Alle inzendingen over soldaat OR vergeving OR dood

horrorshow in het theater van de backstop van de brexit aan de Thames als Belgische bonbon met Brussels logo haar pleidooi, een voorstel slechts, een schamele fooi werd weggestemd en weer verdween een broze Brusselse praline - papieren tijger in een kooi Hoe nu verder, is de vraag die thans weer op de lippen brandt in Brussel, brexit or…

Op de vraag of ik genoeg van mijn vader hield om hem voorgoed te vergeven het liefst vergeten kan ik niet ontkennend antwoorden hij timmerde zijn hart uit de ingewanden van de dood liep langs onbewogen kusten bouwde vogelpaleizen voor uitgestorven mussen was nooit ergens anders te bekennen dan onder moeders wil die grenzeloos…

Er zijn soldaten die voor de eerste kogel de vlucht opslaan. Er zijn er die ook dood nog rechtop blijven staan...…

spreken kan dan het verstand Druktemakers voor de winkelpuien Witte sneakers hoppend in de rij Voor damesmode- en horlogezaken Dernier cri van dure Noorse truien Overal en nergens tegelijk Smachtend naar 'iets' in de loop der dingen Als hun mobiele camera's gaan zingen Dan zetten zij elkaar constant te kijk To be or…

De Turk gaat door En niet de Noor Durf ik dat zo te zeggen? Wordt Murphy's law Na Montenegro Toch weer Memphis' law? Wel als De Pay Er net zo fraai Weer twee weet in te leggen…

Een plein Vergeven van vreemdsoortige tweevoeters Die zichzelf ‘mens’ plachten te noemen Belachelijke clowns Weerzinwekkende glimlachjes Vergeefse hoegaathetmetjous Een groen blaadje Geschonken Aan een geile, ouwe zak Soldaten in Irak Oejgoeren en melkveeboeren In het getouw Tegen het ouwehoeren Van een regering Die maar niets wil leren…

Moet ik zeggen klootzak Grote eikel die je bent Me dagen laten wachten Wat ben je voor een vent Of moet ik zeggen sukkel Waarom doe je me dit aan Alleen de grootste klootzak Verdwijnt stil uit mijn bestaan Of moet ik zeggen loser And damn I hate you so much And deep down I feel broken Cause maybe I was longing for a touch Or shall…

sterven gaat vanzelf leven is moeilijker je doet het maar een keer sterven ook en daarvan ga je dood het fortuin is het hebben noch het zijn ongeborenen zijn uitverkorenen de beste waarborg tegen levenspijn is er nooit geweest te zijn…

Nooit heeft zo’n grijpjanus aan mij gezeten Niet op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ík ben vrouw – men is mij vast vergeten Dus tsja, terwijl ik dat volstrekt níét wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

De showcase van het Parliament waar May standvastig als een vent haar brexitplan met verve brengt waarbij plan b nog niemand kent - kakovolière als men stemt tot mister speaker 'order' zendt gezag waar 'n Arib nooit aan went hoe lang nog leeft dit Parliament? De D-day nadert en je ziet her going down in Downing street Down Under in…

Nooit heeft zo'n grijpjanus aan mij gezeten Nooit op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ik ben vrouw - men is mij vast vergeten. Dus tja, terwijl ik dat volstrekt niet wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

Soldaat, je bent mijn kameraad, Mijn naaste in ’t gelid. Soldaat, je blijft mijn kameraad, Is ons gebeent' eens wit. De maan beschijnt ons geel en schril, Een aap slaakt nu en dan een gil; Wij blijven na de dood soldaat, Op ’t slagveld in ’t gelid. ------------------------------------- uit: Yoeng Poe Tsjoeng (1930)…

stad begeren De pelgrim droomt hiervan Jeruzalem, oh stad van goud De stad die God herstelt en bouwt Ik zal jou nooit, nee, nooit vergeten Jij bent van mij Het water stroomt weer uit de bronnen De pleinen zijn gevuld Je hoort de sjofar bij de tempel Hier wordt Gods woord vervuld Kom, neem van hier de weg nu oostwaarts Richting de Dode…

Twee woordjes zo dunnetjes gefluisterd vergeef me een ijle schijn omkranst het breken van de ogen twee handen zo fragiel geaderd in rozenkrans gevlochten omringd door wit satijn je gaat stil, zo stil op jawoord gedragen..…

terwijl we leven is er vergeven en dat zou ik dan ook maar doen want wanneer de dood is ingetreden is het een droom die laatste zoen…

zou wezen en ik met hen zou zitten aan de voet van 't kruis; mijn hart moet evenzeer genezen van zonden door het hier vergoten bloed, Hij vraagt of God die zonden wil vergeven, zelfs in zijn dood is Hij met mij begaan, zijn bloed en diepe wonden zijn mijn leven, genade is de bron van mijn bestaan.…

We konden doen alsof we de haat begroeven maar soms moet je de dood opzoeken om het leven te vergeven.…

Hoor de Stem van de Dode Soldaten, en richt je blik naar verre einders, ginds, waar het Dodenrijk ligt. Denk dan aan de Dode Soldaten, en luister naar het lied van namen, duizenden namen dat Zij lijdzaam zingen in smart en droefenis.…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

En om die reden kan ik mijn schuldenaren vergeven. Met mijn armoedige geest. Alleen zo kom ik in geestelijke genaaktheid. Zelfs bij de dood. En als ik de dood heb aanvaardt. Bid ik God om herleving. En om bevrijding van het kwaad. Want als ik om vergeving bid Vraag ik om een zuivering. Maar tot op die dag.…

Wij maken van de doden helden, niet om hen te eren, maar om onszelf te troosten.…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

de soldaat die sterven gaat wacht in de nacht het inloopgraf ligt klaar de modderlaarzen wegen zwaar in niemandsland daar huist de dood de aarde is er zwartgebrand het kraterwater donkerbruin tot rood geen struik geen boom maar woekering van prikkeldraad de horizon vlakbij en heel ver weg de dageraad soldaat ik groet…

Ze speelden oorlogje op de grond, Met mini-soldaatjes En gooiden naar elkaar Met zelfverzonnen mini-granaatjes Boem, boem, jij bent dood En met schmink kleurden zij hun handen rood Hij was pas 11 jaar en soldaat Vocht voor vrede, dacht hij, t was een goede daad De grond onder hem kleurde rood Boem, boem…hij lag dood Op de televisie…

Alles verstikkend van zuur vergeven sla ik wonden die ongeneeslijk zijn, injecteer ik groen met druppelend vocht tot een wisse dood het bruin zal verven…

Hij zorgt ervoor, de klokkenmaker, dat een dode klok, weer helder slaat. Hij wil erg graag, de ideoloog, dat een gestorven idee, weer volop leven gaat. Hij zorgt ervoor, de moedige soldaat, dat een levend mens, straks sterven gaat. Alleen de moeders, van de klokkenmakers, van de ideologen en van de soldaten weten.…

Het is hier zo stil terwijl vlak achter mij een soldaat een jongen als confetti verstrooit. Een bodemloos tegoed aan tijd verwijdt het land, en elke stap past zomaar in de voetstap van een dode. Het is hier zo groen.…

Als u herdenkt dan denkt u aan de Joden De homo’s en de Roma en de Russen Gehandicapten, tweelingbroers en –zussen Soldaten en families. Álle doden. Zo is het toch? Maar Auke mag niet lezen Het CIDI moet haast wel mesjogge wezen…

een droom neemt haar mee naar het jonge kind dat ze weer is ze ziet het bloed in de sneeuw hoe soldaten haar kalfje doden voelt hoe moeder haar omhelst de oude vrouw huilt als het ontroostbare kind dat ze eens was…