Alle inzendingen over spreeuw dood op stil

Het was ergens feest, er ligt braaksel in de goot – feest voor de spreeuwen.…

vandaag trekt de wind aan hij blaast deuren heen en weer het bovenlicht klapt onrust door de gang buiten loopt een regenjas gevuld met de terloopsheid van een regenachtig uur aan het stuur van en passant vecht een tas om stil te blijven hangen is een werkwoord dat zijn lading dekt vanuit de natte bomen trekt een koppel spreeuwen luidkeels…

"Bah" denkt de kat wat is het hier nat en die meeuwen zijn míj véél te groot maak liever spreeuwen of mereltjes dood. Met zeehondjes spelen dát lijkt me wel wat kan me niks meer schelen dat het nat is op 't wad.…

sprankelende spreeuw, langs goudgesproete vleugels verstrooit zich jouw zang…

ik zie ze vliegen rondom het huis ter duin spreeuwen drones?…

stoep van de straat zoiets ontneemt veel levenslust zij heeft toen logisch voor de moed maar iets gehaald en doorgeslikt want die vogel gaat echt niet gewoon dood met ook zijn snavel zo scheef van mekaar…

Ik hoor je in ieder woord als een zucht van herinnering adem ik het verleden, zuurstof van de overlevering. Jij bent zo onlosmakelijk aan mijn ik verbonden dat ook in het heden jouw stem nog wordt gehoord. Voortgekomen uit gelijke gronden ben jij de klank in mijn daadkracht, mijn woorden zijn hoofdzakelijk door jouw gedachten voortgebracht…

Spreken de doden de dag stil Vandaag zijn wij stil en komen de doden in een oneindig lange rij spreken en kijkend voorbij Vandaag zijn wij stil hoe kon het komen levende doden zwijgend zo’n oneindig lange rij Vandaag zijn wij stil herdenkend in pijn mannen, vrouwen en kinderen die er niet meer mochten zijn Vandaag zijn wij stil…

de weg naar het Stijkelmonument wordt nu alleen bewandeld ik gedenk jou, en alle zinloze oorlogen de driekleur, danst deinend in de wind fluiten vogels door de stilte kwetsbaar en ontkleed staat hij daar armen gespreid, handen opengevouwen het gelaat gebogen dankzij jullie lef, sta ik hier…

het is stil in april niemand weet waar de vogels blijven sommige zijn opgenomen op cd’s video’s te horen uit openstaande ramen van vermoedelijk gestilde medelanders de papegaai van blijdorp die van rí-tá-rí-tá-rí-tá-rí-tá is ook al uitgevogeld naar men zegt verdonkeremaand voor het land van herkomst alleen de spreeuw in lemmer…

Ik ben een huismus Of hoogstens een spreeuw.…

Spreeuwen vinden ons, krijgen verkwikkend voedsel, blijven meevliegen. Een Dode zeebad: in ondiep water hurken geeft grote moeite. Roodbruine aarde: de Joodse vruchtbaarheid ligt klonterig _ open. Op het strandterras wachten we lang op eten; een rat schept vermaak.…

'k Voel dat iemand naar me gluurt, kijk in de rondte niets valt me op, tot ik zie op de grote muur, het is een vlieg die naar me tuurt. Ik haat die beesten, zitten overal op, oei hij vliegt weg, richting m'n kop. Dat moe'k niet hebben, mepper gereed, want beest er is een ding wat ik zeker weet. Vandaag pleeg ik een moord, eerlijk…

dons de bossen aan de einder wachten in herfstkleuren de doodse winter af…

Twee minuten stil het is heel even mensen hebben voor onze vrijheid gevochten. Twee minuten stil het is heel even. Met gedachten ben je twee minuten stil.…

we zouden als spreeuwen bij elkaar zijn en zonder botsen dezelfde kant opgaan in een samenhangende zwerm dat waren onze drie diep gekoesterde drie verlangens als bonobo’s zouden we over elkaars haren strijken en elkaars handen beroeren onze ogen zouden elkaar zoeken om te weten of we samen nog oké zijn de spreeuwen…

Komt die plotselinge vrees die ik in mijn buik voel beven van hoe klein die spreeuwen waren toen ze dansten door een leven vol van honger en gevaren en hoe streng die toren wees?…

. met wel duizend tegelijk bezongen ze de boom zo leek het en zo torende hij luidkeels hoger in de blauwe herfst de kilte brak in honderd stukken een wagenwiel vol goud verdraaide allengs alle hoeken in het oude gras langs hun glanzende stipjesjas gleed de dag ineens omlaag de hond pakte de stok en ik hielp zoeken tot de…

Groep spreeuwen vliegt op fladdert van de grond en wervelt naar omhoog net als mijn oog om dan snavelsnel te duiken in het net ontstane rijk van scherp scherende schedeltjes graaiende pootjes, dwarrelende veren ze zijn al zo hoog en met zo velen samenzijn is een som der delen om daarmee een dans te creëren die het leven gaat eren…

En heel zacht raak ik je aan Maar dan ben je er niet meer Uit de dood keert niemand weer Half zeven, zelfs geen ruis Mijn god, wat is ’t stil in huis…

Ik zoek een toverstaf, één die mij de rust kan geven dood zijn...…

een zucht het is stil ogen gesloten, mond verslapt. het is net of ze lacht. een zucht het is stil een roos p het graf. zachtjes is zij weggedreven. de dood komt na het leven.…

De dood, dat is, niet meer de zon zien, is Niet meer de sterren zien, aan hoge nachten, De dood, dat is het niet meer mogen wachten, De ochtendschemering, de duisternis. De dood, dat is, het niet meer mogen zijn, De dood, dat is, het niet meer mogen denken, De dood, dat is, niet meer bewust U schenken Weg, te worden tot een ander zijn.…

Vier mei kracht voorbij want stille woorden vullen de ruimte. Samen één bij het denken aan gevallen helden stilstaan bij onschuldige burgers twee minuten- ja...twee... Stilte voor alle mensen en het leed dat zij hebben moeten dragen en nog voelen na zoveel jaar. Vier mei nooit voorbij want hen is eeuwig zwijgen opgelegd…

Soms loopt stilte zichzelf in doodse stilte voorbij…

Door proeven op de spreeuw en op de kauw Hield men zich niet aan wat was afgesproken. Eenzijdig werd het convenant verbroken, De RUG zit nu behoorlijk in het nauw. Als dierproef heb ik kwarteltjes getest: Het proefdier kwartel smaakt mij opperbest.…

ik zweef als zwom ik onder water geen gedachten over wie of wat er staat te komen nu of later ik dans door de lucht als een wolk spreeuwen vergeet de tijd omspan de eeuwen ik ben een ballerina en geloof me als ik u mijn naam noem …. Engelina….…

De dood is gekomen, De dood in mijn dromen, De dood nam mijn hart, De dood wreed en hard. De dood heeft genomen, De dood zonder schromen, De dood met zijn kracht, De dood in de nacht. De dood ging stil zweven, De dood met mijn leven, De dood wie het beliefde, De dood en mijn liefde.…

het zijn slechts de meeuwen aan een stille waterkant geen mens, geen voetstap in het zand we zijn gestrand in een onbekend land…

de wind ruikt naar regen een korte huivering over groene gazons en bomen in de avond vinden de spreeuwen elkaar dansend als één geheel in de lucht verlatenheid en schoonheid in de schoot geworpen ik draag alles met me mee…