Alle inzendingen over storm OR angst OR haven

waar hij zonder zorg kan leven in de luwte van de storm waar hij zonder zelf te geven weer zijn waarde zoekt en vorm waar hij dieper dan zijn wezen in de warmte van het zijn blijvend vrij, met niets te vrezen weer zijn angst verliest en pijn vindt hij rust en veilig water in de armen van een vrouw die zonder vragen, nu of later hem…

laten de deur naar de dood op een kier Het verdriet vormt een zee En zal altijd blijven groeien Op een dag voert het je mee Dan zal niemand zich meer met jou bemoeien Ze zullen van je houden wanneer je lacht Maar elke lach vormt een traan Zonder humor geen macht Je zult er alleen voor staan De schepen varen door Ze zoeken een veilige haven…

Een scheepje in de haven landt Gevuld met specerijen; En menig flinke, jonge kwant Met buidels, vol tot aan de rand, En harten, vol verblijên. Wel geurig kruid, wel blanke munt, Wat zult ge nu gaan dwalen; 't Is, of ge nimmer einden kunt, Zo komt, van ieder hoek en punt, Een ieder van u halen.…

De zee Geeft mij de lucht terug Die stokte In het gevecht Ik geef de zee Mijn angst gevecht Geef hem mee Met het gevecht van de golven Zo vind ik weer wat rust In de storm…

Het huis is leeg, Iedereen is weg, Alleen mijn lege ik Woont hier nog, De storm woedt Om het huis En in mijn hoofd, En de angst kruipt In vlammetjes Langs mijn benen omhoog, Dan hoor ik in de gang Een zacht goedaardig gebrom En ik realiseer me - De hond is er ook De rust keert terug in mij En de angst slaat dood…

meedogenloos heeft de storm na de stilte toegeslagen zich vastgezet als scherpe nagels in de kern van de onrust waar angst een kloof slaat tussen lichaam en brein totdat het weer opklaart…

Mijn schrijvershut vliegt bijna in de lucht Gelukkig hebben we wat zakken zand Nog van het Halloweenfeest bij de hand Staak je geraas, ik vloek en slaak een zucht Kieran, afgrijselijke najaarsstorm De puinhoop in mijn She Shed is enorm…

in de storm als jij vraagt wat ik wil dan is het jouw liefde dag en nacht voor mij jouw liefde om mij heen…

Nietig kijk je dan omhoog oneindig is de ruimte dan luwt de wind je vaart rechtdoor de haven is in zicht zucht, een veilige beschutting.…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Een haven in de storm van het leven, Jouw ogen, waarin mijn wereld is geweven. In die diepte, een stille wens, Fluistert elke ster, bij elke lens. In jouw ogen, mijn lief, mijn licht, Zie ik mijn wereld, in evenwicht.…

Na het aanvankelijke beuken en breken, sloeg de deining van de angst steeds zachter tegen de mijn omhullende grenzen. Hoewel ik me steeds weer verkijk op eigen kracht, kom ik steeds weer rechtop.…

De bries heeft z'n onschuld afgelegd spant openlijk samen met brokken donder schrijft met samengebalde nevels een zwartboek voor kust en scheepsvolk zoals de verduisterde sterren drijven veilige havens verder uiteen hoe de steven ook radeloos rondtast raakt slecht eindeloos water wind jaagt vragen tomeloos verder onbereikbaar voor antwoorden…

wees niet bang voor de storm laat maar waaien…

Hier leeft geen angst niet hier nee, in mijn thuis, gebouwd van hout dat, hoewel oud, haar klank niet is vergeten. Het kraakt en piept enkel en alleen het ritme van ons leven, voor wie luistert en wil weten, hoe stormen te verduren die wanhoop waaien, mettertijd, en hoe te bestaan achterstevoren.…

Met mijn ogen dicht zie ik Heel helder voor me wat voor Vandaag het belangrijkste was: De storm te doorstaan die Allerwege aangekondigd was - De boomstam die kranig groeide Uit mijn gepijnigde ziel niet Ten prooi te laten vallen Aan de nukken van het weer, Het rukken van de wind…

Een waar golfslagbad in de singel, voor ons huis, witte koppen, ze horen er niet thuis Normaal zie je die geweldige golven op groot water maar nu hier, verstomd het gesnater! Het gebulder van de wind, is wat ik nog het impossantste vind toch vreemd dat geloei dat lawaai van de gewoonlijk vriendelijke wind. Code rood, van alles vliegt er voorbij…

Al is de storm nog zo zwaar, als ik mijn spijker (anker) er in gooi kom ik elke storm wel door, want elke storm gaat van zelf wel eens liggen. De zee geeft. De zee neemt. De zee leeft en laat mij leven.…

De schipper manoeuvreert zijn strofe door een zee van schuimend wit en schrijft zich een haven, een punt waar elke klinker zich veilig weet.…

Altijd en overal is er begin en end Al willen wij dat nog wel ontkennen Het is het gevoel dat het niet went Ook ons eigen eind te erkennen Maar weten we niet van het begin En kunnen het eind niet bepalen Dan zijn we stuurloos tussenin En kan het resultaat slechts falen Dan zijn we schepen in een storm Willoos, zonder veilige haven Op koers…

Is deze angst gegrond? Is deze naderende storm voor mij? Klopt mijn hart nog? Klopt mijn hart nog? Ben ik te afhankelijk, te angstig alleen? Ben ik van binnen leeg gebrand? Klopt mijn hart nog?…

Was het storm in de branding, verdrinken, zwemmen, geen haven? Is het als verdwalen geweest tussen eb en vloed niet meer thuiskomen? Of was het zoeken, dragen, was er geen bodem, basis, geen huis, geen ramen? Een vuur dat steeds doofde, het vluchten te ver, geen zicht? Een huid loslaten, irritatie vervellen, nieuwe maken?…

en altijd is er de angst voor de wakken in het ijs de zuigende kracht van het drijfzand het verdwalen zonder kompas de diepe put van het verdriet het kantelend woord op de weegschaal de stormen zonder bakens het verliezen van de tijd het breken van de ogen het loslaten van het leven het verdwijnen in het niets de eindeloosheid…

Is het een geheim, dat ik er misschien een heb – en het dus niet weet?…

Angst is een slechte raadgever, die term begreep ik nooit want angst - en raad geven, zijn twee aparte compartimenten. Angst voor spinnen of aardbevingen laat zich zelden of ooit binden door een horde complimenten. Angst een slechte raadgever, nou dat mag ik hopen want bij angst laat ik mijn emotie volop rennen en lopen.…

Fiets pakken uit schuur lege flessen in fietstas lucht voelen binnenstromen in longen danken, dat je zomaar fietst beschermende kleding hebt jouw benen trappen iets te doen glasbak mensen te zien Dan...iemand met rollator jij stapt af voor praatje, zomaar zij deinst achteruit. Ik stap op vlug weg weer terug.…

Het toegeknepen oog van de storm overweegt zijn onbesuisde pad, vervaarlijk kleppert een zilveren wind door vochtige tunnels. Gillend waaien laatste flarden stilte uit het haar van de nacht, terwijl in diepe kelders bleke angst een veilig heenkomen zoekt.…

in de golven van de storm verdrinken om dan te sterven op een strand de onbereisde kust van het beloofde land als een roerloze reiziger met aangemeerd verlangen…