

ik kijk naar jou en jij naar mij een blik van sterren ontwaakt uit onze gedachten onze ogen parelen tranen wanneer een grijze wolken onze Ster onderdekt met hemelse dekens…

Stil verlangend kijk ik uit naar het weerzien naar de ogenblikken dat jij mijn droom mocht zijn een vriendin voor het leven ik sta nu naast je aan het ziekbed, haast iedere dag hopend dat ik nog één keer kan zeggen mama, geef me nog eens je lach…

't is zo stil onmenselijk stil wanneer alles lijkt te zwijgen zelfs de wind waait niet meer en het fluisterende woord wordt gezwegen uit hun monden het is stil ,te stil als de aarde zwijgen zal…

't is zo mooi als jij naar me kijkt en lachend de morgen groet je handen de weg doen vinden naar nieuw leven dat rust vindt in mijn moederschoot…

het voelt zo koud als tranen even vloeien en stilte leeft in jou…

wereld waar gaan we heen naar een kansloos bestaan dat schuilend om het hoekje staart terwijl jij wereld zo mooi kon zijn…

pijn omringt mijn hart als ik de woorden schrijf voel ik weer de stilte van een leeg, onbeschreven blad…

een zachte hand engelenwit strooit hemelse noten over het aardse gedonder…

de winterkoude bijt door de huid van de dakloze die op straat leeft en enkel een dun dekentje beschermt hem tegen de kou terwijl wij warm binnen zitten huil ik tranen om de kinderen wier leven de straat is…

kijk ik naar de tv dan zie ik zoveel kinderen leven op de straat zonder thuis ik zou ze allen bij me willen nemen zodat zij de warmte voelen van een echt tehuis…

waarom fluisteren bommen over de steden heen verwoesten zij levens van kinderen zo gemeen waarom steeds oorlog vechten met geweren kunnen de soldaten dan niet leven met vrede…

Zwart geblakerd is de ineengestorte moed Als de werkelijkheid onwerkelijk geworden is En grijze muizen weggejaagd door het stof alleen herkend als mens door traansporen Inelkaar stortend onteerd met luid protest Met gebonden blikken naar grote hoogte gegaan en leeg en verloren teruggekeerd naar het hier zien we voetstappen in het stof van een…

Je blote huid glanst Dauw van het gras Markeert het aardse Waar je lag Een lege plek Je raakt me aan Woorden kleden me uit Het maanlicht op mijn huid Glanzende stralen Slaan dof kapot op de aarde Ik verlang Hunker naar de middenweg Een lege plek op aarde Een vloeiende beweging van de maandag Samen verenigd…

Wanneer ik jou mijn kwetsbaarheid laat zien, geef ik jou gereedschap in handen om me te breken. Wanneer ik jou mijn kwetsbaarheid laat zien, geef ik jou gereedschap in handen om me lief te hebben.…