Alle inzendingen over stap OR voor OR stap

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

ik versta geen muziek in boekhoudkundige taal zelfs de langste reis is onverstaanbaar harde woorden, stap voor stap met zuurstof die men adem noemt verdwijnt de pijn volg de pijlen, de paaltjes met vloekende kleuren galm een echo in het bos als kathedraal verdwaal met vreugde, onverstoorbaar is er soms een stap die geen richting kent?…

Elke stap Is een aardverschuiving te veel Iedere beweging Metst kloven in het landschap Jouw spoor vervaagt na de zandstorm Je voetstappen verdwijnen Maar de doffe dreunen trillen na Je spoor verdampt je blijft bij mij…

een mens bleef verwilderd achter op een eiland in de ijstijd hoe overleef je dan tussen ratten en varanen kruip terug in de tijd word mensaap en val op vier handige voeten klim terug langs lianen de groeven van een bast langs rotswanden omhoog het bewijs ligt in een grot de schedel van een jonge dwerg zijn voorhoofd wijkt terug…

De wereld draait al miljoenen jaren in steeds dezelfde richting rond maar ik moet daarentegen bij elke stap mijn richting overwegen.…

De stap die u zet, zet 'm weloverwogen. Nooit zet u die weer.…

ik ga de gouden blaren leef het loslippig loof zie de doden staren vanaf hun stenen alkoof zullen we vandaag de vaders vinden tussen tinten van de tijd die herfst heet, tussen linden en platanen, langs lanen eeuwigheid en moeders die we minden broze briesjes blazen of woeste waaiewinden lijk droeve oude dwazen ik stap het stille sterven…

Vele kleine stapjes vormen een lange wandel maar een lange wandel garandeert nog geen grote stap…

Gelukkig kind, dat elke stap in 't leven een stap vernaarst aan 't heilig kinderland! Gelukkig kind, 'k zou alles alles geven voor uw geluk, mijn kind, dat ligt en roert in 't zand!…

maan een schaduw over een geleefd gezicht, lucht en water verhangen zich aan nevelringen, de mens wikt en schikt zich in een aantoonbaar gewicht, naar de maat van al die overbodige dingen, schuift daarbij de gordijnen dicht, verholen achter maskers van een wetenschap, daarachter weet ik nog van niets, wanneer zet ik de wankele stap…

rondkijkend zie ik boeken kaften op een rij gelezen en vergeten was het heg noch steg luisterend eerst links dan rechts hoorde ik weer stemmen doof zijn, niet begrepen weer iets weg doordringend kies ik hoog naar laag hemels en doorgronden mijn mond zakt weg toen wist ik zeker aanvaardde toen de beker de inkeer aan het einde de eerste stap…

Mijn volgende stap kan ik weer zetten, mijn volgende stap naar nog meer geluk. Voor mijn verleden hoef ik geen stap meer terug te zetten, want dat pad is stuk. Nare gevoelens zijn heen gegaan, dat pad is gesloten. Ik kan opgelucht adem halen en weer verder gaan.…

Op de kruisweg van het leven Is zo licht een valse tred, Vrienden, in de grond gezet, Die er nooit wordt uitgewreven; Is zo licht een stap gedaan, Die ons nooit terug laat gaan.…

Ik voel me na die tijd niet zoveel jaren verder. Ik ben nog steeds wie ik toen was. Ik vrees: zo is het ook met deze wereld. Als ik voor haar spreken mag: ze komt niet verder, geen trap.…

Zou jij niet de eerste stap kunnen nemen? misschien dat dat dan gaat, dan kunnen ze dat niet meer afnemen, en hebben we gepraat. als we eenmaal zover zijn, het maakt niet uit waar, wanneer. al is het midden in de woestijn, ik blijf van je houden, keer op keer.…

het is de laatste regel waarop ik loop aan het einde wacht ik even dan stap ik op naar het andere blad met onbeschreven regels onzichtbaar in donker licht…

Zou je tijd hebben Om te lunchen Te praten En dan tussendoor te kijken Naar flarden Van gesprekken die we zullen voeren Zou je tijd hebben met mij We kunnen ook naar de hei Een picknick voor twee Of nee Zou je tijd hebben voor mij Dan praten we honderduit…

zo klein in de kleuterklas vormen, knippen, kleuren hier moet alles nog gebeuren met je mooie rode boekentas.…

Ik stap af frommel de broodzak open en ze komen voedsel zoeken ze bij mij jij houdt je horende doof…

er schuilt een moeder in het kind dat zichzelf wiegt en een treurlied zingt blijf in het zandspoor had ze gezegd loop niet in de val van de groene velden elke grasspriet is er één, dichter bij de dood de kleine speelt alleen nog in haar handen…

Je breekt vrij, met een stap in het duister. Verlaat je de gevangenis, eindelijk vrij.…

De bezoekers van Antwerpens trots gebouw vol schilder- en beeldhouwkunsten lopen misschien haastig door enige zalen heen blijven dan lange tijd stilstaan bij een schone schepping die hun zinnen streelt de zuigende ogen brengen in het denkende hart een nevelig purper dat zich steeds anders toont het versnipperde bont van een vervellende…

om de oorsprong niet te vergeten, het raakt het hart van de innerlijke wetenschap, een eigen beheersing van geweld en twijfel, dat alles er toe doet, wat niet lijkt te zijn maar ongezien er altijd is geweest, zoals het bedoelt werd toen het begon en alles vernieuwd te baren maar dan wel zonder pijn dat is dé overstijgende stap…

sleept achter ons aan ik neem het touw van haar over haar koude handjes sluit ik even in mijn vuist kijk omhoog; de hemel ziet grauw een druppeltje hangt aan haar neus wangen kleuren rood van de kou haar ogen glinsteren terwijl ze kletst zonder ophouden gewoon apetrots om in de alsmaar neervallende sneeuw met opa op stap…

krakend geluid waar voetstappen verloren op een zilverwit deken van versgevallen sneeuw stilte doorbreekt in deze engelennacht de zoektocht naar dromen mijn hart verwarmt zal een ster haar geschitter hoop laten herleven elke stap dichter naar eindeloos geluk waar een wit tapijt toegesneeuwd stap na stap mijn verleden achterlaat…

Ik loop naar boven, stap voor stap En voel mijn liefde steeds dichterbij komen.…

stap voor stap pas ik m’ n pas aan aan jouw tred samen houden wij de gang erin en raken elkaars spoor nooit meer bijster…

als de wind vermoeid zijn sporen trekt over het landschap van mijn dromen hoor ik slechts gefluister door nog kale bomen en slenter stap voor stap voorbij de echo die in stilte is weggeëbd…

wiegel, waggel, woegel wat moet ik zonder ijzertjes pootjes staan wiebelig op glibberglabber weg ik ben hieperbang voorzichtig, stap voor stap op rubber onder schoenen griezel grazzel grip .…

In het huis is niks dan leegte ik zet één stap en dan nog één en nog één, stap voor stap ga ik door de ruimte heen de bodem kraakt, boven mij hangt een gouden lamp.... Ik herken het hier, maar ben er niet thuis, ik zit nog in de toekomst rond te dwalen.…