Alle inzendingen over stil OR herinnering OR tijden

herdenken is de tijd nemen even stil te staan bij verkregen vrijheid die we ogenschijnlijk zó gewoon vinden herdenken is ook de herinnering levend houden aan hen die hun leven gaven voor de vrijheid waarop wij niet zuinig genoeg kunnen zijn…

een zijpad weg van de groep waar loopt het heen jij volgt de tijd staat stil er is alleen de rots een lach we klimmen roekeloos hoog je kust me een regenboog ik laat me glijden langs wanden van herinnering en jeugd…

Herinnering De bange woorden struikelen soms zachtjes uit je mond - mistig verward in heden of een ver verleden - Dan glinstert weer de glimlach van geluk, een stil verbond en dierbare herinnering van kort of lang geleden.…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Mijn hart, dat ontroering kent om de lach van een kind het weerzien na lange tijd met een goede vriendin. Mijn hart, dat zo vaak geen antwoord weet maar dan stil is en meedraagt het verdriet van een medemens. Mijn hart, dat kent herinnering de pijn voelt van oude wonden eenzaamheid maar ook van liefde om wat ooit is geweest.…

Even gaat alles aan je voorbij tijd staat stil, gevoel staat uit er is nog zo veel dat je nog had willen zeggen. Hoe was die laatste blik en wat was die laatste grap? het staat niet zuiver in herinnering en dat, dat doet verdomde pijn. -omdat je weet dat het nooit meer zo zal zijn-…

Ondertussen volgt de schaduw het licht En vangt men glimpen van de tijd In de verdichte lucht verstrooi ik mijn idealen De zon schijnt Ik sta op en open het raam met een zwier…

tik tak en het wijzertje verplaatst zich met een elegant sprongetje weer een seconde voorbij die nooit meer terugkomt ik lig op bed probeer aan niets te denken probeer de tijd stil te zetten ik denk dat als ik het heel hard probeer ik mezelf wel eens kan stilzetten maar de klok tikt verder...…

Zo stil lig ik in mijn hangmat Het minimale wiegen Schrijf ik toe aan mijn hartslag Of dat klopt maakt niet uit Alleen mijn hart is in beweging Heel zachtjes diep ver weg Haakt het slagen aaneen Tot elke vorm van tijd Mijn adem is er niet Mijn ogen drijven af Gedachten zeggen zachtjes Wieg mijzelf tot mezelf…

Het is stil...oh zo stil..…

En denk waar is de tijd gebleven?…

Als ik aan jou denk denk ik terug aan de tijd van toen hoe gelukkig wij samen waren de tijd dat we aan onze toekomst dachten de tijd waarin we plannen maakten we konden toen niet verwachten dat het plotseling voorbij zou zijn het is alweer heel wat jaren geleden dat jij bent overleden soms lijkt het of de tijd heeft stil gestaan dan komen…

waar nu het oude jaar eindigt kijk ik terug op voorbij de tijd aleer het nieuwe jaar begint ik geniet weer de vrolijkheid van familie en vele vrienden ik gedenk wie mij vertrokken naar de overkant van de tijd waar het nieuwe jaar begint ter herinnering en houvast pak ik dit alles voorzichtig in om ze graag weer te openen in de mij frugale…

samen deelden wang op wang met de stilte van gisteren die vandaag duizelingwekkend stil is…

Stil. Donker.…

Twee minuten stil het is heel even mensen hebben voor onze vrijheid gevochten. Twee minuten stil het is heel even. Met gedachten ben je twee minuten stil.…

door de tijd de lucht wordt weer oranje, de zee groen vliegen houd ik buiten, ik filter de gedachten van de wereld en sta van tijd tot tijd stil om me ervan te vergewissen dat ik wakker ben, paraat – mijn hand op pen en papier…

Ik wist er van de liefde niet, toen ik jou vond, mijn lief. Ik in jouw ogen werd gevangen met rozen op mijn wangen. Ik wist er van het leven niet, toen ik schuilde in jouw armen. Mijn hart tot berstens toe gevuld met vreugd en groot verlangen. Ik wist er van de liefde niet, toen ik jou trouw beloofde. En jij mij meenam op een reis, die…

Ik had een broer, hij floot altijd. Niet omdat hij vrolijk was, oh, nee, integendeel... maar omdat hij bang in 't donker was. Door altijd te fluiten, als hij 's avonds onder stergeflonker, van zijn meisje kwam... voelde hij zich niet meer zo alleen, met al die schaduwen om zich heen. Ja, hij heeft wat afgefloten, zijn hele leven lang…

in het stof van mijn geheugen staat je naam verkeerd gespeld verdraaide waarheid of een leugen een delict zonder geweld heb ik echt om je gegeven of doodde ik met jou de tijd om als puber te overleven in een spel van haat en nijd in het stof van mijn geheugen verliest herinnering alle glans neem ik stil de laatste teugen van een liefde…

We verlangen naar die tijd terug al kon het maar voor even Dan zou ik toch nog heel vlug Jou een dikke knuffel geven. Het zijn slechts maar enkele woorden herinneringen aan zij die zijn geweest over dierbaren die bij ons hoorden voort blijven leven in onze geest…

Stil en langzaam verwelk je uit mij gedachten Maar de wortels blijven herinneringen halen uit de grond van mijn hart…

Als ik u in de moede ogen schouw ontwaar ik de waaier van herinnering. Van poppenspel en hink-stap-sprong naar de nooit vergeten eerste danspas. Langs heimelijke, nerveuze afspraken waarin de tijd soms stil bleef staan. Uw huwelijk, wat soms een achtbaan leek, bleef omzoomd door lief en leed. Kinderstemmen..nu..zo eind'loos ver.…

herinner je morgen niet vandaag niet gisteren herinner je morgen wat kan komen door te kijken naar wat geweest is herinner je morgen met stil luisteren wat vandaag niet weet dat gisteren vergat in achteloos voorbijgaan van wat destijds leerde herinner je morgen het geluk van vandaag dat verankerd in verleden voor jou en mij in gisteren…

het jaar verdwijnt en neemt z'n doden mee en alle dingen uit het heden verdwijnen daarmee plotseling in een verleden tijd - die waarschijnlijk alle wonden heelt. een klok slaat twaalf keer en de tijd staat even stil..…

De tijd kruipt aan mij voorbij, de stilte is hier te horen. Een verzachtende lentebries in mei.., dat gevoel lijkt hier te zijn verloren. Hier is het stil, eenzaam en kil. Alleen de regendruppels op mijn gezicht doen mijn ogen tranen zonder dat ik het wil. Maar ik wil terug, weer naar het licht.…

Soms loopt stilte zichzelf in doodse stilte voorbij…

Mijn herinneringen zijn geen verrassingen, maar als mijn verrassingen m’n herinneringen inhalen, wordt het tijd voor nieuwe ideeën.…

Zoadat deze herinnering zal blijven bestaan.…