Alle inzendingen over schepper OR ochtendgloren OR toebehoren

liefst Verdringen wij Wijnaldum Memphis Malen De Pay De Roon De Ligt De Boer De Jong De Vrij Oranje's roemloos falen Ongekende averij Er viel geen winst te halen Opnieuw waren de Tsjechen Veel stugger en veel slimmer Veel snuggerder en beter Maar hadden door roodLigt Ietsje meer geluk dan wij So goodbye Frank Good luck in China Or…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

In mijn dromen priemen prikacties van verleden tijd; tastbare tintelingen vertalen herinneringen sprankelend als bronwater. In de grotten van mijn lijf weerklinken geluiden van verzwegen leven en wervelbeelden puilen mijn ogen uit. Nuchter spant het licht de kleurbogen van druppels dauw en klaart de stilte een tranend bezinnen.…

In het zachte schijnsel van de ochtendzon Laten de stralen zich glijden over de aarde Heerlijk warm zacht verkwikkend De vogels laten zich wiegen op de wind In het zachte schijnsel van de ochtendzon Prikkelen de stralen de ogen wakker Een nieuwe dag is weer begonnen In het zachte schijnsel van de ochtendzon Verdwijnen de zwarte sluiers van…

Ochtendgloren Een dag nieuw geboren Het ontwaken van de natuur Alles is nog fris en puur Eerste zonneschijn kust het land Het riet aan de waterkant Ontwaken in verwachting Het hebben van achting Voor het wonder, iedere keer Dat de natuur telkens weer Zich niet laat dwingen Doet haar eigen dingen Laat elke dag een wonder zijn Waarvan…

Als in het stille ochtendgloren sternen luid hun liefde schreeuwen haar golven zacht het strand bekoren korrels zand haar schelpen strelen.. Als meeuwen dromend op één poot een zwakke bries haar duinen kust staren naar het morgenrood dan is ze moe..en rust.…

je lijf vraagt vandaag niet veel het mijne evenmin slechts een ogenblik verstrengeld in elkaar tot de dag het gloren kraait de merel weer zijn deuntje zingt…

Zou het de zon van de zomer zijn of je lieve lach, die me doet luisteren naar de muziek van bloeiende violen en dansende koeien in een weide- bed van klavertjes vier? De ochtendmist versluierend als een burka de benevelde schoonheid buiten en de wind licht de sluimer- sluier op om de zon het land te laten kussen. De vogels zetten…

De aarde rust onder een deken van mist en is voor even uitgewist voorzichtige zonnestralen spelen een spel en laat alles zweven contouren komen langzaam tot leven dan ontwaakt de aarde uit de donkere nacht als een blad gedragen door de wind komt zij tot volle glorie in al haar pracht als een nieuwe dag weer begint…

Heb je nog plannen nog dromen met mij Voor morgen en later dan maak ik tijd vrij Heb je nog plannen voel je de tederheid Lief je mijn glimlach maak ik jou nog blij Heb je nog plannen koester je onze lust Passie als eb en vloed als je mijn lippen kust Heb je nog plannen blijf ik jou bekoren In voor en tegenspoed bij elk ochtendgloren…

Het jonge ochtendgloren, het warme rood van troostende gedachten omarmde stevig deze eerste prille dag liet gaan wat ongewenst geboren was de zware harde nachtelijke vorst, vrijwel geheel uit het zicht verdwenen zoals een passant in overstromingstijd de weg geplukt door eigen nemen zo leeg geraakt in maagdelijkheid zo vastgehouden,…

Het genieten van het ochtendgloren ging weer door jouw slechte bui verloren dus is het voornemen nu geboren deze vreugde niet meer te laten verstoren…

helaas al weer begonnen, maar zeur niet aan mijn kop tot ik met koffie mok Woorden kan ik zo vroeg helaas nog niet verzinnen dus kwaak maar in de ruimte, 'k zeg wel gewillig; : "humpf" Wat ondertiteld zoveel als niks betekent omdat ik heel niet luister slechts voortleef met gefluister van een te vroeg verstoorde droom Hoezo ochtendgloren…

De regen valt in vlagen uiteen waar de liefde smacht naar meer, rust een glans over de gebutste straten. Aan de buitenkant praalt een gevel de vertoning van een wijds gezicht, een indruk dat meer te denken geeft een statige laan met beuken zonder geborgenheid van blad draagt mee in het gemis, de nacht alleen als decor is mijn trouwste…

ochtendgloren zacht en mild dat 't duister uit de stilte tilt waarbij de vogels in de bomen dan ontwaken uit hun dromen en bij het prille ontwaken zal 't duister het daglicht raken dat geleidelijk op zal doemen en 't gloren wil benoemen met het tjilpen van de dieren die het gloren komen vieren wordt de sfeer ermee verweven en het duister…

Zonnestralen doen de ochtendnevel in mijn hoofd verdwijnen, Een nieuwe dag als velen maar anders dan andere. Dag gekleurd door waterige morgen licht, doet zorgen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Maar de in schaduw gehulde sneeuw blijf liggen. Een dag vol perfecte imperfectie.…

Langzaam sleept de heilge nacht haar sluier, IJler, doorschijnend aan d' uiterste slippen, Weg van de aard', en de laatste sterre Dooft hare glans. Zacht ontwaakt uit de sluimer het leven, 't Windeken suizelt, Licht als een zucht in de morgen; Over het groenige bleek van…

Onverwacht, terwijl de eerste zonnestralen de horizon behoedzaam streelden, voerde de zuidenwind je laatste adem mee langs de zoute Zeeuwse kust. Jouw laatste adem was, zoals zo vaak je woorden waren: zachter dan fluweel. We huilen gaten in de dag, en storten tranen in het Zwin. Gedeelde woorden brengen troost. En morgen, na een zware…

Een sluierdeken verbergt de opkomende zon met uitrustende koeien die het nevel sieren als bergtoppen over het weiland. Kijkend naar de horizon ontwaakt het leven door paarden die in silhouet grazen met een groet van een hardloper als passant. Het geluid van klankschalen vanuit het dorp doet de stilte van de ochtend verbloemen…

dag in de hei begon Alsof het landschap slaapt met een koude deken Je hebt naar het opkomen van de zon uitgekeken De fascinatie vanuit het heelal Waarin lichtweerkaatsing sfeer geven zal Je bent er op uitgetrokken langs heidepaden Sierlijke reeën beschouwd als kameraden Je bent op een duintop gaan staan Hebt alles van je af laten gaan Ochtendgloren…

Anders dan eerder in verlangen komen de jaren gestaag op gang, onvermijdelijk verloopt het leven met tussendoor onzekerheden, een onaanraakbaar waarmerk schemert haar beloften door bij het ochtendgloren, haar zingeving heeft geen maatglas nodig voor het zichtbaar worden van verbintenissen met een kostbaar blijvend heden.…

Het krieken van de dag Waarin jij het eerste zonlicht zag Het opkomen van het daglicht Duisternis mysterieus gezwicht In een wereld van dennen Waar het zonlicht de contouren zal mennen Als rood schijnsel door het heelal Een verschijning die snel verdwijnen zal De mysterie heeft je aangegrepen Wolkenflarden in een glanzende lappendeken…

Anders ben je nog niet echt geboren als je alleen bent, maar tegelijkertijd wil je vrij zijn, wil je eigen gangen gaan, niemand toebehoren. Niemand toebehoren, maar in dit weidse heelal is alles met alles verbonden, zijn er alleen trillingen van licht, van energie en liefde.…

Vertrouwen Toebehoren van de meeloper Conventies uitgevonden door Pastoors Moraliteit de zorg van Kinderverwekkers Echte stielen Ware debielen Het heden Het leven Is de onwil van een Romanticus…

Zonnelicht zingend en zegenend vandaag tot toebehoren.…

Richt je op in je Scheppers trouw! Aarde, elke hoop gaat nog door! Er blijft nog blijdschap gloren! Aarde, wees niet bang en blind! Nog steeds blijft het lied te horen, van jouw redding, door het Kind, bezongen door de engelenkoren! Aarde, niemand die jou bindt in nacht, zonder ochtendgloren!…

nooit gesproken woorden op het puntje van mijn tong die aan jou toebehoren die ik telkens verdrong woorden als glas zo breekbaar gebroken in mijn mond voor eeuwig onuitspreekbaar omdat ik de moed niet vond…

dichter al sinds lang gedoemd tot démentie verdroogd, verdord, háást uit de tijd denk ik zo soms met wel wat spijt aan mijn al eeuwen terug vervluchtigde esprit mijn hart dat klopte voor zo menig jonge vrouw natuurkracht die zich niet liet ringeloren waarbij ik fluisterend mocht horen dát wat ik graag vernemen wou ooit mocht gíj mij eens toebehoren…